Κυριακή, Δεκεμβρίου 04, 2016

Ο πρώτος μας χορός


Θα ζήσω ελεύθερο πουλί....

Η κάθε εποχή έρχεται αντιμέτωπη με κάτι καινούριο και πρωτοποριακό! Η δική μας, αφού λίγο πολύ τα ανακάλυψε όλα, ήρθε να μας ανακοινώσει πως πλέον η νέα τάση απαιτεί ελεύθερη σχέση! Κι αφού η πολιτισμική μας δίαιτα άλλαξε τον μεταβολισμό μας, ώστε να χωνεύουμε τα πάντα με εκπληκτική ευκολία, φωνάξαμε όλοι το πανηγυρικό «ΝΑΙ». 
    Εννοιολογικά, η ελεύθερη σχέση είναι κι αυτή ένα είδος σχέσης κατά την οποία ο άλλος σου δηλώνει πως ναι μεν είσαι σημαντικός/η γι’ αυτόν αλλά όχι και μοναδικός/η! Για την ακρίβεια βασίζεται στο σεξ και στην παρέα αλλά χωρίς δεσμεύσεις, υποχρεώσεις, όρια και αποκαλύψεις στον υπόλοιπο κόσμο, δεν υπάρχει δηλαδή αυτό το γλυκό αίσθημα πως ο άλλος είναι δικός/ια σου. Από τη μια θεωρητικά είναι κάτι απλό και εντελώς δημοκρατικό, μα από την άλλη από πότε η σχέση έγινε υποχρέωση; 
    Γύρω από αυτά τα ερωτήματα άρχισα να αμφιταλαντεύομαι, όταν ξαφνικά μια φίλη μου ανακοίνωσε πως είναι σε ελεύθερη σχέση και είναι καλά. Όταν δε, την κοίταξα έκπληκτη μου απάντησε πως είναι λάθος να κολλάμε ταμπέλες στις ανθρώπινες σχέσεις, όπως κι επίσης έτσι έχει χρόνο για τον εαυτό της, τις φίλες της, την δουλειά της και το κυριότερο αν της τύχει μια ευκαιρία με κάποιον που της αρέσει δεν θα μπει στον πειρασμό να τον απατήσει! Απλώς θα ενδώσει με τις ευλογίες του μάλιστα!  
    Αρχικά, το θεώρησα πολύ δελεαστικό, μιας και το γεγονός πως επιλέγεις μια ελεύθερη σχέση δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει λίγο συναίσθημα και σεβασμός, το αντίθετο μάλιστα αυτές είναι οι βάσεις κάθε σχέσεις, ακόμα κι αυτής! Απλά, οι άνθρωποι που καταφεύγουν εκεί, είτε δεν θέλουν καθόλου δεσμεύσεις και ονειρεύονται την ζωή του « ελεύθερου πουλιού», είτε είναι ήδη δεσμευμένοι κι απλά ψάχνουν για κάτι διαφορετικό! 
    Ακολούθως, για να αποσαφηνίσουμε πλήρως αυτό το μήλο της έριδος που πολύ θέλουν να το γευτούν θα σας περιγράψω με λίγα λόγια τι είναι! Μπαίνοντας σε μια τέτοια σχέση δεν χρειάζεται να δίνεις αναφορά σε κανέναν, κάνεις ότι σου αρέσει κι όπως σου αρέσει, βέβαια επικοινωνείτε με τον άλλον αλλά οι σχέσεις περιορίζονται καθαρά σε πιο προσωπικές στιγμές και σπάνια σε κάτι που θα κάνετε μαζί στον έξω κόσμο! Φυσικά μπορείτε ελεύθερα να βγαίνετε και με άλλους, ακόμα και να κάνετε σεξ! 
    Αρχίζοντας και βάζοντας τα πράγματα σε μια λογική σειρά, συνειδητοποιώ πως τελικά μπορεί όλο αυτό να αποδεχθεί ουτοπία! Πολύ απλά μπαίνοντας σε κάτι τέτοιο είναι σαν να κάνεις ελεύθερη πτώση… χωρίς αλεξίπτωτο- εκτός το ότι δεν ξέρεις που θα προσγειωθείς, δεν ξέρεις και πόσα κομμάτια του εαυτού σου θα καταφέρεις να αφήσεις σώα! Είναι λάθος να καταναλώνεσαι σε ανθρώπους που δεν μπορούν να σου προσφέρουν κάτι περισσότερο από το αίσθημα της μοναδικότητας. Πάντα πορευόμαστε με πυξίδα το ένστικτο και την καρδιά μας, δεν γίνεται να κλειδώσουμε όλα τα συναισθήματα μας και να καταπιούμε το κλειδί, ώστε να μην μπούμε ποτέ στο πειρασμό να ερωτευθούμε την ελεύθερη σχέση μας. 
    Όπως συμπεραίνεται όλο αυτό καταλήγει σ΄έναν φαύλο κύκλο που ύστερα όσο συνειδητοποιημένος κι αν είσαι αρχικά, δεν θα καταφέρεις να βγεις σώος μετά. Γιατί μην ξεχνάτε το αυτονόητο, ένα απλό πρωινό που ο άλλος/η θα σηκωθεί να φύγει, χωρίς καν μια εξήγηση, γιατί πολύ απλά αυτοί ήταν οι κανόνες! 
    Παρόλα αυτά, οι ελεύθερες σχέσεις γύρω μου είναι άφθονες, ίσως και πιο πολλές από τις κανονικές και με ωθεί στο συμπέρασμα πως ίσως πλέον δεν είναι της μόδας να αγαπάς, πως δεν έχουμε χρόνο να αφιερώσουμε σε κάποιον, να τον καταλάβουμε, να τον λατρέψουμε και να ενωθούμε μαζί του σωματικά αλλά και ψυχικά! Μου είναι αδιανόητο να πιστέψω πως όλοι εμείς φοβόμαστε να αγαπήσουμε, φοβόμαστε να χαλιναγωγήσουμε την τάση μας να ταυτιστούμε με την μάζα και αντί αυτού να προτιμάμε να παραδινόμαστε σε ξένα κρεβάτια, μυστικές εφήμερες σχέσεις και να κρατάμε κατάλογο ερωτικών παρτενέρ. Το θεωρώ αδιανόητο να θυσιάζουμε στο βωμό της ευκαιρίας, την πραγματική αγάπη όχι επειδή δεν αγαπάμε αλλά για το «θέλω να αποκτήσω περισσότερες εμπειρίες» όπως χαρακτηριστικά άκουσα να λέει ένα παλικάρι στην κοπέλα του ενώ την χώριζε! 
    Όπως είπα όμως η κοινωνία αλλάζει, τα δεδομένα αλλάζουν και κάθε μέρα εκσυγχρονίζουμε το κάθε κύτταρο παράδοσης που θυμάται την μονογαμία, που ίσως μας έχει μείνει! Προσαρμοζόμαστε στο κάθε τι καινούριο και χωνόμαστε στη v.i.p λίστα του μοντερνισμού! Αλλά ξεχνάμε το πιο απλό, πως η αγάπη θα είναι πάντα αδυσώπητος φρουρός της καρδιάς μας και θα την αφήνει ελεύθερη να αποφασίζει…. όσο βαθιά κι αν την έχουμε κρύψει εμείς!!! 


Τρίτη, Νοεμβρίου 29, 2016

Κυριακή, Νοεμβρίου 27, 2016

Η αγάπη θέλει δυο…ή μήπως όχι;

Μια φορά και έναν καιρό ο κόσμος φτιάχτηκε για δύο !Στην αρχή ήταν ο παράδεισος, ο Αδάμ και η Εύα ήταν απόλυτα ευτυχισμένοι και ερωτευμένοι! Πληρότητα ήταν η λέξη που τους χαρακτήριζε! Τα είχαν όλα…μέχρι που το φίδι μπήκε ανάμεσα τους…και η ζωή τους έγινε κόλαση!
Η αγαπημένη μου συγγραφέας Έλσα Φαραζή είχε πει «Ο παράδεισος είναι ένα κατάφωρο ψέμα, και η Κόλαση το πρόσχημα για να το πεις», στην δικιά μας περίπτωση, το ψέμα είναι πως η απιστία δεν θα μας αγγίξει ποτέ ,και το πρόσχημα ο παράφορος έρωτας που μας τυφλώνει! Πολλές φορές ερωτευόμαστε τόσο δυνατά που δεν θέλουμε να δούμε πως ο άλλος ίσως και να έχει φύγει! Mα ας τα πάρουμε απ’ την αρχή…
Κάθε παραμύθι, αρχίζει με πολύ δόση μαγείας, χρυσόσκονης και φυσικά καρδούλες στον αέρα! Δεν χορταίνουμε τον άλλον, φιλία, αγκαλιές είναι όλη μας η μέρα! Άλλωστε, η αίσθηση της συνένωσης σε μια μονάδα κρύβει μεγάλη δύναμη, το να νιώθουμε ολοκληρωμένοι και ένα με τον άλλον μας κάνει άτρωτους μπροστά στα προβλήματα και τον πόνο. Ατενίζουμε σχεδόν με αλαζονεία το μέλλον, γεμάτοι όνειρα με το άλλο μας μισό! Έχει όμως, άραγε η ευτυχία ημερομηνία λήξης;
Και όμως, ξαφνικά όλα χαλάνε, η ζωή μας γίνεται κόλαση, γεμάτη θλίψη, πόνο και αμφιβολίες. Η απιστία είναι η παραβίαση της αποκλειστικής αφοσίωσης σε μια σχέση. Κανένας δεν μπορεί να μην πληγωθεί από την προδοσία και την προσπέραση. Όμως τελικά ποιοι είναι οι λόγοι που μας κάνουν να αναζητάμε την μεθυστική ηδονή σε ένα ξένο κρεβάτι;
Πάντοτε, η ιδέα της ερωτικής συνεύρεσης με ένα τρίτο πρόσωπο αποτελούσε γαργαλιστική λεπτομέρεια στο πλαίσιο μιας σχέσης, όχι όμως και σωστό. Σε πολλές περιπτώσεις βέβαια μας λείπει και η τότε χρυσή εποχή που η μοιχεία θεωρούνταν αδίκημα και τιμωρούνταν από τον νόμο! Αλλά στην εποχή του εκσυγχρονισμού όλα έχουν αλλάξει. ’Ολα επιτρέπονται και είμαστε συνεχώς εκτεθειμένοι στην δύναμη της γοητείας και του πειρασμού που καραδοκεί παντού!
Οι σχέσεις στις μέρες μας χαρακτηρίζονται από την ρουτίνα! Μας τρώει η συνήθεια που δεν μας αφήνει να ανανεώσουμε την σχέση μας! Ο φόρτος εργασίας, αλλά και η σιγουριά που αρχίζει να μας διακατέχει, είναι επίσης ένα πρόβλημα! «Δένουμε τον γάιδαρο μας» και το παρατάμε εκεί, χωρίς να μας περνάει από το μυαλό πως εύκολα μπορεί να μας την κάνει! Επίσης οι συνεχείς καυγάδες, η επικριτική συμπεριφορά, η καταπίεση και η αποχή από το σεξ δημιουργεί έναν λόγο επιπλέον για να παραστρατήσει ο άλλος.
Στην συνέχεια, στην αρχή της σχέσης μυθοποιείται ο άλλος και φαντάζει ο τέλειος, χωρίς κανένα ελάττωμα. Σιγά, σιγά όμως όλα αυτά τα λάθη του που δεν μας φαίνονταν καν, ξαφνικά μας εκνευρίζουν αφάνταστα! Και κάπου εδώ είναι που μπαίνει εύκολα το τρίτο πρόσωπο! Που έχουμε τόσα πολλά να πούμε μαζί του, μας καταλαβαίνει, δεν υπάρχει πίεση και είναι κάτι το καινούριο που μας κάνει να ξεσκάμε από την συνήθεια!
Φυσικά, και ένα πέπλο μας τυφλώνει και δεν βλέπουμε ορθά. Όχι, δεν μεταμορφώνεται ο μέχρι τώρα έρωτας μας σε βατράχι και ο νέος στον πρίγκιπα του παραμυθιού, αλλά εμάς σε διχασμένη προσωπικότητα που πληγώνει ανθρώπους! Και είναι βέβαια και τα ΜΜΕ…που συνεχώς μας δείχνουν την «αλισβερίσια» των διάσημων, κινηματογραφικά δράματα που όλα επιτρέπονται και ξαφνικά, σαν να μας λείπει αυτό το τριπλό ρομάντζο.
Τι γίνεται όμως, όταν είσαι στην αντίπερα όχθη; Σ ‘αυτήν που τα μαθαίνεις τελευταίος (γιατί ως γνωστόν πάντα τελευταίος τα μαθαίνεις!)…και εκεί που πάντα πίστευες πως σε σένα δεν θα συμβεί ποτέ, έχεις το άλλο σου μισό να σε παρακαλεί για μια δεύτερη ευκαιρία και εσύ να θέλεις απλά να βάλεις τις φωνές και να πάρεις μια απάντηση που να βγάζει νόημα στο «ΓΙΑΤΙ;» που σε πνίγει!
Ναι, συνήθως μια απιστία σηματοδοτεί το τέλος μιας σχέσης, διότι είναι δύσκολο να ξεπεράσουμε και να ξανά εμπιστευτούμε τον άλλον. Δεν είναι όμως και ακατόρθωτο! Σίγουρα πολλά πράγματα θα έχουν αλλάξει, αλλά πρέπει να αναλογιστούμε μήπως κι εμείς φταίμε εν μέρη σ’ αυτό!
Όπως και να ‘χει, η προδοσία σε κάθε περίπτωση είναι άδικη και δεν πρέπει ποτέ να συμβιβαζόμαστε με οτιδήποτε μας πληγώνει! Σε όποια κατηγορία και αν ανήκουμε, του πληγωμένου, του τρίτου προσώπου ή του παραστρατήσαντα πρέπει πρώτα απ’ όλα να σκεφτόμαστε εκτός από τον εαυτό μας και τον άλλον…Μπορεί τα λάθη να διδάσκουν, ο πόνος όμως μένει πάντα και οι πληγές αφήνουν σημάδια! Σίγουρα η πραγματική, δυνατή, απόλυτα αληθινή αγάπη είναι η σωστή λύση για όλα. Πρέπει να είναι η θεά που θα μας καθοδηγεί τυφλά! Και αν παρόλα αυτά ακόμα πονάμε…πρέπει να σκεφτούμε πως μπορεί μια φορά και έναν καιρό κάποιος να επέλεξε να μας χαλάσει το παραμύθι και να μας αφήσει στο περιθώριο!
Αλλά είναι στο δικό μας μόνο χέρι να του αλλάξουμε το ρόλο σε απλό κομπάρσο και να γράψουμε το και ζήσανε αυτοί καλά…και εμείς ακόμα καλύτερα!!!


Καληνύχτα Λευτέρη….αυτός ο κόσμος θα αλλάξει. Εγώ θα τον αλλάξω, για’σένα!

 Είναι μια φωτογραφία που έχω κορνιζάρει στο γραφείο μου, δεν ξέρω ποιους δείχνει, είναι ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι αντρών που κρατιούνται χέρι-χέρι στην παραλία. Δεν φαίνονται τα πρόσωπά τους, είναι γυρισμένοι πλάτη, ενώ η δύση του ηλίου κάνει το σκηνικό να είναι σκοτεινό με αποχρώσεις του πορτοκαλοκόκκινου. Την κατέβασα από το διαδίκτυο πρόσφατα, την έβαλα σε μια κορνίζα και όποιος με ρωτήσει λέω πως είναι ο φίλος μου ο Λευτεράκης. «Να μωρέ, μετακόμισε στο εξωτερικό, εδώ είναι σε διακοπές με τον Στιβ, τον σύντροφό του.» Είναι τρομακτικό πως έχω στήσει μια ολόκληρη ιστορία στο μυαλό μου. Πώς αλλιώς να πω… να ο Λευτεράκης αυτοκτόνησε 5 χρόνια πριν…γιατί δεν ήταν αρκετά άντρας για την πόλη μας!

«Θυμάμαι τόσο έντονα τις σκανταλιές μας, που σχεδόν ακούω την φωνή σου στα αυτιά μου, κλείνω τα μάτια και χαϊδεύω το πρόσωπό σου! Τα βράδια που κοιμόσουν σπίτι μου και γελάγαμε ως το πρωί βλέποντας Chuck Norris και τρώγοντας τεράστιες ποσότητες παγωτού, σοκολάτες και τσίχλες μπαμπαλού. Τα βράδια που ερχόμουν σπίτι σου, όταν χώριζα από κάποια σχέση και εσύ μου χάιδευες τα μαλλιά λέγοντας γλύκα «Δεν ήταν για σένα αυτός».
Την συλλογή από μαγνητάκια στο ψυγείο μας, κάθε μαγνητάκι και μια χώρα ή πόλη που θα πηγαίναμε όταν μεγαλώσουμε! « Υπάρχει φιλία ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες;» Σε ρώταγα κάποια βράδια μετά από αρκετά σφηνάκια, «Τι το ψάχνεις;» μου έλεγες ανασηκώνοντας τους ώμους.
Θυμάμαι ακόμα τα οικογειακά τραπέζια μας, που μαζευόμασταν καμιά 20αρια άτομα και εσύ πάντα έφτιαχνες για επιδόρπιο την υπέροχη σου τούρτα αμύγδαλο. Τότε που οι μεγάλοι κουβέντιαζαν διάφορα, ώσπου μια μέρα άρχισαν να λένε για τους ομοφυλόφιλους και γελούσαν τόσο δυνατά που ακόμα ακούω στα αυτιά μου αυτό το γέλιο να μου τρυπάει την ψυχή. Και εσύ κούρνιασες στην γωνία σου και κοίταγες εμένα αν θα πω κάτι…μα εγώ δεν είπα τίποτα, δεν έδωσα καν σημασία σκάλιζα το πιάτο μου σκέφτοντας πόσο βαριέμαι…χρόνια μετά σκέφτομαι πόσο άβολα ένιωθες πόσο μόνος.
Κάπου εκεί το καλοκαίρι της δευτέρας Λυκείου θυμάμαι να με τραβάς στο λιμάνι και με χέρια που έτρεμαν και μάτια που γυάλιζαν μου είπες «Είμαι ομοφυλόφιλος μην με μισήσεις». Σε πήρα αγκαλιά και εσύ έκλαιγες σαν μωρό.
«Δεν θα είμαι ποτέ ελεύθερος, ξέρεις έχω όνειρα για οικογένεια, καριέρα, φίλους, δεν θέλω να είμαι γυναίκα, δεν μισώ τις γυναίκες, σας θαυμάζω…απλά μου αρέσουν οι άντρες».
Δεν έφτασες σε κανένα όνειρο, δεν προσπάθησες Λευτέρη, μια κρύα νύχτα του χειμώνα, μια συνηθισμένη Τρίτη έβαλες τέλος στη ζωή σου με ένα σημείωμα που έλεγε πως αγαπάς εμένα και την μαμά σου…»
Και πέρασαν τα χρόνια και εσύ έμεινες δυνατή ανάμνηση και τεράστιο κενό να με κάνεις να πανηγυρίζω για το σύμφωνο συμβίωσης και για το δικαίωμα για την απόκτηση παιδιού στους οομοφυλόφιλους! Πως αλλιώς να γίνει; Πως γίνεται οι ψευτομάγκες που απατούν και κακοποιούν τις γυναίκες τους να θεωρούνται άντρες; Αυτοί που χτυπάνε τα παιδιά τους και πληγώνουν τις ψυχούλες τους;
Γιατί ένα ζευγάρι με καταχρήσεις μπορεί να κάνει παιδιά και να τα παρατάει χωρίς κανένα έλεγχο και ο Λευτέρης δεν μπορεί; Ο κάθε Λευτέρης και ο δικός μου Λευτέρης που δεν πρόλαβε να δει πως θα μπορούσε και εδώ στην δική μας Ελλάδα να υπογράψει το σύμφωνο.
Θα μάθω στα παιδιά μου να μην φοβούνται το διαφορετικό, να μην φοβούνται την αγάπη, να προσμένουν την ελπίδα, να στηρίζουν και να χαμογελάνε.
Θα μάθω στα παιδιά όλου του κόσμου και θα αγκαλιάζω αυτά που φοβούνται να πουν τι νιώθουν που κρύβονται και σκίζουν την σάρκα τους μισώντας το σώμα τους.
Θα με μάθουν τα παιδιά αυτού του κόσμου πως η επόμενη γενιά θα καταφέρει να κάνει ένα βήμα πιο μπροστά και θα μεγαλώσει γυναίκες και άντρες που θα αγαπούν!
Καληνύχτα Λευτέρη….αυτός ο κόσμος θα αλλάξει….εγώ θα το αλλάξω…για σένα!!!


Κυριακή, Νοεμβρίου 06, 2016

Η ιστορία μας...



   Μια φορά και ένα καιρό, πριν 10 χρόνια περίπου στις 2 Οκτωβρίου του 2006, σε γνώρισα στο πάρκο! Δεν θυμάμαι πολλά, πλέον ούτε κι εσύ μα λίγα έχουν σημασία! Τα φτιάξαμε αμέσως, κι όλη μας η σχέση ήταν με μας να φιλιόμαστε σε κάθε στενάκι του Άργους!
   Στα γενέθλια σου φτιάξαμε βέρες και ορκιστήκαμε αιώνια αγάπη! Ήμουν 15 και εσύ 17! Δεν ξέραμε πολλά για τον κόσμο, για τις σχέσεις, ήμουν η πρώτη που είχες φιλήσει, ήσουν η πρώτη μου σχέση! Ήμασταν ένα! Ήμασταν ένα κουβάρι συναισθημάτων, πάθους και τρελού νεανικού έρωτα!
   Λίγο πριν τα Χριστούγεννα χωρίσαμε. Χωρίς λόγο μα με πολλά κλάματα! Ο χωρισμός μας ήταν το ίδιο δραματικός με όλη μας την σχέση! Μια drama queen σαν εμένα δεν θα μπορούσε να κάνει κι αλλιώς! Ήσουν ο ένας και μοναδικός κ εγώ σε άφησα να φύγεις!
   Στα χρόνια που πέρασαν εγώ έκανα κι άλλες σχέσεις, άλλες σοβαρές άλλες αστείες! Εσύ ήσουν πάντα εκεί να μου θυμίζεις πως τίποτα ποτέ δεν θα είναι ολόκληρο γιατί εγώ είχα αφήσει την παιδική μου καρδιά σε εκείνο το 17χρονο αγόρι χρόνια πριν!
   Ήσουν ο λόγος που ονειρευόμουν τα βράδια, ήσουν η έμπνευση σε κάθε άρθρο που έλεγα, ήσουν ο λόγος που πίστευα πως στον κόσμο υπάρχει αγάπη, ήσουν ο λόγος που μπορούσα να πω σ ‘αγαπώ! Ήσουν όλα μαζί και τίποτα απολύτως ταυτόχρονα! Όλα ήσουν, το μόνο που δεν ήσουν ήταν πως δεν ήσουν εδώ! Θυμάμαι ακόμα εκείνη την μέρα που έμαθα πως τράκαρες. Θυμάμαι ακόμα πως όλα γκρεμίστηκαν!
   Δεν ξέρω πως πέρασαν τα χρόνια, δεν ξέρω πως ζούσα σε άλλες αγκαλιές, σε άλλα κρεβάτια, δεν ξέρω καν πως μπορούσα να αναπνέω χωρίς να σε έχω! Ζούσα στον αυτόματο πιλότο περιμένοντας πάντα το κάποτε! Δεν έλεγα σε κανέναν για σένα…άλλωστε και τι να έλεγα αφού σχεδόν δεν υπήρχες!
  Μέχρι τότε…μέχρι το 2011…που ξεκίνησα δουλειά κ ενώ ήμουν γυρισμένη πλάτη, μπήκες στο μαγαζί κ όλη η ραχοκοκαλιά μου γέμισε ένα γλυκό μούδιασμα. Ένιωσα το άρωμα σου στο ορκίζομαι, σφίχτηκε η καρδία μου και γύρισα και σε είδα. Πέρασαν λίγα λεπτά, δευτερόλεπτά, ώρες δεν ξέρω και εμείς απλά δεν μιλάγαμε!
   Τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία, τι να πω για τα υπόλοιπα αφού ακόμα δεν έχουν βρει τα λόγια σε καμία γλώσσα για να περιγράψω όλο αυτό που ακολούθησε! Τα ατέλειωτα βράδια κοντά στη θάλασσα να λέμε για τα χρόνια που πέρασαν, τα ατέλειωτα φιλιά, τα βράδια γεμάτα πάθος, τα κλάματα, τα γιατί πέρασαν τα χρόνια και εμείς μεγαλώσαμε χωριστά! Δεν μας έφταναν οι ώρες για να χορτάσουμε ο ένας τον άλλον… τους πρώτους δυο μήνες σχεδόν δεν κοιμόμασταν, μεθυσμένοι από έρωτα και πάθος κάθε λεπτό μαζί!
   Θυμάμαι ακόμα την μέρα που έβγαλες την βέρα που είχαμε φτιάξει παιδιά με το όνομα μου χαραγμένο μέσα και μου έκανες πρόταση γάμου. «Την κράτησα ακριβώς γι’ αυτήν την στιγμή, ήξερα πως αυτό κάποτε θα γινόταν, πως αλλιώς να γινόταν, αφού είσαι δικιά μου»
   Είναι πολλά αυτά που θέλω να πω για σένα, είναι τόσα πολλά αγάπη μου! Θα τα πω μια μέρα θα στα γράψω όλα…Σήμερα 2016 και είμαστε παντρεμένοι με ένα υπέροχο κοριτσάκι που σου μοιάζει τόσο πολύ! Λένε στην Τουρκία πως το παιδί μοιάζει σε όποιον αγαπάει πολύ η μαμά του! Πως να μην είναι ίδια εσύ η κόρη μας!
   Παραμυθάκι μου γλυκό…είδες που τελικά κάποιες αγάπες τα καταφέρνουν…
   Παραμυθάκι μου όμορφο….η αγάπη είμαστε εμείς!!!




Τετάρτη, Νοεμβρίου 02, 2016

Πριν από σένα...



   Πριν από σένα δεν ξέρω πως ζούσα, είναι τόσο περίεργο και κοινότυπο ταυτόχρονα. Σαν να ήσουν πάντα μαζί μου. Σαν να ήσουν μέσα στην καρδιά μου, το μυαλό μου, κομμάτι του εαυτού μου και ξαφνικά πήρες σάρκα και οστά μέσα στην αγκαλιά μου.
   Είναι μαγικό πως διαβάζεις το μυαλό μου, από βρέφος ακόμα καταλάβαινες πότε ήμουν λυπημένη, πότε ευτυχισμένη. Αχ πόσο ευκολά με κάνεις ευτυχισμένη με ένα σου χαμόγελο! Όλο έλεγα πως θα έγραφα κάθε μήνα την πρόοδό σου, τα κατορθώματά σου…Μα που να σε προλάβω!
   Κάθε βράδυ σου λέω το ίδιο «Είσαι το ίο όμορφο, το πιο έξυπνο και το πιο καλό κοριτσάκι του κόσμου», μην τυχόν και ποτέ τολμήσει κανείς να σε πείσει για το αντίθετο! Πόσο σ ’αγαπώ! Πόσο αγαπώ τις κουβέντες μας, τι αγκαλιές μας, τα γιατί μαμά!
   Κάθε βράδυ ευχαριστώ τον θεό που σε έχω, πως γίνεται εγώ να σε αξίζω άγγελέ μου! Τόσο διαφορετική και ταυτόχρονα τόσο ίδια με μένα και τον μπαμπά σου! Σε κοιτάω και λιώνω! Για να γελάς, μόνο γι’ αυτόν τον λόγο υπάρχω εγώ στον κόσμο! Όλος ο κόσμος υπάρχει για μένα μόνο και μόνο επειδή έχω εσένα!
   «Όταν μεγαλώσω θα γίνω γιατρός και θα πάρω ένα μηχανάκι μπλε, μεγάλο, τόσο μεγάλο τεράστιο, να χωράνε τα παιδάκια που θα κάνω καλά και θα κάθονται να τα πηγαίνω βόλτα», έτσι λες και δεν έχει κλείσει καν τα 3. Και εγώ σου λέω πάρε αμάξι καλύτερα «Μμμ όχι δεν μ ’αρέσει το αμάξι, θέλω μηχανάκι, μπλε όμως, εσύ όμως δεν θα έρχεσαι, θα είμαι μεγάλη θα πηγαίνω μόνη μου» και εγώ ζηλεύω μέσα μου. Πόσο σκέφτομαι πως κάποια στιγμή θα μεγαλώσεις και θα μου φύγεις και μετά εσύ ξεχνιέσαι και φωνάζεις « Αγκαλιά πάρε με».
   Πόσα σ ‘αγαπώ άρα θα πρέπει να σου πω για να το χορτάσω, πόσες αγκαλιές για να χορτάσω την μυρωδιά σου… Σ ’αγαπώ μικρό μου…