Δεν έγινα ποτέ....

   Κι αν δεν είμαι πριγκίπισσα...κοιτάχτηκα πρώτη φορά στον καθρέφτη και τόλμησα να ξεστομίσω αυτές τις λέξεις που καιρό τώρα τριβέλιζαν το μυαλό μου! Μα πως? Εγώ που μεγάλωσα με παραμύθια και όνειρα να καταλήξω ως κάποια που στην πραγματικότητα πληγώνει μονο και μόνο επειδή φοβάται να μείνει μόνη της? Μα τι είναι τελοςπάντων αυτό που επιζητώ από την εκάστοτε σχέση μου και δεν το βρίσκω πουθενά? Γιατί ενώ δεν κάνω ποτέ επίκαιρες σχέσεις αντίθετα κρατάνε χρόνια φεύγω τρέχοντας? Γιατί ενώ όλες γκρινιάζουν πως δεν μπορούν να βρούν κάποιον να τις δει σοβαρά εγώ τους βρίσκω τόσο εύκολα αλλά...
   Είναι που εδώ και μέρες έχεις κολλήσει στο μυαλό μου....με πιο δικαίωμα μου μιλάς εσύ μετά από τόσα χρόνια για κάτι τόσο 'άσχετο, με συμβουλεύεις και κλείνουμε λέγοντας ''τα λέμε φιλάκια''! Τι τα λέμε ρε? Έχουμε να τα πούμε ακριβώς 5 μιση χρόνια, από τα Χριστούγεννα του 2006 και εισβάλλεις ετσι στη ζωή μου χωρίς γεια χωρις να με ρωτήσεις τι κάνω και μου λες κατι τόσο απλό? Τέτοιος ήσουν όμως πάντα αθεράπευτα αγενης, ωμά ειλικρινής, εγωιστής και πεισματάρης! Μα ήσουν και ρομαντικός έχω να το θυμάμαι... εσύ... εσύ που ήσουν όλα αυτά σε συγκινούσαν τα λογάκια μιας 14 χρονης που νόμιζε πως σ αγαπούσε τρελα!
   Είναι που βρήκα όλα όσα σου έγραφα και θυμάμαι πόσο σου άρεσαν! Εσύ δεν εξηγείται αλλιως εσύ μου χάλασες το παραμυθι ρε και το ξέρω και φταις! Φταις γιατί ημουν μικρή και δεν ήξερα γιατί δεν ήσουν ποτέ δικός μου κ όλο αυτό ήταν πλατωνικό κι όλο αυτό το ζούσα μόνη μου και φταίς γιατί πάντα το ήξερες και πήγες και ερωτεύτηκες τρελά και πέρασαν χρόνια κι είναι πριγκιπισσά σου αυτή κι εγώ φοβάμαι να αγαπήσω!

   Μα αυτή τη φορά αλήθεια τον είχα ερωτευτεί πρωτή φορά για τα δικά μου τα χρονικά κι όλα ήταν όμορφα κι ούτε μια φορά δεν σε θυμήθηκα μέσα στα 2 αυτά χρόνια παρά μόνο όταν έμαθα πως όλο αυτό σοβάρεψε...αλλά και πάλι μ' αγαπούσε πίστευα κι όλα ήταν καλά!
   Το έσκασα πάλι μ' ακούς...δεν ξέρω γιατί σαν την νύφη λίγο πριν ανέβει τα σκαλιά της εκκλησίας... μου λείπει αυτός μ' ακούς....και φταίς εσυ!!!

   Θα σε πλησιάσω ενώ κοιμάσαι και θα γονατίσω μπροστά στο κρεβάτι σου... για λίγο θα σ ακούω να ανασαίνεις γλυκά στο αυτάκι μου και ύστερα θα σου πω ιστορίες από παλιά... πως από τότε ήθελα να σου πω σ'αγαπω! Θα στα πω όλα, όσα φοβάμαι, όσα μου κλέβουν τα όνειρα κι όσα ποτέ δεν είπα...
Μα εσύ θα κοιμάσαι κι εγώ θα μουρμουρίζω μες στο σκοτάδι, θα έχουμε γίνει μια ανάσα και θα ζούμε τα πιο ευτυχισμένα μας λεπτά μαζί για πρώτη φορά!
   Ύστερα από φόβο μην ξυπνήσεις κ με βρεις εκεί θα εξαφανιστώ! Θα γυρίσω σπίτι και θα αρχίσω να φαντάζομαι πως θα ήταν αν ξύπναγες και με άρπαζες στην αγκαλιά σου, πως θα ήταν αν με έκανες δική σου... όλη νύχτα κι εγώ θα φαντάζομαι τα χέρια σου πάνω στο κορμί μου να ταξιδεύουν μες στη ψυχή μου!!!
   Κάπως έτσι θα με πάρει ο ύπνος...θα βλέπω όνειρα που θα με κρατάνε ζωντανή κι θα ξυπνήσω ευτυχισμένη! Ευτυχία που θα κοπεί με την απογοήτευση της πρώτης σκέψης πως ίσως δεν μ αγαπήσεις ποτέ... μηχανικά θα σηκωθώ να ντυθώ....όλη μέρα να παρακαλάω να έρθει το βράδυ...άλλο ένα βράδυ με την μικρή μου ιεροτελεστία που με κρατάει κοντά σου...κι ας δεν μου ανήκεις!!!

Έρωτας είναι η αιτία...

   Μέρα με τη μέρα όλο αυτό με τρομάζει περισσότερο... σε έχω μα δεν σε χορταίνω! Αναπνέω δίπλα σου και μου κόβεται η ανάσα! Θέλω να φωνάξω δυνατά μα νιώθω την φωνή μου να πνίγεται μέσα στα μάτια σου... μα δεν με κοιτάς ποτέ πολύ! Λίγο... τόσο όσο φτάνει για να τρελαθώ!

   Μου άξιζε μου λένε... ήταν καιρός συμπληρώνουν... ήταν ο καιρός να έρθει κάποιος και να ταράξει τα δικά μου τα νερά, να με κάνει να τρελαθώ, να το σκέφτομαι και να λιώνω... κάποιος που δεν θα είναι του χεριού μου! Τόσο πολύ πονάει ο έρωτας; Δεν θέλω να πονάει μα όταν δεν σε βλέπω καταρρέω... όταν δεν σε νιώθω μου λείπεις τόσο που θέλω να τρέξω να σε βρω! Να σε κλείσω στην αγκαλιά μου και να σου ψιθυρίζω όσα ποτέ δεν σου είπα...

   Και πως να στα πω; Όταν ακόμα ισχύουν οι τυπικότητες μεταξύ μας, πως να στα πω όταν είναι νωρίς για πολλά και αργά για τα λίγα; Να χωρέσω ακριβώς μες στην αγκαλιά σου και να ακούσεις τον χτύπο της καρδιάς μου...μόνο αυτό κι όσο χτυπάει εγώ θα σου χαϊδεύω τα μαλλιά κ όλα θα είναι όπως στα παραμύθια που ζήσανε αυτοί καλά κ εμείς θα αναμένουμε να πούμε σ αγαπώ με τα μάτια κλειστά....

Μόδα της εποχής...

  

 Χάρη στη γυναικεία επανάσταση πριν από πολλά χρόνια, δεν θα βρισκόμασταν τώρα σε μια εποχή γεμάτη επιλογές και τη δυνατότητα να ντυνόμαστε, όπως ντυνόμαστε! Δεν θα ανοίγαμε καν αυτό το κεφάλαιο, αλλά τυλιγμές με άπειρο ύφασμα θα μας αρκούσε που φαίνονται οι αστράγαλοί μας κάτω από το μακρύ μας φουστάνι!
    Φυσικά, πλεόν στην εποχή μας η μόδα έχει φτάσει στο αποκορύφωμα της και δεν δέχεται κανέναν περιορισμό, μπαίνει ανενόχλητη στη ζωή μας και πολλές φορές την ανακατεύει αναλόγως της ορέξεις της! Δεν θα μπορούσαμε παρά να την φανταστούμε ως μια πανέμορφη μα εντελώς αναποφάσιστη γυναίκα! Είναι στιγμές που λατρεύει να γυρίζει στα παλιά κι άλλες που απλά με το σαρκαστικό της βλέμμα τα αποκαλεί όλα κιτς! Ένα γνήσιο θυλικό που απλά έχει βαλθεί να μας παιδέψει για τα καλά….
    Οπωσδήποτε αποτελεί μια πλήρης αντανάκλαση των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών και ταυτίζεται άψογα με το ενίοτε κλίμα της εποχής που ζούμε! Στη πραγματικότητα, ίσως να το διαμορφώνει και η ίδια μα δεν θα το παραδεχόταν κανείς!
Μα ας τα πάρουμε όλα λίγο πιο απλά! Όλοι μας λίγο πολύ θέλουμε να ακολουθούμε την εκάστοτε τάση που βγαίνει! Πολλές φορές μάλιστα, δεν είναι το γούστο μας που μας τραβάει αλλά επειδή θέλουμε να γίνουμε αποδεκτοί από την μάζα! Δυστυχώς η ευτυχώς, ο τρόπος ενδυσής μας έχει μεταμορφωθεί σε διαυλο επικοινωνίας και έκφρασης μεταξύ μας! Θέλουμε να είμαστε ίδιοι μέσα στους ίδιους!
    Αντίθετα, είναι φορές που θέλουμε πάλι να επαναστατήσουμε μπροστά σ’ αυτά που μας ενοχλούν μα καταλύγουμε πάλι να μπλέκουμε σε κάποια παροδική κοινωνική ομάδα που ως μοναδικό πραγμα που μας κάνει να διαφέρουμε είναι τα ρούχα! Είμαι σίγουρη κανείς δεν ξέχασε τους emo ή τους goth….και τόσα άλλα είδη που θάψαμε μα κυκλοφορούν ακόμη σαν σύγχρονα ζόμπι!
    Στη συνέχεια, δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στον υπερκαταναλωτισμό που μας οδηγεί σε μια ακατάσχετη τάση να αποκτήσουμε όσα περισσότερα γίνεται! Κι όλα αυτά γιατί; Για να γεμίσουμε κάποιο κενό μέσα μας και να ξεγελάσουμε αυτό που πραγματικά μας λείπει!
    Ίσως το να παρομοιάζουμε την μόδα ως ένα αυτόβουλο κι εντελώς συνιδιτοποιημένο όν να είναι μέγα λάθος! Πολύ απλά αυτό που χρόνια αργήσαμε να καταλάβουμε κι ίσως δεν θα καταλάβουμε ποτέ είναι πως εμεις και όχι οι σχεδιαστές δημιουργήσαμε την μόδα! Αυτοί είναι κλεισμένοι στις εταιρίες τους και αναρωτιούνται ολιμερίς και ολινυχτίς τι να μας πουλήσουνε για να τσιμπήσουμε όπως τα ψαράκια στο καινούριο δόλωμα!
    Κάπου στη πορεία το αχόρταγο εγώ μας, μας έκανε είλωτες των μεγάλων οίκων μόδας! Τους αφήσαμε να ασκούν πάνω μας ένα είδος τυραννικής επιβολής που μας πρόσταζε να ‘’σκάμε’’ ένα σωρό λεφτά για να νιώσουμε πιο ‘’ακριβοί’’! Ένα απλό παράδειγμα; Τώρα που ξέρουν πως δεν έχουμε είναι της μόδας τα απλά και φτηνά ρούχα… έτσι ξαφνικά!
Αναπολείστε λίγο τα παλιά, κάποτε είμασταν χίπηδες, μετά ροκάδες και μετά αέρινες και ρομαντικές πριγκίπεσσες… τώρα τι είμαστε; Δεν διαφωνώ πρέπει να προσέχουμε την εμφάνισή μας, πρέπει όμως πάνω απ’ όλα να αγαπάμε τον εαυτό μας και να τον ακούμε όταν ουρλιάζει σπαρακτικά να βγάλουμε από πανω του το τόσο μοδάτο μπλουζάκι!!!
    Η μόδα πάντα θα κάνει κύκλους και μοιραία θα μας τραβάει να παίξουμε και να πειραματιστούμε μαζί της…μα μην ξεχάσετε ούτε λεπτό πως είναι γυναίκα κι αν της δοθείτε ολοκληρωτικά θα σας βαρεθεί μα αν την ‘’παίξετε΄΄ σωστά θα την κατακτήσετε για μια ζωή!!!

Κολασμένος παράδεισος...‏

 Ανέκαθεν πίστευα ακράδαντα πως μέσα μας ζει ένα μικρό διαβολάκι και ένα αγγελάκι! Δεν είχα ασχοληθεί ποτέ ιδιαίτερα μαζί τους μιας και πάντα έκανα του κεφαλιού μου, ούτε η τρίαινα ούτε τα χνουδωτά φτερά με επηρέαζαν ιδιαίτερα! Τουλάχιστον έτσι πίστευα! Μια μέρα λοιπόν παρουσιάστηκε ένα μεγάλο δίλημμα, δεν υπήρχε κάποιος ουδέτερος δρόμος παρά μόνο το ''καλό και το κακό''... κι όχι φίλοι μου δεν είχα ιδέα για το τι με περίμενε... Οι δρόμοι μπροστά μου ήταν δυο, στον έναν ένα αγγελάκι σαν όλα τα άλλα ( σαν αυτά που ντυνόμασταν μικρά δίπλα στη φάτνη), στον άλλον όμως ένας κούκλος δυο μέτρα να μου κλείνει πονηρά το μάτι και να μου λέει να ακολουθήσω αυτόν... Εσείς τι θα κάνατε;;;

   Ένας από τους χιλιάδες νόμους του Μέρφι λέει πως όταν πατάμε ταυτόχρονα δυο κουμπιά καταλάθως, εκείνο που ενεργοποιείται είναι πάντα το ανεπιθύμητο! Άλλωστε κάτι τέτοιο δεν γίνεται και με τις ζωές μας; Αν υπήρχαν μπροστά μας πολλά κουμπάκια θα τα πατάγαμε όλα με μανία μπας και βγαίναμε λίγο εκτός τροχιάς, δρόμου και σύμπαντος γενικότερα μόνο και μόνο για μια δόση ''παρανομίας'' στη ρουτινιασμένη ζωής μας!

   Σας μπέρδεψα; Σκεφτείτε όλες τις ταινίες, αυτές που επιλέγουμε έχουν πάντα το κακό και το καλό να πολεμάνε μέχρι τελικής πτώσεως με το δεύτερο να κερδίζει μεν αλλά με όπλα του πρώτου δε! Δεν υπάρχει ουσιαστική έννοια του καλού γιατί πολύ απλά δεν μας συμφέρει! Ας το πάρουμε από την αρχή, όλες οι λέξεις εκφράζουν δυο χαρακτηριστικές ταμπέλες που εμείς τείνουμε να κολλάμε στα άτομα που γνωρίζουμε. Από την μια έχουμε τους καλούς, που διέπονται στο φως και από την άλλη τα κακά παιδιά που κατά έναν περίεργο τρόπο φαντάζουν πιο διασκεδαστικοί και πιο σέξι! Κάτι τέτοιοι δεν μας αρέσουν άλλωστε;

   Φυσικά κι οι δύο έννοιες είναι τόσο άπιαστες κι αόριστες που ο καθένας τις χρησιμοποιεί όπως τον βολεύει... δύο έννοιες εντελώς απάτη!!! Τι εννοώ αν ακολουθήσεις τον δρόμο με το αδιάφορο αγγελάκι θα νιώσεις μια κάθαρση που μέσα σε λίγα λεπτά θα μεταμορφωθεί σε μια ζωή γεμάτη αγώνες, βάσανα αλήθεια μεν αλλά και πολύ κούραση! Ίσως η ζωή του Οδυσσέα να φάνταζε ιδανική αλλά μόνο για ταινία του Χόλιγουντ, εδώ πίσω στο χωριό μας κάτι τέτοιους τους λέμε ''μπουνταλάδες''!!! Αυτό δεν σημαίνει να ακολουθήσουμε και τον ημίγυμνο κυριούλη, αυτός κι αν είναι απάτη! Όλα αυτά είναι σαν το screensaver του υπολογιστή, μια ωραία εικόνα ώσπου να μπεις και να δεις τι γίνεται μέσα.. Ο ΧΑΜΟΣ!!! Αυτός δεν είναι καν κυριούλης και εσύ καταλήγεις σε μια πισίνα γεμάτη απόβλητα με το κεφάλι μέσα!

   Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έλεγαν πως όλοι είμαστε εν δυνάμει καλοί και εν δυνάμει κακοί! Πιο απλά μέσα μας ζει και το τερατάκι αλλά και το χνουδωτό αγγελάκι και το καλό και το κακό, το θέμα είναι πιο τροφοδοτούμε εμείς ώστε να πολεμήσει την κατάλληλη στιγμή! Βέβαια δεν είναι τόσο εύκολο να αποφασίσεις όταν αναβοσβήνει καθάριος ο λανθασμένος δρόμος ενώ ο άλλος είναι σκοτεινός γεμάτος ανηφόρες, αλλά ποιος είπε ότι είναι εύκολη η ζωή;;

   Μπορεί να μην αντιμετωπίζουμε διαρκώς κινηματογραφικές καταστάσεις με πολέμαρχους Κινέζους να προστατεύουν το γιν και το γιαν ( το καλό και το κακό εννοώ) αλλά μικρά καθημερινά διλήμματα που μας βάζουν σε υποψίες τι είναι το σωστό και τι όχι! Άποψη μου πως όλα εξαρτώνται από μας, δεν πρέπει να είμαστε αφελείς καλοί, ούτε κουτοπόνηροι κακοί, αλλά να δουλεύει η κρίση μας και να μη πατάμε επί πτωμάτων! Αν τελικά όλα είναι δανεικά, τουλάχιστον εμείς καλύτερα να μην χρωστάμε! Οι πράξεις ποτέ δεν είναι αντικειμενικές, όλα υποβόσκουν μια αιτία που δεν έχουμε σκεφτεί ποτέ! Ας είμαστε λίγο περισσότερο άνθρωποι και λίγο λιγότερο συμφεροντολόγοι Σκρούτς!

   Αν τώρα ακόμα στον ώμο σου κάθονται τα δυο όντα και σου τριβελίζουν το μυαλό με συμβουλές καλύτερα ρίξτα κάτω και πάτα τα μέχρι να σταματήσουν να μιλάνε με την σπαστική, μικροσκοπική τους φωνούλα, ύστερα βάλε κάτω το πρόβλημά σου και επέλεξε αυτό που σε εκφράζει περισσότερο και δεν θα πληγώσει κανέναν... και ναι στο λέει αυτό κάποια που αρνήθηκε τον σέξι διαβολάκο και κόλασε το αγγελάκι ώστε όλα να έρθουν στα μέτρα της....!!!!

Video Games

   Σκατά... πως αλλιώς άλλωστε να περιγράψεις μια κατάσταση που απλά σε πνίγει;
Δεν έχω καν έμπνευση... και λένε πως ήταν κι αυτό κάτι μια συντροφιά! Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ γιατί να το κάνω εγώ;;; Έχω σκεφτεί τόσες φορές να κάνω το μπλογκ μου ανώνυμο και να γράφω όσα με πονάνε, με διασκεδάζουν, με σκοτώνουν.... μα είναι πια αργά και εγώ βλέπω την ζωή μου να διαλύεται! Πως βαδίζεις μόνη μέσα σε τόσα χρόνια;
   Σκέψεις μπερδεμένες μέσα σε λίγες γραμμές και ίσως κάποιος να περίμενε να διαβάσει κάτι σοβαρό! Χαχαχαχαχ κάτι σοβαρό από μένα;Είναι αλήθεια πως πραγματικά έφυγες; Είναι αλήθεια πως ξαφνικά φύγαν όλοι, να σπουδάσουν για ένα καλύτερο αύριο δεν ξέρω που και έμεινα εδώ! Θεέ μου πόσο τρομακτικό να ακούς πως η πρώτη σου αγάπη αρραβωνιάστηκε!
   Και η Ντίνα μου είπε το άλλο μας μισό έρχεται μια φορά στην ζωή μας αν δεν το κρατήσουμε φεύγει...  μετά όλα τα άλλα είναι πάθος, έρωτας, καψούρα και μετά αγάπη.... αλλά όχι ολοκληρωτικά, όχι αυτό που κοιτάς τον άλλον στα μάτια και λιώνεις, που τον σκέφτεσαι και τρελαίνεσαι, που αγαπάς τόσο που προτιμάς να σταματήσεις να αναπνέεις τώρα αυτή τη στιγμή για να μην τρελαθείς...
   Και προσπαθώ να θυμηθώ αν το έχω νιώσει και τρομάζω που στο μυαλό μου γυρνάει η σκέψη σου ΟΧΙ δεν πρέπει να το έχω ζήσει... θα έρθει ξαφνικά από το παράθυρο που του έχω αφήσει για πάντα ανοιχτό και θα με κρατήσει όπως ποτέ δεν με κράτησε και θα παίζει το τραγούδι αυτό που κανείς δεν έμαθε πως αγαπώ, και θα κρατάει ένα τριαντάφυλλο άσπρο και μετά δεν θα υπάρξουν άλλα και ή αλλά!

Άγγελε μου...

   Όλο θέλω να σου γράψω και δεν βρίσκω τα λόγια, την ώρα, τον τρόπο... είναι φορές που θέλω να έρθω εκεί που κοιμάσαι και να σου μιλήσω! Να ήξερες μόνο πόσο το έχω ανάγκη απλά να σου μιλήσω! Να σου πω όλα όσα έγιναν τόσο καιρό, όχι πως δεν τα ξέρεις απλά για να νιώσω μια συζήτηση μαζί σου! Να ξερες πόσο μου έλειψε η φωνή σου... φοβάμαι τόσο μήπως τα χρόνια περάσουν και την ξεχάσω...
   Κι ύστερα είναι φορές που σκέφτομαι πως θα περάσουν αυτά τα χρόνια και εσύ θα μείνεις πάντα ίδια μέσα τους ενώ όλοι εμείς θα έχουμε αλλάξει, μεγαλώσει... γεράσει... εσύ θα είσαι πάντα μια μικρή πριγκίπισσα να βασιλεύεις σε έναν κόσμο γεμάτο αγγέλους...
   Είναι φορές που σκέφτομαι αυτό που πονάει περισσότερο απ όλα... αυτό το αν...
Αν όλα είχαν έρθει αλλιώς, αν μπορούσα να σε πάρω τηλέφωνο και να σου πω τώρα πως τσακώθηκα με τον Α.... και εσύ να μου πεις πως όλα είναι περαστικά... Αν με έπαιρνες τηλέφωνο τώρα να με ρωτήσεις αν είναι σε συνομιλία ο .... γιατί πάλι τσακωθήκατε και σε διέγραψε και εγώ να γέλαγα και να σε πείραζα.... τα μεγάλα πάθη... θα σου έλεγα....
   Πώς θα ήταν αν ήμασταν τώρα όλοι μαζί, να ξερες μόνο πόσες φορές φαντάστηκα να ήμασταν οι 4 μας μαζί.... ίσως τότε να μην γκρίνιαζα τόσο για τα αυτοκίνητα... δεν ξέρω...Μια φορά είχα φανταστεί αυτά τα 2 χρόνια σαν να μην χτύπησε ποτέ το τηλέφωνο εκείνη την μέρα, με κεινα τα χαζά λόγια που με διέλυσαν και με θύμωσαν τόσο πολύ!!!
   Είναι που μου λείπουν μικρές καθημερινές στιγμές... που πέφτω τυχαία στον αριθμό σου στο κινητό μου και νιώθω την ανάγκη να σε πάρω τηλέφωνο... γιατί δεν το σήκωσα ποτέ τότε.,... γιατί είχα θυμώσει και θα το μετανιώνω όλη μου την ζωή που ήρθαν έτσι τα πράγματα και εμείς ήμασταν τσακωμένες....
   Είναι που πονάει ακόμα τόσο πολύ και κάθε που ακούω το όνομά σου σε θυμάμαι και θέλω να σε ρωτήσω πώς είναι εκεί πως περνάς... πως περνάτε; Είμαι σχεδόν σίγουρη πως θα τσακώνεστε και θα τα βρίσκεται 100 φορές την ημέρα και θα γκρινιάζεις  και θα τον βρίζεις και μετά όλα θα είναι όπως πριν... ή ίσως να ηρέμησες... μικρή μου πριγκίπισσα συγνώμη....
   Συγνώμη για τότε... μα σου μιλάω κάθε μέρα πριν κοιμηθώ και μ ακούς το ξέρω, κάθε νύχτα προσεύχομαι σε σένα και το ξέρεις.... συγνώμη που για τόσο καιρό φοβόμουν το σκοτάδι μήπως και σε δω μα κατάλαβε με με στοίχειωσε τόσο πολύ όλο αυτό... τώρα πια όταν σε βλέπω στα όνειρα μου δεν φοβάμαι, σου χαμογελάω....
   Σ΄ευχαριστώ για όσες φορές με έχεις βοηθήσει, το ξέρεις πως πια ρισκάρω πιο εύκολα γιατί ξέρω πως είσαι εσύ εκεί και δεν θα μ΄αφήσεις ποτέ έτσι, ξέρω πως είστε μαζί και θα μας προστατεύεται και οι 2 ακόμα κι αν αυτόν δεν πρόλαβα ποτέ να τον γνωρίσω καλά ξέρω, το νιώθω πως είναι εκεί για τον Α... και εσύ για μένα.... και όλα θα πάνε καλά... Σ΄αγαπώ πολύ <3

   

   Θέλω για όσο κρατάει αυτό το τραγούδι να χαθώ στην αγκαλιά σου! Θέλω όση ώρα το διαβάζεις να νιώθεις πως έκλαιγα όση ώρα στο έγραφα, θέλω να είσαι σίγουρος πως κάθε λέξη είναι για σένα! Θέλω όσο κρατάει το τραγούδι να είμαι το μικρό σου κοριτσάκι και εσύ ο πρίγκιπας μου, να με κρατάς τρυφερά και να με χαϊδεύεις στο πρόσωπο, να μου ψιθυρίζεις λόγια που ποτέ δεν ήξερες πως ξέρεις, λόγια που τα έχεις πει μόνο σε μένα!
   Θέλω να καταλάβεις πως αξίζω να είσαι εδώ και να παλεύεις κάθε μέρα για την αγάπη μου, να καταλάβεις πως είμαι αυτή που έψαχνες σε χαμένα όνειρα και ελπίδες που ποτέ δεν ζωντάνεψες! Θέλω να ξέρεις πως εγώ το ήξερα από την πρώτη στιγμή πως θα καταλήξουμε εδώ, ανήμποροι να παλεύουμε με μια αγάπη πιο δυνατή από μας!
   Θέλω να μάθεις πως σκέφτομαι για μας και πως μας φαντάζομαι να μπερδευόμαστε σε μια νύχτα και όλα να γίνονται φως και να μαι δική σου μόνο! Θέλω να μάθεις πως ζεις στην σκέψη μου και υπάρχεις εκεί να στοιχειώνεις ότι είχα ως τώρα δικό μου! Πρέπει να ξέρεις πως περιμένω μια ζωή για να σε κρατάω σαν προσευχή στα χείλη μου και να λιώνω με κάθε ψίθυρο σου στο λαιμό μου!
  Και είναι φορές που πρέπει να με κρατάς και να σκουπίζεις τα δάκρυα μου, γιατί λίγο αν μ αφήσεις θα πετάξω από ευτυχία και τότε όλα θα είναι αργά! Θέλω να νιώσεις για λίγο όσα νιώθω και να έρθεις να με αγκαλιάσεις σφιχτά, τόσο που δεν θα αναπνέω και θα σου ζητάω λύτρωση με την δική σου ανάσα...

Θέλω να το νιώσεις πως γράφω μόνο για σένα, πρέπει να το νιώσεις...

Μονάχα να μπορούσε...

   Πόσο μπορεί να σε πονάει να μην μπορείς να πεις αυτά που νιώθεις! Να ξέρεις πως κάποιος για σένα είναι αυτό που έψαχνες αλλά αυτός να έχει ήδη βρει το άλλο του μισό; Να μην θυμώνεις που ποτέ δεν θα έχεις μια ιστορία να διηγηθείς! Να σκέφτεσαι μέρα νύχτα πως θα ήταν τα πράγματα αν.... αλλά να μην μπορείς να το δείξεις....
   '' -Και τον κοίταζε για ώρες κλεφτά και παρακάλαγε πάλι να τύχει να τον δει, και να ήθελε δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια της από πάνω του!
-Αναζητούσε συνέχεια το βλέμμα της για να μπορέσει να διαβάσει την ψυχή της, ήξερε πως κάτι του κρύβει! Μα δεν θα μάθαινε ποτέ τα όνειρά της και πως ήταν φυλακισμένος μέσα της!
-Και αυτή ήθελε μόνο μια αφορμή για να πέσει στην αγκαλιά του και να του ψιθυρίσει '' Δεν σε ξέχασα''.
-Πόσες φορές σκέφτηκε αν θυμόταν άραγε έστω λίγο!''
   Αλλά δεν θα έλεγε ποτέ πραγματικά τι ήθελε, τι σκεφτόταν, τι φανταζόταν με το μυαλό της και πως τα χέρια του στα όνειρα της ταξίδευαν στο κορμί της! Κι αυτός δεν θα την ρώταγε ποτέ γιατί δεν του μιλούσε, γιατί τον απέφευγε, γιατί δεν τον κοιτούσε!
   Προτιμούσε την απόσταση και θα έφευγε αρκεί να μπορούσε, ως τότε όμως θα ζούσε για κείνες τις ώρες παρά μόνο για αυτές!!!!

   Μέρες έχω να γράψω.. είναι που μου λείπει αυτή η έμπνευση! Αυτή που σε κάνε να τρέξεις και να ανοίξεις ένα φύλλο χαρτί γράφοντας λέξεις που κάποια μέρα θα πάρουν αξία! Είναι που χτες με βάλανε και καθόμουν απέναντι από τον καθρέφτη! Όλοι γέλαγαν, έτρωγαν και μιλούσαν ακατάπαυστα αλλά εγώ παρακολουθούσα τον εαυτό μου εκστασιασμένη!
   Ήταν σαν να έβλεπα κάποια άλλη! Όμως ξαφνικά με είδα μες από τον καθρέφτη να μεγαλώνω... είχα μαύρους κύκλους και η κούραση της δουλείας και του διαβάσματος σε συνδυασμό με τα ξενύχτια έκαναν τον χρόνο βάρβαρο απέναντί μου... άραγε θα προλάβαινα να ποτέ να έκανα όλα αυτά που ονειρευόμουν όταν ήμουν μικρή; Όταν μεγαλώσω θα γίνω μια διάσημη δημοσιογράφος!!!!
   'Ένας χρόνος ακόμα σπουδών, ένας χρόνος κι άλλος ένας σκληρής δουλειάς με καφέδες και σάντουιτς σε πελάτες που δεν συμπαθώ και μετά ίσως να ξεκινήσει η ζωή που ονειρευόμουν... Ίσως η ευχή που έκανα όταν χτύπαγε η καμπάνα 12, ίσως η ευχή που σηματοδότησε το σβήσιμο κάθε γενέθλιας τούρτας γίνει πραγματικότητα... ίσως μια μέρα ξυπνήσω και είμαι η Γιάννα που θέλω....