Παρασκευή, Δεκεμβρίου 23, 2011

Τα δώρα των Χριστουγέννων



  Οι μέρες πλησίαζαν απειλητικά κάνοντας τον αέρα να μυρίζει Χριστούγεννα! Όλα στολισμένα και ενοχλητικά παιδάκια γύρναγαν από κλειστή πόρτα σε κλειστή πόρτα για να ''τα πουν'' μέρες που είναι! Κάπου μακριά όμως,  εκεί όπου επικρατούσε ησυχία ένας γέροντας με μακρυά γενειάδα καθόταν μπροστά στο τζάκι να διαβάσει τα γράμματά του! Ήταν πραγματικά άπειρα μα αυτό που του έκανε πραγματικά εντύπωση ήταν πως υπήρχε ένα τεράστιο τσουβάλι που έλεγε ΄΄Μεγάλα Παιδιά Ζητούν..''
   Για μια στιγμή δίστασε αλλά τελικά το άνοιξε! Ξάφνου από το τσουβάλι άρχισαν να ακούγονται γυναικείες υστερικές φωνές να στολίζουν με κατηγορίες  άντρες με ύφος κουταβιού! Μερικές ήταν πιο ύπουλες και χρησιμοποιούσαν μεθόδους ονομαστές κι ως Ειρυνίες κάνοντας τους να αισθάνονται πραγματικοί εγκληματίες! Φυσικά κάπου εκεί βαθιά ένιωθαν κι αυτοί παραμελημένοι καταπιεσμένοι και ανασφαλείς αλλά που να φέρεις αντίσταση όταν η παντόφλα σε απειλεί; Η ρίζα του κακού ήταν φυσικά το πολυπόθητο-κατά τα άλλα διαλεγμένο με αγάπη-δώρο των Χριστουγέννων.
   Προς στιγμήν ο Άγιος Βασίλης σάστισε! Πού κόλλαγε αυτός να λύση το μυστήριο τόσων αιώνων που αφορούσε τις προσδοκίες του κάθε φύλου; Πώς να έμπαινε στα μυαλά των αντρών και των γυναικών και να μάθαινε τι δώρο περιμένουν από τον σύντροφό τους και τι σκοπεύουν να του πάρουν αυτοί; Είχε αρχίσει να απογοητεύεται όταν ξαφνικά του ήρθε μια ιδέα: οι γυναίκες όλου του κόσμου και αντίστοιχα οι άντρες θα έγραφαν ένα γράμμα που θα περιέγραφε τα παράπονά τους και το τι δώρο πραγματικά θέλουν, απλά και ξεκάθαρα!
Έτσι κι έγινε...

Γράμμα 1(ή αλλιώς το τέλειο γράμμα μας)
Αγαπητέ Άγιε Βασίλη,
   Μαζί με την επιστολή μας σου στέλνουμε και σπιτικά κουλουράκια όπως και μάλλινες καλτσούλες για τις κρύες νύχτες, η κίνηση αυτή είναι εντελώς λόγω αγάπης και σε καμία περίπτωση για να σε καλοπιάσουμε με γυναικεία καμώματα που θα σπεύσουν να πουν μερικοί μερικοί! Όπως πολύ καλά θα γνωρίζεις η άποψή μας για τα δώρα είναι εντελώς τυπική και είναι αυτονόητο πως ΝΑΙ περιμένουμε αυτό το ρεμάλι που προσέχουμε όλο το χρόνο να μας πάρει ένα δωράκι, εμείς ποτέ δεν τους ξεχνάμε άλλωστε!
   Παραπονιούνται διαρκώς πως τα δώρα που τους παίρνουμε είναι καθαρά βάση του δικού μας γούστου, μα φυσικά αφού εμείς και κανείς άλλος δεν ξέρει τι πραγματικά χρειάζονται! Σε διαφορετική περίπτωση θα συνέχιζαν να φοράνε την κολόνια με μυρωδιά έλατο από το σούπερ μάρκετ κι όχι την πανάκριβη επιλογή μας! Επίσης η μόδα είναι γένους θηλυκού, δε μας ενδιαφέρει αν δεν τους αρέσουν τα μπλουζάκια, οι πιτζαμούλες, τα πουλοβεράκια ή οι ζακετούλες που τους παίρνουμε, δεν συγκαταλέγεται στις επιτρεπόμενες φράσεις η εξής:''Που να πάω με αυτό το πράγμα;''
   Κάθε φορά που παίρνουμε ένα δώρο από σας αναρωτιόμαστε ειλικρινά αν είναι για μας ή για τον φίλο σας τον Τάκη και μπερδευτήκατε! Φυσικά και δεν θεωρείται δώρο το playstation 3 που μας πήρατε λέγοντας ''Καλά ε μωράκι τώρα δεν θα γκρινιάζεις πως σε παραμελώ, θα παίζουμε pro με τις ώρες''. Αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε είναι κάτι διαλεγμένο με αγάπη και γούστο, ή μάλλον να το πούμε πιο σωστά διαλεγμένο από μας!
   Παρατηρείστε μας λίγο, συζητήστε μαζί μας, σε διαφορετική περίπτωση αφήστε μας στο αγαπημένο μας μαγαζί με την φράση ''Αγάπη μου η πιστωτική μου, ξεσήκωσε το μαγαζί'', ή τουλάχιστον συνειδητοποιήστε πως όταν καρφωνόμαστε στην βιτρίνα ψιθυρίζοντας πόσο τέλειο είναι κάτι, δεν πάθαμε τικ ξαφνικά απλά το θέλουμε!
                                                                                  Με αγάπη και πάντα δίκιο
                                                                                              Οι γυναίκες

Γράμμα 2
Φίλε Άγιε Βασίλη,
   Ξέρεις καλά πως όλα αυτά τα θεωρούμε χάσιμο χρόνο και θέλουμε να σου πούμε πως η Αγιο Βασίλαινα σε κάνει ότι θέλει, παραδέξου το σε ανάγκασε, τι ούτε εσύ μάντεψες τι δώρο θέλει; Τέλοσπάντων, θέλουμε να πούμε πως μας αρέσει να σας παίρνουμε δώρα αλλά το κάνετε τόσο μεγάλο θέμα που απλά μας κομπλάρετε! Αφήστε που είναι τόση φασαρία, εντάξει εσάς μπορεί να σας αρέσει να μαλλιοτραβιέστε για το ποια θα προλάβει τις γόβες με έκπτωση αλλά εμείς προτιμάμε απλά να στείλουμε την αδερφή μας (ναι όλα τα δώρα σας δεν τα διαλέξαμε, αλλού τα παράπονα λοιπόν).
   Έχουμε πολλές χρήσιμες και ενδιαφέρουσες ιδέες για δώρο αλλά έλα μου που θα παρεξηγηθείτε αμέσως! Για παράδειγμα θα σας χρησίμευε πολύ μια συνδρομή για το γυμναστήριο για να αποκτήσετε επιτέλους τους γοφούς της J.L που τόσο θέλουμε αλλά μετά θα μας χωρίσετε ή χειρότερα θα μας χτυπήσετε πρώτα και μετά! Θα σας παίρναμε ρολόι με εγχειρίδιο ''Μάθε την ώρα στα 30 σου'', ώστε επιτέλους να καταλάβετε πως όταν λέμε στις 9 πρέπει να είστε στις 9 ήδη έτοιμες, άλλα για εκατοστή φορά θα πείτε πως δεν σας καταλαβαίνουμε!
   Στην συνέχεια όταν σας παίρνουμε για δώρο σέξι εσώρουχα δεν μας καθιστά αμέσως ανώμαλους απλά σας θέλουμε και το δείχνουμε! Εσείς δεν γκρινιάζετε πως τα κρατάμε όλα μέσα μας; Στο σημείο αυτό θέλουμε να σας πούμε κάτι και να το καταλάβετε, μισούμε τις κορνίζες με την φωτογραφία μας, τους αναπτήρες μας τα αρχικά μας, τα μπρελόκ με τα ονόματά μας και γενικά οτιδήποτε έχετε χαράξει με εμάς τους δύο! Τι νομίζεται όποια μας βλέπει με κάτι τέτοιο θα το βάζει στα πόδια χωρίς καν να μας κοιτάει; Αφήστε μας να αποφασίσουμε εμείς αν θέλουμε να το κάνουμε!
   Τέλος σε αντίθεση με σας θέλουμε να αντιμετωπίζεται τα δώρα πιο χαλαρά και με περισσότερη φαντασία! Ναι θα προτιμούσαμε να μας είχατε ετοιμάσει μια όμορφη βραδιά περιλαμβανομένου εσάς κάτω από το δέντρο με μια κάρτα ''Δεν επιστρέφεται'' παρά την χιλιοστή πανάκριβη γραβάτα! Θέλουμε κάτι που να κρύβει πάθος, σεξαπίλ, ένταση, να μας διεγείρει την φαντασία και ναι ένα plastation 3 ή ένα εισιτήριο διαρκείας τα έχει αυτά( τι άλλο φανταστήκατε;Πονηρούλες)
                                                                                        Με αγάπη 
                                                                                                   Οι άντρες
Υ.Γ. Άγιε Βασίλη, όπως τα συμφωνήσαμε ε, μην τυχόν και δείξεις το γράμμα θα μείνουμε απέξω κάνοντας Χριστούγεννα στα σκαλιά και δεν φαντάζεσαι πόσο πονάει η παντόφλα!


   Ο Άγιος Βασίλης διαβάζοντας και τα δύο γράμματα αποφάσισε κι εκείνη την χρονιά άφησε στο κάθε αγοράκι μαζί με το δώρο του μια κάρτα που έλεγε ''Μην μεγαλώσεις ποτέ, δεν φαντάζεσαι τι σε περιμένει...'' 


Τρίτη, Δεκεμβρίου 20, 2011

Περιμένοντας τον Άγιο Βασίλη...


 Όλα γύρω μου είναι στολισμένα σε σημείο που σε λίγο θα τα βλέπω κόκκινα-κίτρινα-μπλε! Μπάλα στο δέντρο φέτος δεν έβαλα και νομίζω πως αυτό μου φταίει. Γιατί ειλικρινά κάτι μου φταίει και μου λείπει πολύ. Το σπίτι δεν μυρίζει γλυκά, θα πάρουμε τελευταία στιγμή από το ζαχαροπλαστείο μου είπαν. Κάπως έτσι άλλη μια-κατά τα άλλα-γιορτινή ατμόσφαιρα ήρθε να μ'αγκαλιάσει τρυφερά και να με ταξιδέψει στη γαλήνη που υποχρεούμαι να νιώθω αυτές τις μέρες! Αναρωτιέμαι θα με επισκεφτούν ποτέ τα τρία πνεύματα των Χριστουγέννων ή δεν είμαι αρκετά γκρινιάρα ακόμα;;;
   Ίσως να μην φταίω εγώ όμως, είναι μέρες γιορτινές αλλά δεν βλέπω αγάπη γύρω μου, δεν βλέπω ούτε λίγα ψιχουλάκια αγάπης παρά μόνο μουτρωμένους ανθρώπους σαν εμένα να μην λένε καν ''χρόνια πολλά''! Άδικο έχουν; Πολλοί είναι φέτος αυτοί που δεν θα γιορτάσουν, όχι γιατί δεν πιστεύουν ή σνομπάρουν την παράδοση, απλά τα καθημερινά προβλήματα σε συνδυασμό με τους απλήρωτους λογαριασμούς δεν θα τους αφήσουν κανένα περιθώριο εορτασμών!
   Όταν ήμασταν παιδιά Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά σήμαιναν διακοπές, κάλαντα(=λεφτά), παιχνίδια, γλυκά και το σημαντικότερο όλων Άγιος-Βασίλης! Τι δεν τον Θυμάστε; Είναι αυτός ο στρουμπουλός στα κόκκινα κυριούλης με ροζ μυτούλα, που του αφήναμε κρασάκι και κουραμπιέ για να μας αφήσει σε αντάλλαγμα δωράκι... Τον θυμηθήκατε; Ναι αυτός ήταν η μόνη μας λαχτάρα, γιατί μας έφερνε δώρα κι αυτά με την σειρά τους έφερναν χαμόγελα κι έτσι αυτές τις μέρες γεμάτες χαμόγελα ήμασταν όλοι μαζί, γιαγιάδες, παππούδες, θείοι όλη η οικογένεια για να γιορτάσουμε!
   Τα χρόνια όμως πέρασαν, κύλισαν ορμητικά και μας έφεραν στο2011 που θα μας αποχαιρετήσει κι αυτό! Αλλά δυστυχώς κατά έναν περίεργο τρόπο ήταν κάθε πέρσι και καλύτερα. Πλέον όντας ενήλικας η στυγερή λογική δεν σ΄αφήνει κανένα κενό για μια δόση μαγείας ! Τα Χριστούγεννα καταλήγουν απλά να είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες, με μόνη διαφορά τη ψημένη γαλοπούλα στο τραπέζι!
   Φίλτατε αναγνώστη όμως θα σε σοκάρω! Άγιος Βασίλης υπάρχει και φυσικά δεν το λέω μόνο εγώ! Το ξέρεις και βαθιά μέσα σου τον περιμένεις ακόμα, δεν του γράφεις γράμματα γιατί ντρέπεσαι αλλά αυτές τις ιερές μέρες κάθε βράδυ προσεύχεσαι σ' αυτόν! Ίσως να έχεις απογοητευτεί απ' όλους τους άλλους αλλά ο Άγιος Βασίλης εκπνέει άλλη δύναμη, σου δίνει σιγουριά, σε κάνει πάλι παιδί μπροστά στην αθλιότητα, την κατάντια που σε έχει ρίξει η ζωή! Ο Άγιος Βασίλης δεν είναι σαν τους άλλους, είναι μόνο δικός σου!
   Αυτός ο Άγιος είναι η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, σηματοδοτεί μια καινούρια αρχή κι εκεί που ξύνεις τον πάτο του βαρελιού σου πάντα Αυτός αναδύει στον αφρό ένα καινούριο βαρέλι! Όχι δεν είναι λεφτά, δεν είναι υλικά αγαθά είναι πως να το πω... είναι μια ευχή για όλους μας! Είναι μια γλυκιά ευχή που κανείς άλλος, εκτός από αυτόν δεν θα μπορέσει να την πραγματοποιήσει! Είναι μια ζωγραφιά από το παιδί σου, ένα τριαντάφυλλο από το σύντροφό σου, μια κάρτα γεμάτη ευχές από μακριά, τόσο που νόμιζες πως σ' έχουν ξεχάσει! Είναι μια ανάμνηση που σου λέει ''προχώρα'', είναι μια μάζα χαμόγελα συγκεντρωμένα στο εορταστικό τραπέζι με τα ποτήρια ψηλά να φωνάζει ''Στην υγειά μας''!
   Είναι τόσα πολλά και ταυτόχρονα τόσο άυλα κι απαλά σαν την χριστουγεννιάτικη χρυσόσκονη πάνω στις χιονισμένες σκεπές, δεν την βλέπεις ποτέ μα ξέρεις πως είναι εκεί. Ο Άγιος Βασίλης ζει κι είναι φορές που καλείσαι εσύ να παίξεις αυτό το ρόλο. Να ενσαρκωθείς σ' αυτόν και να βοηθήσεις έναν ζητιάνο ή τον γείτονα που έχασε την δουλεία του ή την φίλη που έμεινε μόνη...
   Κάποιος, κάποτε μας είπε πως δεν υπάρχει, το παίξαμε αδιάφοροι-λες και το ξέραμε από πάντα-μέσα μας όμως θυμώσαμε πολύ! Κλάψαμε, καταραστήκαμε το ψέμα που μας πουλούσαν τόσο καιρό! Έτσι για αντίποινα σταματήσαμε να είμαστε ''καλά παιδιά'', γιατί γι΄αυτόν αυτό μείναμε, παιδιά! Πεισματικά περιμέναμε μια απόδειξη, ένα θαύμα να μας κλείσει το μάτι και να μας πάρει αγκαλιά! Μέσα μας ποτέ δεν πιστέψαμε το αντίθετο, πως θα μπορούσαμε άλλωστε, αφού τον είχαμε ακούσει και μας είχε πραγματοποιήσει επιθυμίες που δεν σήμαιναν δώρα αλλά χαρά, υγεία, αγάπη και συγχώρεση!
   Ο Άγιος Βασίλης θέλει να δώσεις για να σου δώσει! Βγάλε το παιδί που κρύβεις μέσα σου, σταμάτα να το μαλώνεις που γράφει ακόμα γράμματα στο μουσάτο κύριο! Μην φοβάσαι να κάνεις τα πράγματα όσο πιο όμορφα μπορείς για σένα και γι' αυτούς που αγαπάς, γίνε εσύ ο μεταδότης του μικρού θαύματος στις καρδιές των άλλων! Και μην ξεχάσεις, όταν η ώρα θα χτυπάει 12 και την νέα χρονιά θα την σέρνει ο Άγιος Βασίλης στο κάρο του, εσύ πρέπει να κάνεις μια ευχή... σίγουρα θα πραγματοποιηθεί!!!


Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτο στο περιοδικό που εργάζομαι Sic and the City, από μένα φυσικά! 

Χρόνια πολλάααα <3



Δευτέρα, Δεκεμβρίου 12, 2011

Κάψτε τα αυτοκίνητα ΤΩΡΑ!!!!

   Αγαπητοί μου αναγνώστες είπα ψέμματα, ναι ρε φίλε το παραδέχομαι! Θυμάστε εκείνο το άρθρο περί ανωτερότητας μπροστά στο ποδόσφαιρο... ε λοιπόν ΟΧΙ έλεγα μαλακίες! Δεν έχω πρόβλημα με την μπάλα αλλά με τα αυτοκίνητα! Ναι καλά διαβάσατε αυτά τα διαβολικά, τετράτροχα πλάσματα που αν μπορούσα θα έμπαινα μέσα στην πίστα και θα έβαζα σε όλο τον δρόμο πρόκες και μπιτόνια βενζίνης με ένα αναμμένο σπίρτο.... γιατί ίσως έτσι αποκτούσε και λίγο ενδιαφέρον το θέαμα του!
   Πριν γνωρίσω το αγόρι μου ήξερα πως υπάρχουν άντρες που έχουν εμμονές με την μπάλα ή τα αυτοκίνητα ή τις μηχανές ( ναι υπάρχουν κι άλλοι όπως για παράδειγμα με συλλογές γραμματοσήμων, παιχνιδιών ή που συναρμολογούν καραβάκια αλλά ρε φίλη δεν πιστεύω να θες να αναλύσουμε αυτούς τους άντρες) αλλά δεν έτυχε ποτέ να γνωρίσω κάποιον πραγματικά κολλημένο...


   Ήμουν τόσο αθώα που το γεγονός πως στα 18 του είχε ήδη δικό του αγωνιστικό και 2 καρτ δεν με προβλημάτισε καθόλου... θυμάμαι είχα πει η αθώα παιδίσκη τότε ''Μπράβο που κυνηγάει τόσο το όνειρο του και το παλεύει...''!!! Ο καιρός πέρασε όμως και το όνειρο έγινε εφιάλτης η κάθε Κυριακή αφιερώθηκε σε αγώνες ντριφτ, Ράλλη και αναβάσεις, ύστερα υπάρχει κάτι που ονομάζεται και φόρμουλα 1 και είναι και αυτή κάθε Κυριακή! Θα μου πείτε οκ υπάρχουν άλλες 6 μέρες! Α@@@@ οι υπόλοιπες μέρες αφιερώθηκαν στον νέο θεό ονόματι Peugeot Rallye 106 S16, ναι καλά καταλάβατε δεν μας έφτανε το ένα πήραμε κι άλλο!
   Στην αρχή όλα ήταν ωραία, με έπαιρνε μαζί και μετα πηγαίναμε βολτίτσες μετά όμως όλα αυτά έφυγαν ανεπιστρεπτεί, να με πάρει μαζί ούτε κουβέντα, χρειάζεται ειδικούς μαζί του, που δεν θα γκρινιάζουν για πιπι στα άγρια βουνά, δεν θα πεινάνε και δεν θα διψάνε! Θα ξέρουν να αναλύσουν μαζί τον αγώνα και να πουν για τις-φαινομενικά- διαφορετικές γαμάτες ζάντες! Μπλιαξ!
   Και πάλι πιστεύω θα τα άντεχα όλα αυτά, μα τι στο κάλο υπήρχαν λίγες ώρες αφιερωμένες σε μένα, δεν έπρεπε να γκρινιάζω... θα βλέπαμε ταινία....





   και μετά μου είχε πει θα τρώγαμε....

    Νομίζω έχω παραισθήσεις νομίζω πως παντού βλέπω αυτοκίνητα, πείτε μου ότι είναι η ιδέα μου, πείτε μου πως ο κόσμος δεν θα κατασχεθεί από σκατό αυτοκινητάκια που μιλάνε και ζούνε μόνα τους, τα φτιάχνουν, έχουν τουαλέτες και μυστικούς πράκτορες.... πες μου ότι τα μακαρόνια δεν μεταλλάχθηκε σε ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑΚΙΑ αααααααααα


   Φίλες μου τα πράγματα είναι σοβαρά, έχω σκεφτεί τα πάντα, να πάω στον όμιλο της διοργάνωσης και να ζητήσω μια Κυριακή ή ένα Σάββατο ρεπό ( ω μα ναι τώρα ξεκίνησε να πηγαίνει και Σάββατο), να βάλω μια βόμβα και την ώρα που θα ξεκινήσουν να τρέχουν να αρχίσω να φωνάζω ''Υπάρχει βόμβα ωωωω''. Έχω σκεφτεί να ξεκινήσω εντατικά μαθήματα και να ασχοληθώ κι εγώ με όλα αυτά και να του αλλάζω τα λάστιχα στα πιτ! Ή καλύτερα να ξεκινήσω να στέλνω ανώνυμα γράμματα στις γυναίκες και κοπέλες των συμμετεχόντων πως ο άντρας τους τις κερατώνει μετά τον αγώνα!
   Ειλικρινά δεν ξέρω, έχω τρελαθεί, αυτό είναι που λένε πρόσεχε τι εύχεσαι μπορεί να σου συμβεί! Πάντα παρακάλαγα να μην μου τύχει κάποιος άρρωστος με την μπάλα και τσουπ μου έτυχε ένας τρελός με τα αυτοκίνητα! ΤΑ ΜΙΣΩ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ!!!! Όταν δεν με κοιτάει κλοτσάω το αυτοκίνητό του και του βγάζω την γλώσσα, ενίοτε το φτύνω κιόλας....
   Πφφφ δεν ξέρω αν έχετε την λύση βοηθήστε με αλλιώς με φαντάζομαι με ζουρλομανδύα να περιφέρομαι στο Δαφνί και να μονολογώ ''Θάνατος στον MacQueen''....
   Είχα να πω κι άλλα, μα δεν αντέχω νεύρα και πάλι νεύρα..... @@@@


Y.Γ Δεν θα αφήσω ποτέ να το παιδί μου να δει αυτό το κινούμενο... τα αυτοκίνητα ΔΕΝ ΜΙΛΑΝΕ
Υ.Γ.2 Κάπου κατά την διάρκεια της ανάρτησης με συνεπήρε  τρέλα και παραλογίστηκα, φυσικά και δεν βγάζω την γλώσσα στα αυτοκίνητα :-P 
Υ.Γ3 πωωωωω πάλι νευρίασα πάω να φάω σοκολάτα!!!!




Πέμπτη, Δεκεμβρίου 01, 2011

Αίτημα Φιλίας

 
 Σε μια κοινωνία που όλα αλλάζουν κι όλα μεταμορφώνονται, δεν θα μπορούσε η φιλία να παραμείνει ίδια! Αν και τα αισθήματα πάντα αποτελούσαν μια δυνατή, θεμελιώδη ρίζα που μας κρατούσε ζωντανούς και προπάντων ενωμένους, δεν σημαίνει πως δεν θα έκαναν κι αυτά με την σειρά τους την δική τους επανάσταση, ζητώντας το άξιο μερίδιο εκσυγχρονισμού που σ' όλους μοιράστηκε! Έτσι η φιλία προσπάθησε και κατάφερε να μπει στην V.I.P λίστα των μοντέρνων και τον εξελιγμένων, θέλοντας την να ζει πλέον αποκλειστικά μέσα από οθόνες και πληκτρολόγια! Κάπου εδώ είναι που μπαίνει στο προσκήνιο το διαδίκτυο αντανακλώντας ένα κόσμο που μοιάζει τόσο πολύ με τον δικό μας, μα ταυτόχρονα διαφέρει πολύ!
   Ας τα πάρουμε από την αρχή, τα διάφορα site κοινωνικής δικτύωσης, παρουσιάστηκαν ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του '90, έγιναν ανάρπαστα όμως τα τελευταία χρόνια! Αρχικά, η νεολαία ήταν αυτή που ενσωματώθηκε στο καινούριο πρότυπο ζωής που μας παρουσίασε το ίντερνετ, μα ύστερα με την σειρά τους ακολούθησαν οι πάντες! Άλλοι ντροπαλοί, που έψαχναν κάτι παραπάνω από φιλία, το έτερον τους ήμισυ ας πούμε, άλλοι τρελοί που είχαν ως στόχο καθαρά να εξαπατήσουν και να κοροϊδέψουν τους υπόλοιπους κι άλλοι απλά από περιέργεια!
   Έτσι ο δικτυακός κόσμος μετατράπηκε σε μια ολοκληρωμένη μακέτα του πραγματικού, άνθρωποι κάθε τάξεις, κάθε ηλικίας και εθνικότητας έχουν πλέον την ευκαιρία να γνωριστούν, να ανταλλάξουν απόψεις, νοοτροπίες και φυσικά να κάνουν φίλους! Στους καιρούς μάλιστα που ζούμε, άπειρες ώρες εργασίας, οικονομική κρίση, δεν υπάρχει καιρός για κάτι παραπάνω! Στον εικονικό κόσμο μπαίνεις όποτε θέλεις, απλά με το πάτημα ενός κουμπιού και βγαίνεις εξίσου απλά! Δεν χρειάζεσαι χρήματα, ούτε να εντυπωσιάσεις κάποιον, μπορείς απλά να πεις ψέμματα χωρίς να έχεις τύψεις!
   Εκ πρώτης όψεως, φαντάζει ιδανικό, χάρη στο διαδίκτυο μπορούμε να βρούμε παλιούς συμμαθητές, φίλους ή μακρινούς συγγενείς, να διατηρήσουμε επαφή και επικοινωνία με δικούς μας ανθρώπους από μακρυά και όλα αυτά με μια απλή σύνδεση στο ίντερνετ. Στην πραγματικότητα βέβαια, αν εμβαθύνουμε λίγο και σκεφτούμε λογικά, θα συνειδητοποιήσουμε πως έχουμε θυσιάσει πολλά πάνω στην ευκολία του υπολογιστή μας!
   Ξεκινώντας, θα μιλήσω για το πιο απλό μα και το πιο πολύτιμο που χάνουμε, την υγεία και τον χρόνο μας! Οι πολλές ώρες μπροστά στην οθόνη καταστρέφει και τα μάτια μας ( μυωπία, ακόμα και όγκο σε σπάνιες περιπτώσεις) αλλά και την μέση μας! Καταλήγουμε να καθόμαστε όλη μέρα μπροστά σε μια οθόνη αδρανείς, θεατές ενός εικονικού κόσμου! Όσο για το χρόνο, φέρτε για παράδειγμα μια καθημερινή μέρα, σχολάτε από την δουλεία ή το σχολείο, γυρνώντας σπίτι μέχρι να ελέξετε τα email σας, να χαζέψετε στο facebook τις καινούριες δημοσιεύσεις, να ανεβάσετε πρώτοι το καλύτερο status και πάμε τα σχόλια μετά.... έπ πέρασε η μέρα ώρα για ύπνο και αύριο τα ίδια πάλι! Άλλη μια μέρα περνάει έτσι!
   Εν συνεχεία, θα σας πω κάτι που ίσως να μην το γνωρίζατε, η αρχική φιλοσοφία όλων αυτών των chat ήταν η ανωνυμία, να μιλάς δηλαδή με ανθρώπους απ' όλα τον κόσμο αλλά με τα προσωπικά σου δεδομένα ασφαλή! Αντίθετα τώρα, μας ζητάνε όσα περισσότερα προσωπικά στοιχεία γίνεται, από το επάγγελμά μας και τον τόπο διαμονής, έως την καθημερινή συναισθηματική μας κατάσταση! Τα γραπτά όμως, δυστυχώς μένουν πάντα και με τόσες πληροφορίες για μας, ο κάθε ψηφιακός μας φίλος ποτέ δεν ξέρουμε πως θα τις χρησιμοποιήσει! Στο σημείο αυτό μπαίνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που γνωρίζουμε!
   Σίγουρα δεν είναι όλοι εγκληματίες που περιμένουν πως να μας καταστρέψουν, όμως λόγω της απόστασης και της έλλειψης της ουσιαστικής επαφής με τον άλλον είναι πολύ εύκολο να ανοίξεις την καρδιά σου! Θεωρείς πως από την στιγμή που αυτό το πρόσωπο δεν σε έχει δει δεν θα σε κρίνει ή δεν θα σε κοιτάξει με αποδοκιμαστικό βλέμμα, μα ακόμα κι αν το κάνει με ένα delete δεν θα χρειαστεί ποτέ να δώσεις εξηγήσεις! Όταν δεν κοιτάς τον άλλον στα μάτια είναι εύκολο να πεις τα πάντα και φυσικά ψέμματα, οι αλήθειες που θα πεις όμως θα μείνουν και ο άλλος μπορεί να τις χρησιμοποιήσει εναντίον σου! Πιο συγκεκριμένα πλάθουμε τον εαυτό μας ώστε να γίνουμε ανάρπαστοι σ' ένα κόσμο ψεύτικο! Μας περιγράφουμε όπως θα θέλαμε να ήμασταν κι οι άλλοι κάνουν ακριβώς το ίδιο, με απόρροια όλων αυτών κι η φιλία να καταλήγει να είναι ένα απλό φιάσκο! Αφιερώνοντας τόσο πολύ χρόνο όμως στο να εντυπωσιάσουμε τους άγνωστους φίλους μας, παραμελούμε τους πραγματικούς, αποξενωνόμαστε κι ενώ νομίζουμε πως μιλάμε με όλο τον κόσμο, καταλήγουμε σ΄ένα δωμάτιο μόνοι!
   Φυσικά δεν είναι όλα επίφοβα και πλαστά, ούτε πρέπει να σταματήσουμε να μιλάμε με όλο τον κόσμο, απλά πρέπει να επικρατεί η εγκράτεια και το μέτρο και προπάντων να μην μπερδευόμαστε ανάμεσα στους δυο κόσμους! Το σημαντικότερο όλων να μην ξεχνάμε ποτέ, πως όταν θα μας φαίνονται όλα μαύρα, η οθόνη του υπολογιστή μας θα είναι κρύα και άψυχη, ενώ η αγκαλιά του κολλητού μας ζεστή και γεμάτη σοκολατάκια για την δύσκολη στιγμή!!!

Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο περιοδικό που δουλεύω Sic and the City

Τρίτη, Νοεμβρίου 29, 2011

Γκόλ με ψηλοτάκουνα


   Λένε πως καμία γυναίκα δεν μισεί το ποδόσφαιρο, μέχρι να γνωρίσει έναν άντρα που να το λατρεύει! Σαν θεωρία ίσως να είναι σωστή, μα τόσο καταδικαστική μιας και το 95% των αντρών βλέπουν μπάλα! Κατά την γνώμη μου καλά κάνουν, εξάλλου προς τι όλη αυτή η γκρίνια και ο σπαραγμός;;;
    Εκείνο το βράδυ ( ύστερα από πολύ καιρό ) μαζευτήκαμε επιτέλους γυναικοπαρέα, παρά την δική μου χαρά τις υπόλοιπες τις τριβέλιζε μια ακατάσχετη γκρίνια, η οποία βέβαια πήγαζε από τους άντρες που προτίμησαν να μείνουν μέσα βλέποντας Άρσεναλ-Ολυμπιακό! <<Μα τι ενδιαφέρον έχει να κοιτάνε επί 90 λεπτά κάτι ανόητους να κυνηγάνε μια μπάλα;>>, <<Γιατί το άλλο; Πίνουν, βρίζουν τρώνε μέχρι να σκάσουν...>>, οι κατηγορίες, ως γνωστών, έπεφταν βροχή κι εγώ έμενα να βαδίζω σε μια τεθλασμένη γραμμή υπομονής, ώσπου τελικά δεν άντεξα και ρώτησα κάπως απότομα <<Πιο είναι το τόσο κακό τελικά;>>
   Από μικρά παιδιά, τα παιχνίδια είχαν διαχωριστεί ισότιμα, κούκλες για τα κοριτσάκια στρατιωτάκια για τα αγόρια, ροζ για τις μεν μπλε για τους δε, το ίδιο φυσικά έγινε και με τα αθλήματα, κάνοντας την ζωή αρμονική και στα δυο στρατόπεδα!
Μεγαλώνοντας, αφήσαμε τις πλαστικές κούκλες κι είδαμε στον εαυτό μας εκείνη την ενσάρκωση της στον καθρέφτη αποφασίζοντας να κάνουμε το παν για να είμαστε πάντα τέλειες. Οι άντρες, από την άλλη, ως πιο απλά όντα, μπορεί να ωρίμασαν, να έβγαλαν τις πρώτες γκρίζες τρίχες γοητείας, αλλά τα χόμπι τους δεν τα άφησαν. Φυσικά ένα από τα μεγαλύτερα εθίσματα τους ήταν και παρέμεινε το ποδόσφαιρο, που γι'αυτά τα 90 λεπτά τους κάνει πάλι παιδιά!
   Όπως είχε πει ένας διάσημος κοινωνιολόγος ο Κρίστιαν Μπρομπέρζε <<το ποδόσφαιρο είναι το σημαντικότερο ασήμαντο πράγμα του κόσμου>>! Τι εννοεί; Απλούστατα το κάθε πράγμα αποκτά την σημασία που του δίνεις και από ποια οπτική γωνία το βλέπεις! Οι άντρες δεν βλέπουν μπάλα γιατί τους αναγκάζει κάποιος άτυπος αντρικός νόμος αλλά είναι κάτι πολύ πιο βαθύ που τους εθίζει και τους μαγνητίζει κάνοντας τους τρελούς οπαδούς μιας στρογγυλής, δερμάτινης ''Θεάς''.
   Βλέποντας ποδόσφαιρο ένας άντρας εκτονώνεται κι εκφράζεται όπως πραγματικά θέλει και νιώθει, δεν χρειάζεται να μπει σε καλούπια κάποιας εξαναγκαστικής συμπεριφοράς, έχει την πλήρη ελευθερία και την συναισθηματική φόρτιση που ταιριάζει στο αρσενικό είδος! Είναι ας πούμε πιο απλά σαν μια ρομαντική κομεντί ή ένα δράμα για μας, θα το δούμε, θα κλάψουμε κι ύστερα θα επέλθει η δική μας συναισθηματική κάθαρση!
   Εν συνεχεία, το βλέπουν κι ως μια ευκαιρία να βρεθούν με τους κολλητούς τους, να πουν τα δικά τους μακρυά από γυναίκες! Όχι, δεν είναι κάποιος ρατσισμός προς εμάς, απλά είναι διαφορετικοί με διαφορετικές ανάγκες, θέλουν να μιλήσουν χύμα, να βρίσουν τον πουλημένο διαιτητή αναλύοντας ώρες για το γκολ που ακυρώθηκε! Εμείς όπως κι αν τον κάνουμε, δεν θα τον καταλάβουμε σ' αυτό το δράμα που περνάει (σσσ η ομάδα του έχασε, είναι ένα δράμα γι' αυτόν!!!!). Είναι κάτι όπως τα ψώνια και το κομμωτήριο για μας, μια μικρή ιεροτελεστία που μόνο μια γυναικεία γνώμη θα βοηθήσει!
   Τώρα θα μου πείτε γιατί δεν μας θέλουν εκεί κοντά, την ώρα του αγώνα! Πολύ απλά εμείς οι γυναίκες ( περίεργα και πονηρά πλάσματα) θα αρχίσουμε τις ερωτήσεις (δήθεν από ενδιαφέρον), θα σχολιάζουμε ή ακόμα καλύτερα με διάφορα πονηρά τεχνάσματα θα προσπαθούμε να του αποσπάσουμε την προσοχή! Αυτός ο καημένος θα διχάζεται και ύστερα θα εκνευρίζεται γιατί όπως όλοι καλά γνωρίζουμε οι άντρες δεν μπορούν να κάνουν δυο πράγματα ταυτόχρονα συνειδητά με πλήρη αφοσίωση και προσοχή!
   Δεν είμαι από τις γυναίκες που αγαπούν το ποδόσφαιρο, ούτε από 'κείνες που το μισούν θανάσιμα, ίσως γιατί δεν βρίσκομαι στη θέση της ξαδέρφης μου που το αγόρι της παίρνει τα όρη, τα βουνά και όλη την Ευρώπη ακολουθώντας την ''ομαδάρα'' του! Κάθε άνθρωπος έχει ένα πάθος, κάτι που τον χαλαρώνει και τον εξιτάρει ταυτόχρονα, που τον γεμίζει και τον συγκινεί. Είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό για τον καθένα, οπότε είναι πολύ κατινίστικο από την πλευρά μας να το κατακρίνουμε και να το υπονομεύουμε επειδή δεν μας αρέσει!
   Τέλος, αγαπημένες μου φίλες οπλιστείτε με υπομονή και κατανόηση και δείτε το θετικά μιας και η απασχόληση των αντρών μας χαρίζει χρόνο για να αφιερωθούμε σε μας. Αφήστε τον να βλέπει άντρες να τρέχουν πίσω από ένα τόπι και βγείτε με τις φίλες σας, περιποιηθείτε τον εαυτό σας, διαβάστε ένα βιβλίο, χαλαρώστε ή ότι άλλο σας ευχαριστεί. Αφήστε τον να δει τον αγώνα και στα μάτια του θα είστε η τέλεια γυναίκα! Όλοι άλλωστε χρειαζόμαστε λίγο χρόνο για μας, εκμεταλλευτείτε το και βάλτε γκολ υπέρ σας...!!!


Υ.Γ. Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο περιοδικό που δουλεύω Sic and the City

Κυριακή, Νοεμβρίου 27, 2011

Το λάθος

   Την επόμενη φορά απλά θα σου πω πως έχω δουλεία! Ναι αυτό ακρίβως! Είναι μια καλή λύση να αποφύγουμε την σιώπή! Θα πω έχω διάβασμα και θα το πιστέψω, θα διαβαζω ασταμάτητα μέχρι να αποκοιμηθώ, μην τυχόν και μου μείνει λίγος χρόνος!
   Στην αρχή απλά σταματήσαμε να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον, μετά δεν φιλιόμασταν, το ένα έφερε το άλλο αλλά τουλαχιστον ακόμα γελάγαμε κι αυτό ήταν κάτι όσο σε έβλεπα να θες να είσαι δίπλα μου! Δεν άργησε να φύγει κι αυτό! Σταματήσαμε να γελάμε, να κοιταζόμαστε, να αγκαλιαζόμαστε και μείναμε με την πλάτη γυρισμένη να κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι!
   Ένιωθα την ανάσα σου, την άκουγα, δεν κοιμόσουν.... ούτε εγω! Μα δεν σκέφτηκα κάτι έξυπνο να σου πω για να αρχίσουμε μια συζήτηση! Δεν μπόρεσα να τραβήξω αυτη την κουβέρτα που μήνες μας σκεπάζει!
   Την επόμενη φορά μπορεί να φτίαξω μια λίστα, ναι μια λίστα για το τι μπορούμε να συζητάμε ενω είμαστε μαζί! Μπορώ να φέρω ένα βιβλίο να διαβάζουμε... μονό μην μας κυριεύσει πάλι η σιώπη! Δεν τα αντέχω άλλο αυτά τα βλέμματα λύπησης, δεν τα αντέχω άλλο ακούς! Τσακώνονται οι ψυχές μας και εσυ παραδίνεσαι! Μην αφήνεις παύσης σε παρακαλώ μιλα συνέχεια να γεμισουμε τον αέρα με αισθήματα που μας περισσεύουν! Μίλα να ξεγελάσουμε το τέλος για λίγο ακόμα!
      Ίσως θα ήταν σωστό απλά να φύγω, να σ' αφήσω να αναπνεύσεις και να μην σε κουράζω άλλο με την φλυαρία μου! Ίσως αλλά δεν μπορώ έχω τόσα να σου πω αλλά δεν μ αφήνεις και είναι και ο θυμός και κλείνομαι στο δωμάτιο μου και αρχίζω να μιλάω μόνη μου και να σε ρωταω γιατί ο έρωτας δεν ζει για πάντα! Και για φαντάσου είσαι εκει και μου χαιδεύεις τα μαλλιά και ξαφνικά γελάμε, τόσο δυνατά που μου μένει ο ήχος για μέρες!
   Είναι που όλο υπόσχεσαι! Γιατί υπόσχεσαι ρε γαμώτο αυτό το για πάντα; Αφου ξέρεις πως ποτέ δεν θα το κάνεις  γιατί μου χαρίζεις την χαρά και μόλις αυτή μεγαλώνει μες στα χέρια μου και  είναι έτοιμη να με ρουφήξει μέσα της εσύ την σκοτώνεις!
   Γιατί μου λες ψέμματα; Και είναι και αυτές οι Κυριακές τόσο γιορτινές καθε φορά εκπνέουν τόση αγάπη και εγώ μένω μόνη μου!

Δεν μπορώ άλλο, δεν μπορώ να εξηγώ τα αυτονόητα δεν τα μπορω ακους!
Δεν γίνεται άλλο να ζω με ψίχουλα μιας άρρωστημένης αγάπης
Δεν γίνεται να μου φτάνει μια υπόσχεση που ξέρω πως θα αθετήσεις
Δεν γίνεται να ζω μισή ζωή...

Δεν γίνεται μα είμαι ακόμα εδώ.....



Πέμπτη, Νοεμβρίου 24, 2011

Το απωθημένον φυγείν αδύνατον

   Είναι ένα από κείνα τα βαρετά βράδια που ψάχνεις κάπου να χαζέψεις μέχρι να νυστάξεις, κοιτάς παλιές φώτο ή ανεβάζεις χιλιοακουσμένα τραγουδάκια μπας και τσιμπήσεις ένα λαικ από συμπάσχοντες! Φυσικά κάπου εκεί ανάμεσα σε αυτήν τη τόσο κεφάτη παρέα είμαι εγώ, έχοντας πλέον ανεβάσει καμια δεκαριά τραγούδια, έχοντας μιλήσει με όλους τους άσχετους αποφασίζω να διαβάσω την νέα ανάρτηση του μαρουλιού (στο σημείο αυτό ήθελα να σου κάνω αυτό που κάνεις και εσύ ώστε να δούν τι εννοώ αλλά δεν βρήκα πως) κι εκεί που είμαι χαλαρή μέχρι θανάτου τσουπ το τραγουδί! ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ!
   Όλα γίνονται αστραπιαία, παίζει ακόμα μόνο η εισαγωγή και εγώ θέλοντας να ξεγελάσω το μυαλό αρχίζω να κλείνω όλα τα παράθυρα για να μην ακούγεται, όμως αντι να κλείσω το σωστό κλέινω όλα τα άλλα με αποτέλεσμα να αρχίζουν τα λόγια! Κλείνω τα δυο αυτάκια μου αρχίζοντας να τραγουδάω δυνατά λαλαλαλ.... τίποτα οι λέξεις ξετρυπώνουν στο κεφαλάκι μου και ξαφνικά το μυαλό λέει κοροιδευτηκά ''ψιτ το τραγούδι του''.
   Αφού τελικά το ακούω όλο αρχίζω να σκέφτομαι το τότε, γίνομαι πάλι 15 και προσπαθώ να καταλάβω αν ακόμα με επηρεάζει έστω λίγο! Αν ρε παιδί μου σκέφτομαι το απωθημένο μου όπως το σκεφτόμουν πριν 5 χρόνια, πριν 4, 3, 2, 1! Ξαφνικά αντιλαμβάνομαι πως ίσως να μην είναι σωστό αυτό που κάνω, αλλά όλοι έχουμε απωθημένα άρααααα....
   Ύστερα το ξανασκέφτομαι, βάζω το τραγούδι σε ριπλάι και συνιδιτοποιώ πώς τόσο καιρό είχα πείσει εγώ τον εαυτό μου πως υπάρχει ένα απωθημένο! Κάτι το χολιγουντ, κάτι οι τόσες δακρύβρεχτες σειρές ήθελα να έχω κι εγώ στο πίσω μέρος του μυαλού μου έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, που θα τον σκεφτόμουν κάποια κρύα βράδυα φτίαχνοντας σενάρια!
   Είμαστε πολλές... μην το αρνήσαι το κάνεις κι εσύ το κάνω κι εγώ! Όλες έχουμε έναν φανταστικό έρωτα που θα θέλαμε να είχαμε ζήσει έστω για δυο μέρες, έστω για να δούμε και να λύσουμε επιτέλους αυτήν την αιώνια αποριά του ''Κι αν τότε όλα είχαν γίνει αλλιώς...''! Δεν ξέρω πως γεννήθηκε το δικό σας απωθημένο, αποδειχθήκατε αδέρφια; Έφυγε για τα ξένα; Ήταν πάντα αλλού; Ήταν ο κολλητός σου;
   'Οπως κι αν ήρθαν τα πράγματα ήρθαν έτσι γιατί έπρεπε, αυτό μην το ξεχνάς! Όποια εμπόδια κι αν στάθηκαν τότε, αν τα πράγματα γινόντουσαν πάλι από την αρχή θα ήταν κι αυτά παρών, άγρυπνοι φρουροί να σου κάνουν χαλάστρα πάλι και πάλι και πάλι!
   Άσε και το άλλο σκέψου το απωθημένο σαν μια σοκολάτα που δεν έφαγες τότε γιατί έκανες διάιτα... μετά από αυτήν φτιάχτηκαν τόσες άλλες... και με καινούριες γεύσεις ;-)

Υ.Γ.1: Μην μου πεις ''Ναι αλλά το δικό μου απωθημένο υπάρχει'' ΔΕΝ υπάρχει το χεις ξεπεράσει εκτός κι αν είναι χτεσινο... ή τελος πάντων φρέσκο οπότε ξαναδιάβαστο σε κανένα μήνα πάλι!
Υ.Γ.2 Αλέξη μην γκρινιάξεις όλα αυτά είναι ποιητική αδεία!
Υ.Γ3 Το τραγούδι της τρελής έμπνευσης!


Δευτέρα, Νοεμβρίου 14, 2011

Τα πνεύματα της Τεμπελιάς!!!

 

 Αφου είδα πως δεν με καταλαβαίνει κανείς, φίλοι δεν έκατσαν καν να με ακούσουν, ο μποιφρεντ με χαρακτήρισε ΤΕΜΠΕΛΑ άκουσων άκουσων αποφάσισα να απευθυνθώ σε σας αγαπητοί μου αναγνώστες... Υπερβάλλω, ας το ξαναδιατυπώσω... αγαπητέ μου αναγνώστη!!!
   Οι καιροί λοιπόν είναι δύσκολοι και η ζωή μας ακόμα δυσκολότερη και εγώ δεν μπορώ να σηκωθώ από τον καναπέ! Όχι δεν κάνω πλάκα, αλήθεια τριγυρνάω σαν την άδικη κατάρα και τεντώνω το ταλαιπωριμένο μου κορμί από κρεβάτι σε καναπέ και πάει λέγοντας!
   Εκεί λοιπόν που έχαυτα μύγες και σχεδίαζα στο ταβάνι μια υποτιθέμενη ιστορία ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά μου ένα μικρό τόσο δα πνεύμα! Ε μην κλείνεται το μπλογκ με μορφασμό μουρίτσας! Αλήθεια λέω!!!! Που λέτε ήταν ένα μικρό πλασματάκι με γαλάζια ματάκια και μπουκλίτσες και μου έμοιαζε πολύ! Αφου ακολούθησαν οι γνωστές συστάσεις με λυποθυμίες έκπληξεις κτλ μου λέει ''πάμε''.
   Όπα όλα κι όλα που πάμε ρε πνεύμα, σου λέω εδώ έχουμε θέμα, έχει ζωή της άλλης, μετά τούρκικο, μετά ράδιο αρβύλα και μετά Grey's Anatomy. Που πάμε; Κάτσε κάτω! Αφου είδαμε ότι δεν βγάζουμε άκρη πήρε το τηλεκοντρόλ και είπε ένα Αμπεμπαμπλομ ( όχι άσχετε φίλε αναγνώστη δεν είναι μόνο για να μέτραμε κτλ αλλά είναι και ξόρκι, σουτ τώρα) και έβαλε να παίζει μια ταινία παραγωγής του!
   Η ταινία ήταν μάπα, απλά ως μανιακή τηλεορασάκια νόμιζε πως έτσι θα με καλοπιανέ! Που λέτε εκεί έδειχνε την ζωή μου όταν ήμουν μικρή! Παιχνίδια στην γειτονιά, ταικβοντό, χορό, βόλευ ξένες γλώσσες, λογοτεχνικά βιβλία, βόλτες ( μα ειλικρινά δεν κουραζόμουν) και κατά ένα περίεργο λόγο είχα ένα χαζό χαμόγελο στα χείλη μου συνέχεια!
   Αφού είδα την αποτυχία στο μοντάζ του φαντάσματος του είπα πως τσου δεν το πιάνω το μήνυμα και αυτό νευριασμένο εξαφανίστηκε το ίδιο περίεργα! Κοίταξα την ώρα και ήταν ήδη 2 την νύχτα, είχα χάσει όλα μου τα σήριαλ και είχα μείνει νηστική ( σιγά μην σηκωνόμουν να μαγειρέψω μόνη μου). Εκεί που λοιπόν αποφάσισα να δω ταινία στο λάποπ τσουπ δεύτερο πνεύμα!
   Αυτό τώρα ήταν πιο ενδιαφέρον ήταν όλο τυλιγμένο με επιδέσμους κάτι σαν μούμια και μούγκριζε! Με κοίταξε βαριεστημένα και ύστερα έβγαλε ένα μαγικό μπλοκάκι και έγραψε ''Μοιάζουμε''. Σούφρωσα τα φρύδια, τον κοίταξα λοξά ( ήθελα να σηκωθώ από τον καναπέ, να τον πιάσω από το λαιμό και να του φωνάξω Αρ γιου τοκινγκ το μι???), αλλά πολύ κούραση φίλε αναγνώστη, ΄΄Σε τι μοιάζουμε ρε φιλε? Σου μοίαζω εγώ τυλιγμένη?''.
   Προς ένα λεπτό πήγε να μου γράψει στο μπλόγκ αλλά μάλλον βαρέθηκε έκανε μια κίνηση με το χέρι και η τηλεόραση ξανα άνοιξε! Αυτό το φάντασμα μπορώ να παραδεχτώ πως είχε καλύτερη επιτυχία στην ταινία του, η οποία ήταν χωρισμένη στην μέση και έδειχνε δυο παράλληλες εικόνες! Δεν έδειχνε όμως οτιδήποτε αλλά έμενα, ναι ναι φίλε μου εμένα!!!
   Καθόμουν στον καναπέ και έτρωγα ένα μεγάλο σάντουιτς, στην τηλεόραση έπαιζε το τούρκικό μου ( που παρεπιπτώντας άλλαξε ώρα και πήγε στις 6) παράλληλα στο άλλο μισό της οθόνης έδειχνε τους φίλους μου που διασκέδαζαν! Διασκέδαζαν ΧΩΡΙΣ εμένα! Πάτησε το φοργουορντ ( αυτό τελοσπάντων που το πάει στο γρήγορο) και έδειξε πολλές εικόνες που έδειχναν εμένα να κάθομαι και τους άλλους να γυμνάζονται, να χορεύουν, να γελάνε και να περνάνε απλά γαμάτα!
   Νευρίασα και πάτησα το στοπ! Τι εννοούσε η μούμια? Πως είχα γίνει και εγώ σαν αυτόν? Καθόμουν όλη μέρα και σάπιζα? Τον κοίξα λοξά, έσκυψε και έγραψε στο μπλοκάκι ΧΑΧΑΧΑ, ο βλάκας μάλλον βαριόταν να γελάσει κανονικά και εξαφανίστηκε!
   Ειλικρινά άρχισα να εκνευρίζομαι, ποια ήταν αυτά τα τερατάκια που με ήξεραν τόσο καλά και εισέβαλλαν έτσι στην ζωή μου? Εκεί που άρχισα να ξεσκουριάζω το μυαλό μου σκέφτοντας εμφανίστηκε και το τρίτο πνεύμα! Όχι ρε φιλέ δηλαδη αυτός που σκέφτηκε αυτό το κακόγουστο αστείο έβαλε τα δυνατά του στο τρίτο πνεύμα! Ήταν μια αγελάδα! Μια μεγάλη, χοντρή αγελάδα!
   Πάτησε το πλει και άρχισε να δείχνει την ταινία! Ήταν που λέτε ένα κορίτσι, ένα μεγάλο χοντρό κορίτσι σε ένα όμορφο σπίτι που καθόταν στον καναπε, έβλεπε ζωή της άλλης ( τι στο καλό πόσα επεισόδια έχει;). Ε αυτός είναι ο Αλέξης μου και φιλάει στο χωλ την νταντά εεε κάποιος να το σταματήσει ε χοντρό κορίτσι σήκω γαμώτο! Μπααα βαρίοταν!
-Αστο πάρουμε από την αρχή, το χοντρό κορίτσι είμαι εγω;
-Μουυυυ
-Και είμαι παντρεμένη με τον Αλέξη μου;
-Μουυυυ
-Και έχουμε και παιδάκια και νταντα;
-Μουυυυυ
-Και γιατι αυτή τον φιλάει;;;;;
   Μου εξήγησε μες στις άκρες ότι έγινα τρομερά τεμπέλα, βαριόμουν να κάνω τα πάντα και ήμουν όλη μέρα μπροστά στην τηλεόραση να τρώω, δεν με ένοιαζε τίποτα μόνο το σήριάλ μου!
   Πετάχτηκα γιατί η κόκα κόλα άρχισε να τρέχει πάνω στις πιτζαμούλες μου! Ήταν όνειρο, κοίταξα την ανοιχτή τηλεόραση και ότι άρχιζε το η ζωή της άλλης, ήταν μόνο 9! Για δευτερόλεπτα κόλλησα αλλά μετά άρπαξα το τηλεκοντρόλ και έκλεισα την παλιο τηλεόραση! Πήρα τηλέφωνο τον Αλέξη, ήταν στην πλατεία και έπινε καφέ!
-Έρχομαι μωρό μου έρχομαι, να πάμε και βόλτες και αύριο να με βοηθήσεις να βρώ δουλειά δεν θέλω να κάθομαι άλλο στο ορκίζομαι!!!!
-Δεν ξέρω τι στο καλό έπαθες, αλλά και μόνο που παρατάς τα σήριαλ σου για να με δείς είναι καλό σημάδι.......


Υ.Γ1: Η ιστορία είναι αληθινή, και τα πνεύματα αυτά είμαι σίγουρη πως κάπου ζούν!
Υ.Γ2: Εσύ που έμεινες να διαβάσεις όλη την ιστορία μπράβο και σε ευχαριστώ ( εγώ στην θέση σου θα βαριόμουν)
Υ.Γ3: Αγαπημένη-λατρεμένη διαφήμηση που δείχνει έμενα χαχαχαχ


Κυριακή, Οκτωβρίου 30, 2011

Και τότε κατάλαβα πως μπορώ απλά να πέσω...

 

 Κλείνω τα μάτια και βρίσκομαι μπροστά σε ένα τεράστιο γκρεμό, για μια στιγμή ξαφνίαζομαι, ύστερα κοιτάω πίσω μου και βλέπω ακόμη έναν! Σίγουρα πρέπει να τρομάξω αλλά θυμάμαι πως και χτές εδώ ήμουν και προχτές και αντιπροχτές και εδώ και λίγους μήνες κάθε μέρα!
   Πόσες φορές έχεις βρεθεί σε μια κατάσταση που νίωθεις σαν όλος ο κόσμος να δημιουργήθηκε απλά για να σε πιέζει; Βλέμματα με λύπηση ή κακία; Και πραγματικά είσαι μόνη γιατί σ' όποιον κι αν μιλήσεις σου παρουσιάζει αμέσως τι ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις, πιο είναι το σωστό και τι επιλογές έχεις! Ναι είμαι μόνη μου και γουστάρω!
  Εγώ και το πρόβλημά μου λοιπόν, ξαπλώνω στο κρεβάτι και τραβάει την κουβέρτα μου, κάθομαι στον καναπέ και μου παίρνει το τηλεχειριστήριο, βγαίνω έξω και είναι τα αμάξια που δεν μ αφήνουν να περάσω τον δρόμο! Οκ γίνομαι παρανοική!
  Έτσι κλείνομαι στο σπίτι και κλείνω τα μάτια και ναι ως κ θαύματος βρίσκομαι στον γκρεμό μου που πλέον μου φαίνεται το πιο οικείο μέρος όλου του κόσμου! Κάθομαι στην σχισμή ανάμεσα στους δυο γκεμούς και αρχίζω να σκέφτομαι το καταραμένο πρόβλημα! Αρχίζω να να το αναλύω μέσα μου, να το επεξεργάζομαι και να μαλώνω τον εαυτό μου για τις επιλογές του! Ποιός στο διάλο είπε πως τα λάθη είναι για τους ανθρώπους;;; Μάλλον κάποιος εγκληματίας πίσω από τα σίδηρα μιας φυλακής ή πριν από την κρεμάλα ή την ηλεκτρική καρέκλα! Και εκείνη την στιγμή ακριβώς συνιδοιτοποιώ πως ναι έχω την επιλογή απλά να πέσω! Σηκώνομαι και κοιτάω τους δυο γκρεμούς μου, μπορώ να πάρω φόρα, να κλείσω τα μάτια και μετά......
   Μετά να ανοίξω τα φτερά μου και επιτέλους να φύγω από δω! Ναι να φύγω γιατί είμαι στο δικό μου όνειρο! Και αφού θα φύγω πετώντας από το όνειρό μου μπορώ κάλλιστα να γυρίσω στην πραγματικότητα και να σε αντιμετωπίσω όπως σου αξίζει! Να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου μιλήσω!
Χωρίς φωνές... υπόσχομαι, χωρίς μελοδράματα και χωρίς εικασίες!
   Και αν δεν βρούμε λύση; Θα φύγω... το άλλο μας μισό υπάρχει... αλλά αν δεν μας θέλει αυτό... σίγουρα υπάρχουν χιλιάδες άλλα μισά που θα προσπαθήσουν επάξια να κολλήσουν τέλεια μαζί μου!!!!

Τρίτη, Οκτωβρίου 25, 2011

    Άλλο ένα βράδυ από 'κείνα που δεν σε πιάνει ύπνος! Που προσπαθείς απεγνωσμένα να ξορκίσεις ανύπαρκτους φόβους! Πφ πόσο κοινότυπη γίνομαι! Φοβάμαι κι όλα μου φταίνε! Θέλω τόσο πολύ να σε πάρω τηλέφωνο και να σου ψιυθρίσω χαζά πως φοβάμαι! Θα γελάσεις αλλά μετά θα αρχίσεις να μου λες αστεία! Αστεία αχ πόσο μου έχουν λείψει από σένα, να λέμε βλακείες και να γελάμε τοσο δυνατά! Θυμάσαι παλιά που γινόμασταν ρεζίλι στον δρόμο με τα γέλια μας;

   Σου έχει τύχει να μην ξέρεις τι θέλεις; Μακάρι να μην νιώθεις τώρα έτσι! Αλλά σε ξέρω καλά κι αυτό είναι που με τρομάζει περισσότερο! Τώρα που σε ξέρω έκανα συμφωνία με την ψυχή σου να διαβάζω την σκέψη σου! Το βλέπω απλά είσαι μπερδεμένος! Πόσο τρομακτικό είναι αυτό!!! Θα προτιμούσα χίλιες φορές να με έδιωχνες να μου φώναζες δυνατά Φυγε παρά αυτό! Να με κοιτάς με αυτά τα μάτια που ερωτεύτηκα τόσο και να μου λες πως απλα είσαι κουρασμένος!

   Κουρασμένος από μενα!!! 

Μερικά χρόνια μετά...

   Κοιμόταν εκεί στο καναπέ κι έδειχνε πραγματικά σαν να έχουν λυθεί όλα του τα προβλήματα! Κοίταζα μια τον καναπέ και μια εκείνον, αυτός ο καναπές μετρούσε 5 χρονιά όσο και η σχέση μας, όλο εκει κοιμόμασταν στις αρχές μετά από ατέλειωτες ώρες παθιασμένου έρωτα! Εκεί ήταν και που μου έφερνε το πρωινό... ξύπναγε κάθε μέρα λίγο πιο νωρίς για να βρω σαν ξυπνήσω ένα χυμό πορτοκάλι από τα χεράκια του! Λίγο πιο μέσα η κρεβατοκάμερα, που ποτέ δεν κοιμόμασταν γιατι μας έπιανε νευρικό γέλιο χωρίς λόγο και αρχίζαμε να λέμε ιστορίες για όταν θα μαστε 90....


   Νομίζει πως κοιμάμαι, αλλά αν μια φορά με πλησίαζε και έβαζε το κεφάλι της στο στήθος μου ψιθυρίζοντας γλυκόλογα όπως τότε θα την αρπαζα και θα την γέμιζα φιλιά όπως τότε! Όλο παραπονιέται... μα δεν με ρωτάει ούτε μια φορά πως νιώθω εγώ! Το ξέρω αυτό το ύφος, τώρα θα λέει πως δεν την αγαπάω πια! Μα τι να κάνω;;; Αυτή είναι σίγουρη πως είναι ακόμα ερωτευμένη μαζί μου;

  Μα πως μπορεί και κοιμάται; Να τον ξυπνήσω και να τον ρωτήσω γιατί δεν μ' αγαπάει πλέον; Γιατί δεν με φιλάει για ώρες; Γιατί δεν τον γεμίζω όπως παλιά; Γιατί δεν με κρατάει αγκαλιά σφιχτά;

   Να της πω πως δεν κοιμάμαι; Να ανοίξω απλά τα μάτια και να της πω ιστορίες από παλιά; Τότε που όλα φάνταζαν διαφορετικά; Τότε που σε κάποιο νησί της ορκιζόμουν πως θα την λατρεύω για πάντα; Τότε που την ρώταγα αν θέλει να με παντρευτεί κι η χαζούλα έκλαιγε από χαρά; Να της θυμήσω τότε στις αρχές που κάναμε έρωτα και την κοίταζα στα μάτια γιατί δεν πίστευα πως έχω τόσο πανέμορφη νεράιδα στην αγκαλιά μου; Να της πω πως δεν μπορούσα να κρατηθώ; Πως την χαίδευα ενώ κοιμόταν;

   Ούτε έρωτα δεν κάνουμε πια! Γιατί είμαστε μαζί; Δεν έχουμε καν τίποτα να πούμε! Λέμε τα γνωστά τα κοινά, ή αρχίζουμε να θυμόμαστε τα παλιά! Φυσικά, όταν δεν ζείς τίποτα καινούριο γυρίζεις να ζητήσεις παρηγοριά από το παρελθόν! Ξύπνα γαμώτο και κοίταμε στα μάτια και πες μου ότι είσαι ακόμα δικός μου, πως μ' αγαπάς όχι όπως τότε αλλά πιο πολύ! Ξύπνα και πάμε έξω βόλτα αγκαλιά να πάρουμε σοκολάτες και να γελάμε στο δρόμο αγκαλιά! Κράταμε σφιχτά και πες μου τα όνειρα σου ένα ένα και μέτα πάμε μέσα να μην κοιμηθούμε ούτε λεπτό, μου έχεις λείψει τόσο πολύ! Πως να στο πω όταν όλο τσακωνόμαστε και κλείνεις την πόρτα και φεύγεις;


   Κλαιεί! Αυτό κάνει συνέχεια! Δεν συζητάει ποτέ βάζει τα κλάματα λέει πως δεν την αγαπάω και σηκωνεται και φεύγει! Όχι δεν θα κάνω πάλι εγώ το πρώτο βήμα!
-Δεν κοιμήθηκες ακόμα; Πάω μέσα να κοιμηθώ, θα έρθεις;

-Ναι πάμε... καληνύχτα!

-Καληνύχτα!

Κυριακή, Οκτωβρίου 16, 2011

Αναμνήσεις...

   Να με λοιπόν εδώ, μακρυά από το σπίτι μου, σε μια άλλη χώρα ( που υποτίθεται είναι δικιά μου) να επιζητώ πάλι μια αλλαγή! Δεν ξέρω ειλικρινά τι δαίμονες παλεύουν μέσα μου και κραυγάζουν για την δόση τους αλλά εγω ακόμα αντέχω! Μια παράξενη ηρεμία υπάρχει εδώ μεταμφιεσμένη σε φόβο!
   Νίωθω σαν μικρό παιδί κι αυτό ποτέ δεν ήταν αναγκαστικά κακό! Νιώθω ξανά σαν τότε που έπαιζα στην ίδια γειτονιά με τις δυο κολλητές μου την Λένα και την Σάσα, τότε που τρέχαμε πέρα δώθε και το αθώο μου μυαλό δεν καταλάβαινε τον αλκοολικό μπαμπά και παππού! Τότε που όλα μου τα προβλήματα κλείνονταν σε ότι δεν μου έφταν τα λεφτά για σοκολάτες σε όλους! Τότε που δεν καταλάβαινα πως υπάρχει κι άλλη χώρα εκτός από την Ουκρανία κι όλος ο κόσμος ήταν μια γειτονιά κι ένας δρόμος μέχρι την γιαγιά!
   Να με λοιπόν ύστερα από 15 χρόνια στην ίδια γειτονιά, στο ίδιο σπίτι να κοιτάζω το ταβάνι και να φοβάμαι να βγω έξω από το σπίτι! Αναζητώ τις φίλες μου μα η μια δεν είναι ποια εδώ, γιατί ο θεός είχε άλλα σχέδια για την μικρή μου Σασα κι αν λίγο το ήξερα τότε 15 χρόνια πρίν που έφευγα θα την είχα αποχαιρετήσει! Μα είναι εδώ η Λένα, χαμένη σε μια χώρα καταδικασμένη να παλευει με όσα δεν θα αποκτήσει ποτέ! Κι ο παππούς μου δεν είναι εδώ... θυμάμαι τότε που ρο έκρυβα το πακέτο με τα τσιγάρα και του έδινα μόνο ένα την ημέρα, νομίζοντας πως το μόνο που θα μπορούσε να τον σκότωνε τότε θα ήταν το τσιγάρο! Και ο μπαμπάς, που τώρα πια στα 20 μου γνωρίζω πως δεν υπήρξε ποτέ πραγματικός μου πατέρας, κάθεται εκει μπροστά μου λιώμα πάλι στο μεθύσι καταβάλωντας τεράστια προσπάθεια να επικοινωνήσει!
   Προσπαθώ να καταλάβω έστω και λίγο για πιο λόγο μου είπε η γιαγιά μου πως εδώ είναι η χώρα μου και το σπίτι μου! Ναι συμφωνώ υπάρχουν πόλεις πανέμορφες, γεύσεις διαφορετικές, πράσινο και τόσα άλλα μα τίποτα από αυτά δεν μου θυμίζει κάτι οικείο! Εκτός.... εκτος από αυτόν! Από τον πραγματικό μου μπαμπά που ύστερα από 20 χρόνια του έδωσα την ευκαιρία να μου εξηγήσει γιατί με άφησε... και άξιζει, πραγματικά είναι ο μόνος λόγος που μένω και δεν αλλάζω το εισητήριο μου!
   Άτιμο πράγμα οι αναμνήσεις γαμώτο, σαν να μίσησα ξαφνικά όλη την χώρα! Δεν ξέρω γιατί με τρομάζει τόσο πολύ, φοβάμαι πραγματικά αλλά αυτό με ωθεί στην αλλαγή που λέγαμε πιο πάνω! Θέλω να γυρίσω πίσω και να προσπαθήσω πιο πολύ, πιο πεισματικά, πιο δυνατά για όσα μου δίνει την ευκαιρία να καταφέρω η Ελλάδα! Γιατί κάποιους τους τρώνε άλλοι λόγοι και τους άξιζαν πολύ περίσσοτερα μα είναι αλλού!
  Την Παρασκευή επιστροφή λοιπόν, επιτέλους κι ίσως εκει όταν πια δω τον Ελληνικό Ηλιο να νιώσω και πιο αισιόδοξη για την ζωή εν τέλει!!!

Δευτέρα, Οκτωβρίου 03, 2011

Ζω από θαύμα...

 

Πολλές φορές μέσα στην απελπισία μου ή σε κάποια αποτυχία έχω παρακαλέσει τον θεό να πεθάνω! Δεν ξέρω γιατί μου φαίνεται πάρα πολύ εύκολο να ξεστομίζω αυτές τις λέξεις! Ή τουλάχιστον μου ήταν! Ήρθα στην Ελλάδα το 1997 κι αν και θυμάμαι πολλά πράγματα, είναι πολλά που μου έχουν διαφύγει, λογικό μια σταλιά ήμουν!

Πριν ένα μήνα περίπου η μαμά μου μου είπε κάτι που απλά με συγκλόνισε και μου άλλαξε την ζωή!

Το 1997, που λέτε η μαμά μου είχε αγοράσει εισιτήρια για την πτήση Κίεβο-Οδυσσό-Θεσσαλονίκη με το αεροπλάνο Γιάκοβλεφ 42 της Αεροσβιτ! Μέχρι εδώ όλα καλά! Αν κι ήξερα ότι θα έμενα για πάντα Ελλάδα με την γιαγιά μου δεν με πείραζε και ήμουν πολύ χαρούμενη! Η μαμά μου ήταν και έγκυος τότε 2 μηνών! Η πτήση ήταν στις 17 Δεκεμβρίου!

Η γιαγιά μου, με τους θείους μου μας περίμεναν όταν άκουσαν από τις ειδήσεις πως το αεροπλάνο μας έπεσε στα Πιέρια Όρη, τα αεροπλάνο δεν είχε εντοπισθεί ακόμα! Είχαν τρελαθεί όλοι, η γιαγιά μου στο νοσοκομείο με καρδιά και γενικά ένας χαμός επικρατούσε σε όλη την χώρα μιας και στο αεροπλάνο ήταν και 42 Έλληνες που ερχόντουσαν να δουν τους δικούς τους για τα Χριστούγεννα!

Εμεις απλά είχαμε χάσει το αεροπλάνο για λίγα λεπτά, η μαμά μου ούτε που θυμάται λέει περίπου για μισή ώρα! Ο δρόμος ήταν γεμάτος πάγο και δεν το παραλάβαμε, κατά τύχη μείναμε ζωντανοί και οι 3!!!! Η γιαγιά δεν είχε σταθερό τότε και καταφέραμε να την ενημερώσουμε 2 μέρες μετά στο καφενείο που δούλευε! Ήταν απλά ένα θαύμα!

Θυμάμαι πολλές φορές που έχω γκρινιάξει πως είμαι τόσο άτυχη ή πως τίποτα καλό δεν μου συμβαίνει, μην ξέροντας πως όλη μου την τύχη την εξάντλησα τότε!!! Ψάχνω όλα τα άρθρα για τότε και θέλω πάρα πολύ κάποια στιγμή να πάω στο μνημείο που έχουν φτιάξει για κείνους τους ανθρώπους που έπεσαν τότε, να προσευχηθώ και να ευχαριστήσω τον θεό άλλη μια φορά που μου έδωσε μια παράταση! Κατάλαβα πως τίποτα δεν είναι τυχαίο τελικά και πρέπει κάθε στιγμή να αποδεικνύουμε πως είμαστε ευγνώμων που ζούμε!

Την Παρασκευή θα πάω Ουκρανία μετά από 15 χρόνια και τρέμω που θα μπω στο αεροπλάνο! Ευχηθείτε μου καλό ταξίδι!!!!



Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 30, 2011

Μέσα από την κρυστάλλινη σφαίρα...

 

   Κάπου εκεί, μέσα στον χρόνο, όπου ακόμα ζούσαν οι δώδεκα θεοί του Ολύμπου, στο μαντείο των Δελφών καθόταν η Πυθία και έλεγε χρησμούς! Περίεργα αινίγματα για απαντήσεις έρχονταν να ακούσουν βασιλιάδες και φτωχοί από κάθε σημείο της γης! Αυτή μασώντας φύλλα Δάφνης μάντευε θανάτους, γέννες κι ολόκληρες σκευωρίες.
   Ύστερα οι εποχές πέρασαν, οι αιώνες κύλισαν γλυκά μέσα στον χρόνο και φτάσαμε στον μεσαίωνα. Τότε, οτιδήποτε διαφορετικό θεωρούνταν μαγεία! Κακιά, μαύρη μαγεία που τρόμαζε τον απλό κόσμο και με μια φωνή φώναζαν ''Στην πυρά'', μαύρα ρούχα, μακριά μαλλιά, παράξενα χαρίσματα, σαγηνευτική ομορφιά όλα αυτά ήταν κατάρα που οδηγούσαν στην φωτιά ανθρώπους άδικα, για να ξορκίσουν τους δαίμονες και το κακό! Στην πυρά!
   Και τελικά φτάσαμε στο 2011, εδώ που τίποτα δεν μας τρομάζει, τίποτα δεν είναι παράξενο, όλα έχουν λυθεί και εμείς γνώστες του κόσμου όλου καθόμαστε στο θρόνο μας! Φυσικά δεν καίμε ανθρώπους, ούτε μασάμε φύλλα δάφνης ( tres banal ), πλέον έχουμε τα ζώδια, τα Ταρό, τις κρυστάλλινες σφαίρες, τα φλυτζάνια του καφέ, χειρομαντείες κ.α. Πλέον πριν ανοίξουμε ένα περιοδικό πρώτα κοιτάμε τα ζώδια, ενώ όταν γνωρίζουμε κάποιον ψάχνουμε αν ταιριάζουμε αστρολογικά!
   Ένας κομπογιαννίτικος ορισμός αστρολογίας θέλει να επηρεαζόμαστε από την ''έλξη'' που υπάρχει ανάμεσα στην γη και τον κάθε πλανήτη! Εξού κι όλα αυτά με τον ανάδρομο Ερμή ( που του ρίχνουμε πάντα ότι στραβό κι κουτσό συμβαίνει ).
   Φυσικά και δεν κατηγορούμε τους αστρολόγους, αντιθέτως είναι πολύ έξυπνοι και οξυδερκείς άνθρωποι, παρόμοιοι με τους αρχαίους μάντεις που χρησιμοποιούσαν διφορούμενος χρησμούς! Για την ακρίβεια, τα λόγια τους κρύβουν αδιαφανή νοήματα, που μέσα τους κρύβονται πάρα πολλές εκδοχές!
   Ένας έξυπνος αστρολόγος, είναι και ψυχολόγος, ψυχολογεί τον άνθρωπο που έχει απέναντί του , αφουγκράζεται το πρόβλημά του κι ύστερα δεν του απαντάει ευθέως στο θέμα που τον απασχολεί, αλλά του λέει κάτι πιο ουδέτερο, ώστε να ''πέσει μέσα''.
   Αλλά βέβαια επειδή, συμπτωματικά έχουν έρθει τα πράγματα έτσι όπως τα πρόβλεψε κάποιος, αρχίζουμε και τα πιστεύουμε όλα ακόμα πιο έντονα! Πόσοι άνθρωποι στηρίζουν σχέσεις ολόκληρες σ' ένα ζώδιο ή ψάχνουν το καρμικό τους άλλο μισό; Αλλά δυστυχώς έτσι είναι, από ''μια κακή δύναμη του Σύμπαντος, που για άλλους είναι απλώς μια κακή ενέργεια, ή για μας τους χριστιανούς ακόμα κι ο Διάβολος, μπορεί να φέρει έτσι τα πράγματα, ώστε τελικά να μας κάνει να εμπιστευτούμε την πορεία της ζωής μας σε κάποια μαντικά λόγια!
   Έχετε αναλογισθεί ποτέ πόσες φορές ήταν που το ζώδιό σας δεν βγήκε και πόσες βγήκε; Ή έχετε προσπαθήσει να αποκωδικοποιήσει τα λόγια που σας λέει; Ή ακόμα καλύτερα να διαβάσετε ΟΛΑ τα ζώδια για να δείτε πως λέει το ίδιο πράγμα με άλλο λόγια!
   Ένα ρητό λέει << Όταν θες κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το καταφέρεις>>!!! Σκεφτείτε το εξής απλό, για παράδειγμα: σας βρίσκουν στα χαρτιά πως ο αγαπημένος σας, σας απατά κι θα χωρίσετε σύντομα! Μέσα σε μια βδομάδα θα τσακώνεστε συνέχεια, θα γκρινιάζετε χωρίς λόγο, χωρίς αποδείξεις, ώσπου θα κοπανήσει την πόρτα και θα φύγει, όχι εξαιτίας κάποιας άλλης ( όπως μάντεψε το μέντιουμ ή το ζώδιο σας) ΑΛΛΑ εξαιτίας της δικής σας παράνοιας!
   Την μοίρα μας την φτιάχνουμε είτε μόνοι μας, είτε με την επέμβαση άλλων ανθρώπων, συγκυριών ή και γεγονότων που καθορίζονται από την ίδια την ζωή, κατά άλλους τον θεό, κατά άλλους την τύχη ή τους πλανήτες!
   Εγώ προσωπικά πιστεύω πως την μοίρα μας την φτιάχνουμε εμείς, με δικές μας μικρές επιλογές και στιγμές! Γιατί άραγε να είμαστε τόσο δειλοί και να επιμένουμε να μάθουμε το πεπρωμένο; Εδώ καλά καλά, δεν μπορούμε να γεμίσουν με την τωρινή μας ζωή, γιατί μπλέκουμε και την μελλοντική;
   Τι προσπαθούμε να αποφύγουμε; Λάθη, αδιέξοδους, ευκαιρίες; Ότι κι αν είναι, ας έχουμε λίγη υπομονή! Άλλωστε αν τα ξέρουμε όλα τι ενδιαφέρον θα έχει η ζωή μας; Ευτυχία είναι η μικρές εκπλήξεις που μας επιφυλάσσει η ζωή! Γέμισε την κάθε μέρα, κάντε την εκρηκτική, έντονη, δυνατή κι αφήστε τις εκπλήξεις της ζωής να σας παρασέρνουν σε καινούρια μονοπάτια που θα τα κάνετε μαγικούς κόσμους!
   Κι όπως λέει κι ο Mikeius, την επόμενη φορά που θα σας ρωτήσει κάποιος τι ζώδιο είστε, αρχίστε να φωνάζετε σαν τρελός, χτυπήστε τον, ανεβείτε στο τραπέζι και κάντε ότι τρέλα σας έρθει, κι αν απορήσει (!) κάποιος πείτε απλά ''Α νόμιζα πως ήμασταν στον μεσαίωνα''



Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 22, 2011

  


 Πόσο πολύ μπορεί να σε πληγώσει η μοναξιά;
Άραγε μπορεί να σε καταντήσει έκπτωτο άγγελο στα σκαλοπάτια μια ξεχασμένης αγάπης να παρακαλάς για ένα αύριο που δεν θα έρθει ποτέ; 
   Και τι είναι χειρότερο;
Να μένεις από φόβο, μήπως τρυπώσει μέσα σου, να μένεις από λύπηση με ανθρώπους που δεν έχεις τίποτα πια να πεις, να σαπίζεις κάθε μέρα, να ξαπλώνεις και να παρακαλάς να σε πάρει γρήγορα ο ύπνος μήπως προλάβεις και σκεφτείς!
   Να σκεφτείς τι;
   Πως πλέον δεν πονάς! Δεν μπορείς άλλωστε κι αλλιώς! Είσαι κενός, άδειος από αισθήματα, αναμνήσεις, στιγμές! Όχι ψέμματα! Έχεις μια ανάμνηση από τότε, την κρατάς σαν προσευχή και την αφήνεις να σε νανουρίζει τα βράδια! Σαν ένα μικρό ανόητο αστείο που το λες όταν πια δεν υπάρχουν λόγια! Σπας τον πάγο μεταξύ της μοναξιάς και της νοσταλγίας που σε διεκδικεί!
   Κι αν είχε χρώμα;
   Θα ήταν... το χρώμα του ηλιοβασιλέματος, λίγο κόκκινο, λίγο μοβ, λίγο απ' όλα τα χρώματα του κόσμου, όπως άλλωστε είναι κι αυτή, γεμάτη συναισθήματα! Λίγη αγάπη, λίγος πόνος, λίγο ΕΣΥ!
   Και τώρα;
   Τώρα τι; Μπορείς να κοιμηθείς γλυκά, να ονειρευτείς, να γευτείς, να πας μακριά! Εσένα δεν σ' αγγίζει η μοναξιά! Είμαι εγώ εδώ! Δεν θα σ' αφήσω να καταναλωθείς, να σαπίζεις μέσα στο κρύο του κόσμου το βλέμμα! Θα ανοίγω και θα ανατείλω κάθε πρωί τον ήλιο να σε χαϊδεύει και να ξυπνάει απαλά! Θα σε παίρνω αγκαλιά όταν θα φοβάσαι κάτι που δεν θα ξέρεις τι, θα σου τραγουδάω, θα σου λέω ιστορίες και εσύ απλά θα γελάς!
   Γιατί;
   Γιατί μπορεί να μην με βλέπεις, να μην μ' ακούς, να μην με ξέρεις, να μην με μάθεις ποτέ... αλλά εγώ είμαι αυτός ο άγγελος που ζει στα σκαλοπάτια σου και όταν περνάς ψιθυρίζεις πως μυρίζει γιασεμί...

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 20, 2011

Die little princess

   Η ιστορία μας έχει κάπως έτσι, μια φορά κι έναν καιρό ζούσε μια πανέμορφη, υπέροχη, μέσα σε όλα, αξιολάτρευτη, καλομαθημένη πριγκίπισσα! .... WTF??? Σε ποιον αιώνα βρισκόμαστε? Δεν υπάρχουν πριγκίπισσες??? :-0
   Λοιπόν, όλοι λίγο πολύ τι ξέρουμε... άλλοι γιατί πολύ απλά γελάμε μ' αυτές κι άλλοι πάλι γιατί επέλεξαν να είναι από αυτούς που τις υπηρετούν πιστά ( τους φτύνουμε και τους προσπερνάμε). Το σύνδρομο της πριγκίπισσας είναι ενοχλητικό και σπαστικό και πραγματικά θέλω να τις σκοτώσω! Χμ, έχω πολλούς λόγους και επιχειρήματα αλλά στο σημείο αυτό θέλω να τονίσω πως κι εγώ αγαπώ το ροζ ( εντελώς ενημερωτικά ), είναι ένα από τα λίγα προνόμια που μας έχουν αφήσει οι πριγκιποπούλες!
   Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι πως ενώ είναι απλές θνητές ( guess what ΟΠΩΣ όλοι μας ) τα περιμένουν όλα έτοιμα στο χέρι, φυσικά αν δεν το κάνεις μουτρώνουν κι αρχίζουν το σπαστικό μονόλογο που περικλείει λέξεις τύπου ''ΕΓΩ απογοητεύτηκα, ΕΓΩ δεν έχω μάθει έτσι, ΕΓΩ το περίμενα αλλιώς.... '' ΕΣΥ μην σου πω που να πας, πφφ παραφέρθηκα!
   Επίσης, όλα τους φαίνονται λίγα και μίζερα. Σνομπάρουν τα πάντα και φυσικά όλα τα μέρη με απλό κόσμο, μιας και ο κώλος τους εεε ο ποπούλης τους, δεν μπορεί να βολευτεί όπου κι όπου γιατί όπως πολύ σωστά μαντεύετε ΑΥΤΗ είναι diva κι όχι σαν τους άλλους!
   Οι πριγκίπισσες λατρεύουν να αλλάζουν τον κόσμο! Ω μα και βέβαια Μεγαλειοτάτη! Θα σου πουν ( με υφάκι και λύπηση στα μάτια) πως αυτά που φοράς δεν σου πάνε και θα σε ρωτήσουν με όλος αθώο βλέμμα ''Μα γιατί δεν παίρνεις άλλα;'' Μην το διανοηθείς να απαντήσεις ''ΕΠΕΙΔΗ μου αρέσω και δεν θέλω'', απορρίφτηκε να ξέρεις! Θα σου προτείνουν να πάτε στα μαγαζιά και να διαλέξετε ρούχα που τις αρέσουν, όπως κι επίσης θα σε παροτρύνει να χαλάσεις όλα σου τα λεφτά σε ψώνια! Τι κι αν δεν έχεις να φας!
   Φυσικά και δεν την ενδιαφέρει η ζωή σου, ακόμα κι αν είσαι η κολλητή της ( ναι ναι αυτή που ονομάσαμε πιο πάνω ως υπηρέτρια της... ούπς ). Θα σου λέει για ώρες τα χαζά εε τα τόσο σοβαρά προβλήματα της και θα αδιαφορεί ακόμα κι αν πεθαίνεις βαριανασαίνωντας δίπλα της... άλλωστε όσο ακούς όλα καλά, τα υπόλοιπα ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ!!!
   Είναι πάντα μια σκέτη υπερπαραγωγή, κάτι μεταξύ λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο και Άρτας με τα Γιάννενα!!! Τι κι αν πάτε σε σουβλατζίδικο ή σε βασιλικό γάμο θα φοράει τα πάντα! Κι όχι αυτό δεν είναι περιποίηση είναι απλά αστείο!
   Θα λατρεύει τα ζώα, θα έχει ένα μικροσκοπικό, λιλιπουτένιο δείγμα πλάσματος και θα ΣΙΧΑΙΝΕΤΑΙ όλα τα υπόλοιπα! Θα της είναι πολύ βρώμικα ή όχι χνουδωτά ή άσχημα! Αλλά θα τα λατρεύει!
   Στο σημείο αυτό να προσθέσω πως δεν είμαι ένα κομπλεξικό άτομο που ζηλεύει κάποια diva υπερπαραγωγή! Άλλωστε κι εγώ αγαπάω την μαγεία και τα παραμύθια αλλά ξέρω πως στην πραγματικότητα είμαι η Γιάννα κι είμαι καλά! Το αγόρι μου δεν έχει άσπρο άλογο, ούτε πρέπει να κάνει διαρκώς το καραγκιοζάκι για να χαίρομαι στο θρόνο μου! Ξέρω πως όποιος απαιτεί πρέπει και να δίνει ( λέξη άγνωστη στο πριγκιπικό βασίλειο)!
   Είναι χαζό, ανόητο και δείγμα χαμηλής νοημοσύνης μια γαϊδούρα να μπεμπεκίζει και να διατάζει τους άλλους να της φέρονται σαν να είναι κάποια ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα! Οι θεωρίες  πως και καλά αν εμείς βλέπουμε τον εαυτό μας έτσι θα μας δουν και οι άλλοι είναι βλακεία! Αν δεν με πιστεύεις κλείσε τα μάτια και πες '' είμαι ο Μ. Αλέξανδρος, είμαι ο Μ. Αλέξανδρος...'' πολλές φορές και πίστεψέ το! Θα βρεθείς στο Δαφνί!
   Κλείνοντας, αυτό που με εξοργίζει περισσότερο είναι πως οι πριγκίπισσες δεν ξέρουν να μιλήσουν, να συντάξουν μια πρόταση ( οι ξεπατικωμένες λέξεις από βιβλία δεν θεωρείται έμαθα να μιλάω), να σκεφτούν λογικά και το μόνο που έχουν στο κεφάλι τους είναι σακούλες από ψώνια! Πιστεύουν πως ο Paulo Coelho είναι μετανάστης που δουλεύει σε βενζινάδικο!!! Δεν έχουν ενδιαφέροντα, δεν έχουν γνώσεις και ω μάντεψε είναι ΧΑΖΟΓΚΟΜΕΝΕΣ!!!!
   Σίγουρα κάποια θα μου πει, πως τότε γιατί ασχολούμαι, θα συμπληρώσει πως δεν έχω ζωή και τα σχετικά που έχουν μάθει ως ποιηματάκι! Θα της απαντήσω απλά πως είναι η δουλειά μου Ω και λατρεύω την ελευθερία λόγου που κρατάω λάβαρο στα χέρια μου...
        Άντε πνίξου στην χρυσόσκονη σου τώρα...!!!



Το Τελευταίο γράμμα......

Το Τελευταίο γράμμα του Gabriel Garcia Marquez...



“Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’ αυτό που αξίζουν, αλλά γι’ αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως.

Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμούνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυα μου τα τριαντάφυλλα, για να νιώσω τον πόνο από τ’ αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους… Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή…

Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.

Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους… Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’ αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’ αγκάλιαζα και θα σου ‘δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.

Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’ έβλεπα, θα έλεγα “σ’ αγαπώ” και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ‘θελα να σου πω πόσο σ’ αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω. Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος.

Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις “συγγνώμη”, “συγχώρεσέ με”, “σε παρακαλώ”, “ευχαριστώ” κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.”


Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 19, 2011

Ο κόσμος μου...

   Μικρή είχα μάθει να ονειρεύομαι. Είχα το δικό μου κήπο και τον ολόδικό μου ήλιο. Είχα την χαρά και την ελπίδα... Φίλοι αχώριστοι μέχρι τον θάνατο. Και τι εστί αυτή η λέξη, μήτε γνώρισα ποτέ μου! Ζούσα στο δικό μου κόσμο, χωρίς να αφήνω κανέναν να τον αγγίξει και να παραβιάσει τα σύνορα της δικής μου ευτυχίας. Ένας κόσμος ειρηνικός δίχως πολέμους. Τόσο λιτός και κατανοητός απ' όλους τους άλλους. Να μην βγω ποτέ μου θα 'θελα. Ο κόσμος της αιωνιότητας και της αγνότητας μόνο δικός μου!
   Μόνο για λίγο βγήκα και γνώρισα το φεγγάρι μες στα μάτια σου. Μόνο μια νύχτα γνώρισα και αμάρτησα για την αγάπη σου, βαφτίζοντας σε ζωή μου και αναπόσπαστο κομμάτι μου και ύστερα κοιτώντας το άπειρο και θολό της δικής μου ψυχής, αναπόλησα τον δικό μου παράδεισο και με μάτια βουρκωμένα αποφάσισα! Σ' άφησα αγάπη μου μιας και η ευτυχία σου μετρούσε στιγμές σε άλλη αγκαλιά! Και με το δικό σου το φιλί σε αποχαιρέτησα και γύρισα!
   Είμαι πάλι στον δικό μου κόσμο των αναμάρτητων και ζητάω συγνώμη για την αγάπη μου και είμαι πάλι σπίτι μου, στο δικό μου κόσμο! Με τον δικό μου κήπο και τον δικό μου ήλιο. Μακριά από τους άλλους, αφήνοντας τους να λένε πως δεν ζω στον παράδεισο αλλά στον κόσμο της ΤΡΕΛΑΣ!!!



Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 14, 2011

Με κλεψύδρα τον έρωτα...


Κάποτε ο έρωτας αποτελούσε το μόνο κομμάτι που δεν χρειαζόταν και πολύ σκέψη, μιας κι ο μπαμπάς θα έβρισκε τον κάλο τον γαμπρό που θα ερχόταν στην πόρτα σου να σε ζητήσει! Ευτυχώς αυτή η εποχή έφυγε ανεπιστρεπτί και παραχώρησε περίτεχνα την σειρά της στα μπλουζ! Ω ναι, εκείνα τα γλυκά slow κομμάτια που έκανα τα κοριτσάκια να ξεροσταλιάζουν στα πάρτι για ένα χορό, μετά ο χορός να οδηγούσε ως.... το ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς κι αυτό ήταν, όλα θα έπαιρναν τον δρόμο τους!



   Μα τα χρόνια της υπομονητικής πριγκίπισσας, που τα περίμενε όλα στα χέρι (ναι ακόμα και τον άντρα της) καταργήθηκαν κι οι γυναίκες αποφάσισαν δυναμικά να πάρουν τον κόσμο, την μοίρα ακόμα και τους άντρες στα χέρια τους! Ίσως να κουράστηκαν από το κοινότυπο φλερτ, τη δειλή προσέγγιση, το τηλέφωνο που δεν χτύπησε ποτέ και τις ματιές όλο υπόσχεση που τελικά δεν οδήγησαν πουθενά και είπαν ομόφωνα <<ΙΣΌΤΗΤΑ και στον έρωτα>>!
   Φυσικά κι όλα αυτά ακούγονται ιδανικά, δημοκρατικά και παντελώς απλά, μα ο κόσμος και οι σχέσεις σαν να σκοτείνιασαν! Οι γυναίκες όταν είχαν αυτό το τόσο πανούργο σχέδιο κατά νου, φαντάζονταν να ζήσουν επιτέλους ένα κινηματογραφικό love story, ένα sex and the city, έστω ένα παραμύθι της world Disney! Αντίθετα απ' όλα αυτά, βρέθηκαν σ΄ένα φαύλο κύκλο, χωρίς τιάρες, στρας αλλά με ένα σακίδιο αντοχής να πορεύονται μόνες!



   Κι όλα αυτά γιατί; Μα πολύ απλά γιατί κανείς δεν ρώτησε τους αγαπημένους φίλους άντρες αν θέλουν να αλλάξουν ρόλους, πριν τους αρπάξουν με το ζόρι τα όπλα του κυνηγού! Τι είναι οι άντρες χωρίς αυτά; Αυτό ήξεραν να κάνουν από μικρά ( τότε που μας τραβούσαν τις κοτσίδες γα να τους προσέξουμε), αυτό τους μάθαιναν οι πατεράδες τους, να κυνηγάνε τις γυναίκες με κάθε τρόπο και κόστος, για να νιώσουν δυνατοί , κατακτητές του σώματος και την ψυχής μας! Δεν θέλουν έτοιμο φαγητό στο πιάτο τους, δεν θέλουν να ξέρουν πως είσαι διαθέσιμη 24 ώρες το 24ωρο, θέλουν την μαγεία τους, το τουπέ σου, θέλουν να στήσουν καρτέρι, να στοχεύσουν προσεκτικά, να σε διεκδικήσουν και όχι να σε βρουν έτοιμη στο κατώφλι του σπιτιού τους! Γιατί πολύ απλά οι άντρες φτύνουν το εύκολα και βαρετό αποτέλεσμα!!!



   Κι έτσι καταλήγουμε στο γλυκόπικρο κόσμο των singles, που οι άντρες νομίζουν πως οι γυναίκες πια τα μπορούν όλα μόνες τους και τους είναι άχρηστοι, ενώ από την άλλη οι γυναίκες αναρωτιούνται που πήγαν οι άντρες και μόλις εντοπίζουν έναν πέφτουν με τα μούτρα! Καμία επικοινωνία, καμία επαφή, δυο εντελώς διαφορετικά πλάσματα που έτυχε να βρεθούν στο ίδιο πλανήτη!
   Μα πάντα θα αρκεί μια μικρή κίνηση, ένα αληθινό γλυκό βλέμμα, μια μικρή αλλαγή νοοτροπίας που θα μας οδηγήσει στην υπέρβαση του εαυτού μας και στην ολοκλήρωσή του! Θα επιστρέψουμε στην κατάσταση της πρωταρχικής μας μορφής κι ο αέρας θα γεμίσει ξαφνικά με μια γλυκιά νότα ρομαντισμού... και τότε ίσως υπό την υπόκρουση κάποιου μπλουζ να ζήσουμε το δικό μας happy end!!!