Γκόλ με ψηλοτάκουνα

   Λένε πως καμία γυναίκα δεν μισεί το ποδόσφαιρο, μέχρι να γνωρίσει έναν άντρα που να το λατρεύει! Σαν θεωρία ίσως να είναι σωστή, μα τόσο καταδικαστική μιας και το 95% των αντρών βλέπουν μπάλα! Κατά την γνώμη μου καλά κάνουν, εξάλλου προς τι όλη αυτή η γκρίνια και ο σπαραγμός;;;
    Εκείνο το βράδυ ( ύστερα από πολύ καιρό ) μαζευτήκαμε επιτέλους γυναικοπαρέα, παρά την δική μου χαρά τις υπόλοιπες τις τριβέλιζε μια ακατάσχετη γκρίνια, η οποία βέβαια πήγαζε από τους άντρες που προτίμησαν να μείνουν μέσα βλέποντας Άρσεναλ-Ολυμπιακό! <<Μα τι ενδιαφέρον έχει να κοιτάνε επί 90 λεπτά κάτι ανόητους να κυνηγάνε μια μπάλα;>>, <<Γιατί το άλλο; Πίνουν, βρίζουν τρώνε μέχρι να σκάσουν...>>, οι κατηγορίες, ως γνωστών, έπεφταν βροχή κι εγώ έμενα να βαδίζω σε μια τεθλασμένη γραμμή υπομονής, ώσπου τελικά δεν άντεξα και ρώτησα κάπως απότομα <<Πιο είναι το τόσο κακό τελικά;>>
   Από μικρά παιδιά, τα παιχνίδια είχαν διαχωριστεί ισότιμα, κούκλες για τα κοριτσάκια στρατιωτάκια για τα αγόρια, ροζ για τις μεν μπλε για τους δε, το ίδιο φυσικά έγινε και με τα αθλήματα, κάνοντας την ζωή αρμονική και στα δυο στρατόπεδα!
Μεγαλώνοντας, αφήσαμε τις πλαστικές κούκλες κι είδαμε στον εαυτό μας εκείνη την ενσάρκωση της στον καθρέφτη αποφασίζοντας να κάνουμε το παν για να είμαστε πάντα τέλειες. Οι άντρες, από την άλλη, ως πιο απλά όντα, μπορεί να ωρίμασαν, να έβγαλαν τις πρώτες γκρίζες τρίχες γοητείας, αλλά τα χόμπι τους δεν τα άφησαν. Φυσικά ένα από τα μεγαλύτερα εθίσματα τους ήταν και παρέμεινε το ποδόσφαιρο, που γι'αυτά τα 90 λεπτά τους κάνει πάλι παιδιά!
   Όπως είχε πει ένας διάσημος κοινωνιολόγος ο Κρίστιαν Μπρομπέρζε <<το ποδόσφαιρο είναι το σημαντικότερο ασήμαντο πράγμα του κόσμου>>! Τι εννοεί; Απλούστατα το κάθε πράγμα αποκτά την σημασία που του δίνεις και από ποια οπτική γωνία το βλέπεις! Οι άντρες δεν βλέπουν μπάλα γιατί τους αναγκάζει κάποιος άτυπος αντρικός νόμος αλλά είναι κάτι πολύ πιο βαθύ που τους εθίζει και τους μαγνητίζει κάνοντας τους τρελούς οπαδούς μιας στρογγυλής, δερμάτινης ''Θεάς''.
   Βλέποντας ποδόσφαιρο ένας άντρας εκτονώνεται κι εκφράζεται όπως πραγματικά θέλει και νιώθει, δεν χρειάζεται να μπει σε καλούπια κάποιας εξαναγκαστικής συμπεριφοράς, έχει την πλήρη ελευθερία και την συναισθηματική φόρτιση που ταιριάζει στο αρσενικό είδος! Είναι ας πούμε πιο απλά σαν μια ρομαντική κομεντί ή ένα δράμα για μας, θα το δούμε, θα κλάψουμε κι ύστερα θα επέλθει η δική μας συναισθηματική κάθαρση!
   Εν συνεχεία, το βλέπουν κι ως μια ευκαιρία να βρεθούν με τους κολλητούς τους, να πουν τα δικά τους μακρυά από γυναίκες! Όχι, δεν είναι κάποιος ρατσισμός προς εμάς, απλά είναι διαφορετικοί με διαφορετικές ανάγκες, θέλουν να μιλήσουν χύμα, να βρίσουν τον πουλημένο διαιτητή αναλύοντας ώρες για το γκολ που ακυρώθηκε! Εμείς όπως κι αν τον κάνουμε, δεν θα τον καταλάβουμε σ' αυτό το δράμα που περνάει (σσσ η ομάδα του έχασε, είναι ένα δράμα γι' αυτόν!!!!). Είναι κάτι όπως τα ψώνια και το κομμωτήριο για μας, μια μικρή ιεροτελεστία που μόνο μια γυναικεία γνώμη θα βοηθήσει!
   Τώρα θα μου πείτε γιατί δεν μας θέλουν εκεί κοντά, την ώρα του αγώνα! Πολύ απλά εμείς οι γυναίκες ( περίεργα και πονηρά πλάσματα) θα αρχίσουμε τις ερωτήσεις (δήθεν από ενδιαφέρον), θα σχολιάζουμε ή ακόμα καλύτερα με διάφορα πονηρά τεχνάσματα θα προσπαθούμε να του αποσπάσουμε την προσοχή! Αυτός ο καημένος θα διχάζεται και ύστερα θα εκνευρίζεται γιατί όπως όλοι καλά γνωρίζουμε οι άντρες δεν μπορούν να κάνουν δυο πράγματα ταυτόχρονα συνειδητά με πλήρη αφοσίωση και προσοχή!
   Δεν είμαι από τις γυναίκες που αγαπούν το ποδόσφαιρο, ούτε από 'κείνες που το μισούν θανάσιμα, ίσως γιατί δεν βρίσκομαι στη θέση της ξαδέρφης μου που το αγόρι της παίρνει τα όρη, τα βουνά και όλη την Ευρώπη ακολουθώντας την ''ομαδάρα'' του! Κάθε άνθρωπος έχει ένα πάθος, κάτι που τον χαλαρώνει και τον εξιτάρει ταυτόχρονα, που τον γεμίζει και τον συγκινεί. Είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό για τον καθένα, οπότε είναι πολύ κατινίστικο από την πλευρά μας να το κατακρίνουμε και να το υπονομεύουμε επειδή δεν μας αρέσει!
   Τέλος, αγαπημένες μου φίλες οπλιστείτε με υπομονή και κατανόηση και δείτε το θετικά μιας και η απασχόληση των αντρών μας χαρίζει χρόνο για να αφιερωθούμε σε μας. Αφήστε τον να βλέπει άντρες να τρέχουν πίσω από ένα τόπι και βγείτε με τις φίλες σας, περιποιηθείτε τον εαυτό σας, διαβάστε ένα βιβλίο, χαλαρώστε ή ότι άλλο σας ευχαριστεί. Αφήστε τον να δει τον αγώνα και στα μάτια του θα είστε η τέλεια γυναίκα! Όλοι άλλωστε χρειαζόμαστε λίγο χρόνο για μας, εκμεταλλευτείτε το και βάλτε γκολ υπέρ σας...!!!


Υ.Γ. Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο περιοδικό που δουλεύω Sic and the City

Το λάθος

   Την επόμενη φορά απλά θα σου πω πως έχω δουλεία! Ναι αυτό ακρίβως! Είναι μια καλή λύση να αποφύγουμε την σιώπή! Θα πω έχω διάβασμα και θα το πιστέψω, θα διαβαζω ασταμάτητα μέχρι να αποκοιμηθώ, μην τυχόν και μου μείνει λίγος χρόνος!
   Στην αρχή απλά σταματήσαμε να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον, μετά δεν φιλιόμασταν, το ένα έφερε το άλλο αλλά τουλαχιστον ακόμα γελάγαμε κι αυτό ήταν κάτι όσο σε έβλεπα να θες να είσαι δίπλα μου! Δεν άργησε να φύγει κι αυτό! Σταματήσαμε να γελάμε, να κοιταζόμαστε, να αγκαλιαζόμαστε και μείναμε με την πλάτη γυρισμένη να κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι!
   Ένιωθα την ανάσα σου, την άκουγα, δεν κοιμόσουν.... ούτε εγω! Μα δεν σκέφτηκα κάτι έξυπνο να σου πω για να αρχίσουμε μια συζήτηση! Δεν μπόρεσα να τραβήξω αυτη την κουβέρτα που μήνες μας σκεπάζει!
   Την επόμενη φορά μπορεί να φτίαξω μια λίστα, ναι μια λίστα για το τι μπορούμε να συζητάμε ενω είμαστε μαζί! Μπορώ να φέρω ένα βιβλίο να διαβάζουμε... μονό μην μας κυριεύσει πάλι η σιώπη! Δεν τα αντέχω άλλο αυτά τα βλέμματα λύπησης, δεν τα αντέχω άλλο ακούς! Τσακώνονται οι ψυχές μας και εσυ παραδίνεσαι! Μην αφήνεις παύσης σε παρακαλώ μιλα συνέχεια να γεμισουμε τον αέρα με αισθήματα που μας περισσεύουν! Μίλα να ξεγελάσουμε το τέλος για λίγο ακόμα!
      Ίσως θα ήταν σωστό απλά να φύγω, να σ' αφήσω να αναπνεύσεις και να μην σε κουράζω άλλο με την φλυαρία μου! Ίσως αλλά δεν μπορώ έχω τόσα να σου πω αλλά δεν μ αφήνεις και είναι και ο θυμός και κλείνομαι στο δωμάτιο μου και αρχίζω να μιλάω μόνη μου και να σε ρωταω γιατί ο έρωτας δεν ζει για πάντα! Και για φαντάσου είσαι εκει και μου χαιδεύεις τα μαλλιά και ξαφνικά γελάμε, τόσο δυνατά που μου μένει ο ήχος για μέρες!
   Είναι που όλο υπόσχεσαι! Γιατί υπόσχεσαι ρε γαμώτο αυτό το για πάντα; Αφου ξέρεις πως ποτέ δεν θα το κάνεις  γιατί μου χαρίζεις την χαρά και μόλις αυτή μεγαλώνει μες στα χέρια μου και  είναι έτοιμη να με ρουφήξει μέσα της εσύ την σκοτώνεις!
   Γιατί μου λες ψέμματα; Και είναι και αυτές οι Κυριακές τόσο γιορτινές καθε φορά εκπνέουν τόση αγάπη και εγώ μένω μόνη μου!

Δεν μπορώ άλλο, δεν μπορώ να εξηγώ τα αυτονόητα δεν τα μπορω ακους!
Δεν γίνεται άλλο να ζω με ψίχουλα μιας άρρωστημένης αγάπης
Δεν γίνεται να μου φτάνει μια υπόσχεση που ξέρω πως θα αθετήσεις
Δεν γίνεται να ζω μισή ζωή...

Δεν γίνεται μα είμαι ακόμα εδώ.....

Το απωθημένον φυγείν αδύνατον

   Είναι ένα από κείνα τα βαρετά βράδια που ψάχνεις κάπου να χαζέψεις μέχρι να νυστάξεις, κοιτάς παλιές φώτο ή ανεβάζεις χιλιοακουσμένα τραγουδάκια μπας και τσιμπήσεις ένα λαικ από συμπάσχοντες! Φυσικά κάπου εκεί ανάμεσα σε αυτήν τη τόσο κεφάτη παρέα είμαι εγώ, έχοντας πλέον ανεβάσει καμια δεκαριά τραγούδια, έχοντας μιλήσει με όλους τους άσχετους αποφασίζω να διαβάσω την νέα ανάρτηση του μαρουλιού (στο σημείο αυτό ήθελα να σου κάνω αυτό που κάνεις και εσύ ώστε να δούν τι εννοώ αλλά δεν βρήκα πως) κι εκεί που είμαι χαλαρή μέχρι θανάτου τσουπ το τραγουδί! ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ!
   Όλα γίνονται αστραπιαία, παίζει ακόμα μόνο η εισαγωγή και εγώ θέλοντας να ξεγελάσω το μυαλό αρχίζω να κλείνω όλα τα παράθυρα για να μην ακούγεται, όμως αντι να κλείσω το σωστό κλέινω όλα τα άλλα με αποτέλεσμα να αρχίζουν τα λόγια! Κλείνω τα δυο αυτάκια μου αρχίζοντας να τραγουδάω δυνατά λαλαλαλ.... τίποτα οι λέξεις ξετρυπώνουν στο κεφαλάκι μου και ξαφνικά το μυαλό λέει κοροιδευτηκά ''ψιτ το τραγούδι του''.
   Αφού τελικά το ακούω όλο αρχίζω να σκέφτομαι το τότε, γίνομαι πάλι 15 και προσπαθώ να καταλάβω αν ακόμα με επηρεάζει έστω λίγο! Αν ρε παιδί μου σκέφτομαι το απωθημένο μου όπως το σκεφτόμουν πριν 5 χρόνια, πριν 4, 3, 2, 1! Ξαφνικά αντιλαμβάνομαι πως ίσως να μην είναι σωστό αυτό που κάνω, αλλά όλοι έχουμε απωθημένα άρααααα....
   Ύστερα το ξανασκέφτομαι, βάζω το τραγούδι σε ριπλάι και συνιδιτοποιώ πώς τόσο καιρό είχα πείσει εγώ τον εαυτό μου πως υπάρχει ένα απωθημένο! Κάτι το χολιγουντ, κάτι οι τόσες δακρύβρεχτες σειρές ήθελα να έχω κι εγώ στο πίσω μέρος του μυαλού μου έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, που θα τον σκεφτόμουν κάποια κρύα βράδυα φτίαχνοντας σενάρια!
   Είμαστε πολλές... μην το αρνήσαι το κάνεις κι εσύ το κάνω κι εγώ! Όλες έχουμε έναν φανταστικό έρωτα που θα θέλαμε να είχαμε ζήσει έστω για δυο μέρες, έστω για να δούμε και να λύσουμε επιτέλους αυτήν την αιώνια αποριά του ''Κι αν τότε όλα είχαν γίνει αλλιώς...''! Δεν ξέρω πως γεννήθηκε το δικό σας απωθημένο, αποδειχθήκατε αδέρφια; Έφυγε για τα ξένα; Ήταν πάντα αλλού; Ήταν ο κολλητός σου;
   'Οπως κι αν ήρθαν τα πράγματα ήρθαν έτσι γιατί έπρεπε, αυτό μην το ξεχνάς! Όποια εμπόδια κι αν στάθηκαν τότε, αν τα πράγματα γινόντουσαν πάλι από την αρχή θα ήταν κι αυτά παρών, άγρυπνοι φρουροί να σου κάνουν χαλάστρα πάλι και πάλι και πάλι!
   Άσε και το άλλο σκέψου το απωθημένο σαν μια σοκολάτα που δεν έφαγες τότε γιατί έκανες διάιτα... μετά από αυτήν φτιάχτηκαν τόσες άλλες... και με καινούριες γεύσεις ;-)

Υ.Γ.1: Μην μου πεις ''Ναι αλλά το δικό μου απωθημένο υπάρχει'' ΔΕΝ υπάρχει το χεις ξεπεράσει εκτός κι αν είναι χτεσινο... ή τελος πάντων φρέσκο οπότε ξαναδιάβαστο σε κανένα μήνα πάλι!
Υ.Γ.2 Αλέξη μην γκρινιάξεις όλα αυτά είναι ποιητική αδεία!
Υ.Γ3 Το τραγούδι της τρελής έμπνευσης!

Τα πνεύματα της Τεμπελιάς!!!

 

 Αφου είδα πως δεν με καταλαβαίνει κανείς, φίλοι δεν έκατσαν καν να με ακούσουν, ο μποιφρεντ με χαρακτήρισε ΤΕΜΠΕΛΑ άκουσων άκουσων αποφάσισα να απευθυνθώ σε σας αγαπητοί μου αναγνώστες... Υπερβάλλω, ας το ξαναδιατυπώσω... αγαπητέ μου αναγνώστη!!!
   Οι καιροί λοιπόν είναι δύσκολοι και η ζωή μας ακόμα δυσκολότερη και εγώ δεν μπορώ να σηκωθώ από τον καναπέ! Όχι δεν κάνω πλάκα, αλήθεια τριγυρνάω σαν την άδικη κατάρα και τεντώνω το ταλαιπωριμένο μου κορμί από κρεβάτι σε καναπέ και πάει λέγοντας!
   Εκεί λοιπόν που έχαυτα μύγες και σχεδίαζα στο ταβάνι μια υποτιθέμενη ιστορία ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά μου ένα μικρό τόσο δα πνεύμα! Ε μην κλείνεται το μπλογκ με μορφασμό μουρίτσας! Αλήθεια λέω!!!! Που λέτε ήταν ένα μικρό πλασματάκι με γαλάζια ματάκια και μπουκλίτσες και μου έμοιαζε πολύ! Αφου ακολούθησαν οι γνωστές συστάσεις με λυποθυμίες έκπληξεις κτλ μου λέει ''πάμε''.
   Όπα όλα κι όλα που πάμε ρε πνεύμα, σου λέω εδώ έχουμε θέμα, έχει ζωή της άλλης, μετά τούρκικο, μετά ράδιο αρβύλα και μετά Grey's Anatomy. Που πάμε; Κάτσε κάτω! Αφου είδαμε ότι δεν βγάζουμε άκρη πήρε το τηλεκοντρόλ και είπε ένα Αμπεμπαμπλομ ( όχι άσχετε φίλε αναγνώστη δεν είναι μόνο για να μέτραμε κτλ αλλά είναι και ξόρκι, σουτ τώρα) και έβαλε να παίζει μια ταινία παραγωγής του!
   Η ταινία ήταν μάπα, απλά ως μανιακή τηλεορασάκια νόμιζε πως έτσι θα με καλοπιανέ! Που λέτε εκεί έδειχνε την ζωή μου όταν ήμουν μικρή! Παιχνίδια στην γειτονιά, ταικβοντό, χορό, βόλευ ξένες γλώσσες, λογοτεχνικά βιβλία, βόλτες ( μα ειλικρινά δεν κουραζόμουν) και κατά ένα περίεργο λόγο είχα ένα χαζό χαμόγελο στα χείλη μου συνέχεια!
   Αφού είδα την αποτυχία στο μοντάζ του φαντάσματος του είπα πως τσου δεν το πιάνω το μήνυμα και αυτό νευριασμένο εξαφανίστηκε το ίδιο περίεργα! Κοίταξα την ώρα και ήταν ήδη 2 την νύχτα, είχα χάσει όλα μου τα σήριαλ και είχα μείνει νηστική ( σιγά μην σηκωνόμουν να μαγειρέψω μόνη μου). Εκεί που λοιπόν αποφάσισα να δω ταινία στο λάποπ τσουπ δεύτερο πνεύμα!
   Αυτό τώρα ήταν πιο ενδιαφέρον ήταν όλο τυλιγμένο με επιδέσμους κάτι σαν μούμια και μούγκριζε! Με κοίταξε βαριεστημένα και ύστερα έβγαλε ένα μαγικό μπλοκάκι και έγραψε ''Μοιάζουμε''. Σούφρωσα τα φρύδια, τον κοίταξα λοξά ( ήθελα να σηκωθώ από τον καναπέ, να τον πιάσω από το λαιμό και να του φωνάξω Αρ γιου τοκινγκ το μι???), αλλά πολύ κούραση φίλε αναγνώστη, ΄΄Σε τι μοιάζουμε ρε φιλε? Σου μοίαζω εγώ τυλιγμένη?''.
   Προς ένα λεπτό πήγε να μου γράψει στο μπλόγκ αλλά μάλλον βαρέθηκε έκανε μια κίνηση με το χέρι και η τηλεόραση ξανα άνοιξε! Αυτό το φάντασμα μπορώ να παραδεχτώ πως είχε καλύτερη επιτυχία στην ταινία του, η οποία ήταν χωρισμένη στην μέση και έδειχνε δυο παράλληλες εικόνες! Δεν έδειχνε όμως οτιδήποτε αλλά έμενα, ναι ναι φίλε μου εμένα!!!
   Καθόμουν στον καναπέ και έτρωγα ένα μεγάλο σάντουιτς, στην τηλεόραση έπαιζε το τούρκικό μου ( που παρεπιπτώντας άλλαξε ώρα και πήγε στις 6) παράλληλα στο άλλο μισό της οθόνης έδειχνε τους φίλους μου που διασκέδαζαν! Διασκέδαζαν ΧΩΡΙΣ εμένα! Πάτησε το φοργουορντ ( αυτό τελοσπάντων που το πάει στο γρήγορο) και έδειξε πολλές εικόνες που έδειχναν εμένα να κάθομαι και τους άλλους να γυμνάζονται, να χορεύουν, να γελάνε και να περνάνε απλά γαμάτα!
   Νευρίασα και πάτησα το στοπ! Τι εννοούσε η μούμια? Πως είχα γίνει και εγώ σαν αυτόν? Καθόμουν όλη μέρα και σάπιζα? Τον κοίξα λοξά, έσκυψε και έγραψε στο μπλοκάκι ΧΑΧΑΧΑ, ο βλάκας μάλλον βαριόταν να γελάσει κανονικά και εξαφανίστηκε!
   Ειλικρινά άρχισα να εκνευρίζομαι, ποια ήταν αυτά τα τερατάκια που με ήξεραν τόσο καλά και εισέβαλλαν έτσι στην ζωή μου? Εκεί που άρχισα να ξεσκουριάζω το μυαλό μου σκέφτοντας εμφανίστηκε και το τρίτο πνεύμα! Όχι ρε φιλέ δηλαδη αυτός που σκέφτηκε αυτό το κακόγουστο αστείο έβαλε τα δυνατά του στο τρίτο πνεύμα! Ήταν μια αγελάδα! Μια μεγάλη, χοντρή αγελάδα!
   Πάτησε το πλει και άρχισε να δείχνει την ταινία! Ήταν που λέτε ένα κορίτσι, ένα μεγάλο χοντρό κορίτσι σε ένα όμορφο σπίτι που καθόταν στον καναπε, έβλεπε ζωή της άλλης ( τι στο καλό πόσα επεισόδια έχει;). Ε αυτός είναι ο Αλέξης μου και φιλάει στο χωλ την νταντά εεε κάποιος να το σταματήσει ε χοντρό κορίτσι σήκω γαμώτο! Μπααα βαρίοταν!
-Αστο πάρουμε από την αρχή, το χοντρό κορίτσι είμαι εγω;
-Μουυυυ
-Και είμαι παντρεμένη με τον Αλέξη μου;
-Μουυυυ
-Και έχουμε και παιδάκια και νταντα;
-Μουυυυυ
-Και γιατι αυτή τον φιλάει;;;;;
   Μου εξήγησε μες στις άκρες ότι έγινα τρομερά τεμπέλα, βαριόμουν να κάνω τα πάντα και ήμουν όλη μέρα μπροστά στην τηλεόραση να τρώω, δεν με ένοιαζε τίποτα μόνο το σήριάλ μου!
   Πετάχτηκα γιατί η κόκα κόλα άρχισε να τρέχει πάνω στις πιτζαμούλες μου! Ήταν όνειρο, κοίταξα την ανοιχτή τηλεόραση και ότι άρχιζε το η ζωή της άλλης, ήταν μόνο 9! Για δευτερόλεπτα κόλλησα αλλά μετά άρπαξα το τηλεκοντρόλ και έκλεισα την παλιο τηλεόραση! Πήρα τηλέφωνο τον Αλέξη, ήταν στην πλατεία και έπινε καφέ!
-Έρχομαι μωρό μου έρχομαι, να πάμε και βόλτες και αύριο να με βοηθήσεις να βρώ δουλειά δεν θέλω να κάθομαι άλλο στο ορκίζομαι!!!!
-Δεν ξέρω τι στο καλό έπαθες, αλλά και μόνο που παρατάς τα σήριαλ σου για να με δείς είναι καλό σημάδι.......


Υ.Γ1: Η ιστορία είναι αληθινή, και τα πνεύματα αυτά είμαι σίγουρη πως κάπου ζούν!
Υ.Γ2: Εσύ που έμεινες να διαβάσεις όλη την ιστορία μπράβο και σε ευχαριστώ ( εγώ στην θέση σου θα βαριόμουν)
Υ.Γ3: Αγαπημένη-λατρεμένη διαφήμηση που δείχνει έμενα χαχαχαχ