Μέρα με τη μέρα όλο αυτό με τρομάζει περισσότερο... σε έχω μα δεν σε χορταίνω! Αναπνέω δίπλα σου και μου κόβεται η ανάσα! Θέλω να φωνάξω δυνατά μα νιώθω την φωνή μου να πνίγεται μέσα στα μάτια σου... μα δεν με κοιτάς ποτέ πολύ! Λίγο... τόσο όσο φτάνει για να τρελαθώ!
Μου άξιζε μου λένε... ήταν καιρός συμπληρώνουν... ήταν ο καιρός να έρθει κάποιος και να ταράξει τα δικά μου τα νερά, να με κάνει να τρελαθώ, να το σκέφτομαι και να λιώνω... κάποιος που δεν θα είναι του χεριού μου! Τόσο πολύ πονάει ο έρωτας; Δεν θέλω να πονάει μα όταν δεν σε βλέπω καταρρέω... όταν δεν σε νιώθω μου λείπεις τόσο που θέλω να τρέξω να σε βρω! Να σε κλείσω στην αγκαλιά μου και να σου ψιθυρίζω όσα ποτέ δεν σου είπα...
Και πως να στα πω; Όταν ακόμα ισχύουν οι τυπικότητες μεταξύ μας, πως να στα πω όταν είναι νωρίς για πολλά και αργά για τα λίγα; Να χωρέσω ακριβώς μες στην αγκαλιά σου και να ακούσεις τον χτύπο της καρδιάς μου...μόνο αυτό κι όσο χτυπάει εγώ θα σου χαϊδεύω τα μαλλιά κ όλα θα είναι όπως στα παραμύθια που ζήσανε αυτοί καλά κ εμείς θα αναμένουμε να πούμε σ αγαπώ με τα μάτια κλειστά....
