Καληνύχτα Λευτέρη….αυτός ο κόσμος θα αλλάξει. Εγώ θα τον αλλάξω, για’σένα!

 Είναι μια φωτογραφία που έχω κορνιζάρει στο γραφείο μου, δεν ξέρω ποιους δείχνει, είναι ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι αντρών που κρατιούνται χέρι-χέρι στην παραλία. Δεν φαίνονται τα πρόσωπά τους, είναι γυρισμένοι πλάτη, ενώ η δύση του ηλίου κάνει το σκηνικό να είναι σκοτεινό με αποχρώσεις του πορτοκαλοκόκκινου. Την κατέβασα από το διαδίκτυο πρόσφατα, την έβαλα σε μια κορνίζα και όποιος με ρωτήσει λέω πως είναι ο φίλος μου ο Λευτεράκης. «Να μωρέ, μετακόμισε στο εξωτερικό, εδώ είναι σε διακοπές με τον Στιβ, τον σύντροφό του.» Είναι τρομακτικό πως έχω στήσει μια ολόκληρη ιστορία στο μυαλό μου. Πώς αλλιώς να πω… να ο Λευτεράκης αυτοκτόνησε 5 χρόνια πριν…γιατί δεν ήταν αρκετά άντρας για την πόλη μας!

«Θυμάμαι τόσο έντονα τις σκανταλιές μας, που σχεδόν ακούω την φωνή σου στα αυτιά μου, κλείνω τα μάτια και χαϊδεύω το πρόσωπό σου! Τα βράδια που κοιμόσουν σπίτι μου και γελάγαμε ως το πρωί βλέποντας Chuck Norris και τρώγοντας τεράστιες ποσότητες παγωτού, σοκολάτες και τσίχλες μπαμπαλού. Τα βράδια που ερχόμουν σπίτι σου, όταν χώριζα από κάποια σχέση και εσύ μου χάιδευες τα μαλλιά λέγοντας γλύκα «Δεν ήταν για σένα αυτός».

Την συλλογή από μαγνητάκια στο ψυγείο μας, κάθε μαγνητάκι και μια χώρα ή πόλη που θα πηγαίναμε όταν μεγαλώσουμε! « Υπάρχει φιλία ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες;» Σε ρώταγα κάποια βράδια μετά από αρκετά σφηνάκια, «Τι το ψάχνεις;» μου έλεγες ανασηκώνοντας τους ώμους.

Θυμάμαι ακόμα τα οικογειακά τραπέζια μας, που μαζευόμασταν καμιά 20αρια άτομα και εσύ πάντα έφτιαχνες για επιδόρπιο την υπέροχη σου τούρτα αμύγδαλο. Τότε που οι μεγάλοι κουβέντιαζαν διάφορα, ώσπου μια μέρα άρχισαν να λένε για τους ομοφυλόφιλους και γελούσαν τόσο δυνατά που ακόμα ακούω στα αυτιά μου αυτό το γέλιο να μου τρυπάει την ψυχή. Και εσύ κούρνιασες στην γωνία σου και κοίταγες εμένα αν θα πω κάτι…μα εγώ δεν είπα τίποτα, δεν έδωσα καν σημασία σκάλιζα το πιάτο μου σκέφτοντας πόσο βαριέμαι…χρόνια μετά σκέφτομαι πόσο άβολα ένιωθες πόσο μόνος.

Κάπου εκεί το καλοκαίρι της δευτέρας Λυκείου θυμάμαι να με τραβάς στο λιμάνι και με χέρια που έτρεμαν και μάτια που γυάλιζαν μου είπες «Είμαι ομοφυλόφιλος μην με μισήσεις». Σε πήρα αγκαλιά και εσύ έκλαιγες σαν μωρό.

«Δεν θα είμαι ποτέ ελεύθερος, ξέρεις έχω όνειρα για οικογένεια, καριέρα, φίλους, δεν θέλω να είμαι γυναίκα, δεν μισώ τις γυναίκες, σας θαυμάζω…απλά μου αρέσουν οι άντρες».

Δεν έφτασες σε κανένα όνειρο, δεν προσπάθησες Λευτέρη, μια κρύα νύχτα του χειμώνα, μια συνηθισμένη Τρίτη έβαλες τέλος στη ζωή σου με ένα σημείωμα που έλεγε πως αγαπάς εμένα και την μαμά σου…»

Και πέρασαν τα χρόνια και εσύ έμεινες δυνατή ανάμνηση και τεράστιο κενό να με κάνεις να πανηγυρίζω για το σύμφωνο συμβίωσης και για το δικαίωμα για την απόκτηση παιδιού στους οομοφυλόφιλους! Πως αλλιώς να γίνει; Πως γίνεται οι ψευτομάγκες που απατούν και κακοποιούν τις γυναίκες τους να θεωρούνται άντρες; Αυτοί που χτυπάνε τα παιδιά τους και πληγώνουν τις ψυχούλες τους;

Γιατί ένα ζευγάρι με καταχρήσεις μπορεί να κάνει παιδιά και να τα παρατάει χωρίς κανένα έλεγχο και ο Λευτέρης δεν μπορεί; Ο κάθε Λευτέρης και ο δικός μου Λευτέρης που δεν πρόλαβε να δει πως θα μπορούσε και εδώ στην δική μας Ελλάδα να υπογράψει το σύμφωνο.

Θα μάθω στα παιδιά μου να μην φοβούνται το διαφορετικό, να μην φοβούνται την αγάπη, να προσμένουν την ελπίδα, να στηρίζουν και να χαμογελάνε.

Θα μάθω στα παιδιά όλου του κόσμου και θα αγκαλιάζω αυτά που φοβούνται να πουν τι νιώθουν που κρύβονται και σκίζουν την σάρκα τους μισώντας το σώμα τους.

Θα με μάθουν τα παιδιά αυτού του κόσμου πως η επόμενη γενιά θα καταφέρει να κάνει ένα βήμα πιο μπροστά και θα μεγαλώσει γυναίκες και άντρες που θα αγαπούν!

Καληνύχτα Λευτέρη….αυτός ο κόσμος θα αλλάξει….εγώ θα το αλλάξω…για σένα!!!