Δεν έγινα ποτέ....

   Κι αν δεν είμαι πριγκίπισσα...κοιτάχτηκα πρώτη φορά στον καθρέφτη και τόλμησα να ξεστομίσω αυτές τις λέξεις που καιρό τώρα τριβέλιζαν το μυαλό μου! Μα πως? Εγώ που μεγάλωσα με παραμύθια και όνειρα να καταλήξω ως κάποια που στην πραγματικότητα πληγώνει μονο και μόνο επειδή φοβάται να μείνει μόνη της? Μα τι είναι τελοςπάντων αυτό που επιζητώ από την εκάστοτε σχέση μου και δεν το βρίσκω πουθενά? Γιατί ενώ δεν κάνω ποτέ επίκαιρες σχέσεις αντίθετα κρατάνε χρόνια φεύγω τρέχοντας? Γιατί ενώ όλες γκρινιάζουν πως δεν μπορούν να βρούν κάποιον να τις δει σοβαρά εγώ τους βρίσκω τόσο εύκολα αλλά...
   Είναι που εδώ και μέρες έχεις κολλήσει στο μυαλό μου....με πιο δικαίωμα μου μιλάς εσύ μετά από τόσα χρόνια για κάτι τόσο 'άσχετο, με συμβουλεύεις και κλείνουμε λέγοντας ''τα λέμε φιλάκια''! Τι τα λέμε ρε? Έχουμε να τα πούμε ακριβώς 5 μιση χρόνια, από τα Χριστούγεννα του 2006 και εισβάλλεις ετσι στη ζωή μου χωρίς γεια χωρις να με ρωτήσεις τι κάνω και μου λες κατι τόσο απλό? Τέτοιος ήσουν όμως πάντα αθεράπευτα αγενης, ωμά ειλικρινής, εγωιστής και πεισματάρης! Μα ήσουν και ρομαντικός έχω να το θυμάμαι... εσύ... εσύ που ήσουν όλα αυτά σε συγκινούσαν τα λογάκια μιας 14 χρονης που νόμιζε πως σ αγαπούσε τρελα!
   Είναι που βρήκα όλα όσα σου έγραφα και θυμάμαι πόσο σου άρεσαν! Εσύ δεν εξηγείται αλλιως εσύ μου χάλασες το παραμυθι ρε και το ξέρω και φταις! Φταις γιατί ημουν μικρή και δεν ήξερα γιατί δεν ήσουν ποτέ δικός μου κ όλο αυτό ήταν πλατωνικό κι όλο αυτό το ζούσα μόνη μου και φταίς γιατί πάντα το ήξερες και πήγες και ερωτεύτηκες τρελά και πέρασαν χρόνια κι είναι πριγκιπισσά σου αυτή κι εγώ φοβάμαι να αγαπήσω!

   Μα αυτή τη φορά αλήθεια τον είχα ερωτευτεί πρωτή φορά για τα δικά μου τα χρονικά κι όλα ήταν όμορφα κι ούτε μια φορά δεν σε θυμήθηκα μέσα στα 2 αυτά χρόνια παρά μόνο όταν έμαθα πως όλο αυτό σοβάρεψε...αλλά και πάλι μ' αγαπούσε πίστευα κι όλα ήταν καλά!
   Το έσκασα πάλι μ' ακούς...δεν ξέρω γιατί σαν την νύφη λίγο πριν ανέβει τα σκαλιά της εκκλησίας... μου λείπει αυτός μ' ακούς....και φταίς εσυ!!!