Πριν από σένα...

   Πριν από σένα δεν ξέρω πως ζούσα, είναι τόσο περίεργο και κοινότυπο ταυτόχρονα. Σαν να ήσουν πάντα μαζί μου. Σαν να ήσουν μέσα στην καρδιά μου, το μυαλό μου, κομμάτι του εαυτού μου και ξαφνικά πήρες σάρκα και οστά μέσα στην αγκαλιά μου.

   Είναι μαγικό πως διαβάζεις το μυαλό μου, από βρέφος ακόμα καταλάβαινες πότε ήμουν λυπημένη, πότε ευτυχισμένη. Αχ πόσο ευκολά με κάνεις ευτυχισμένη με ένα σου χαμόγελο! Όλο έλεγα πως θα έγραφα κάθε μήνα την πρόοδό σου, τα κατορθώματά σου…Μα που να σε προλάβω!

   Κάθε βράδυ σου λέω το ίδιο «Είσαι το ίο όμορφο, το πιο έξυπνο και το πιο καλό κοριτσάκι του κόσμου», μην τυχόν και ποτέ τολμήσει κανείς να σε πείσει για το αντίθετο! Πόσο σ ’αγαπώ! Πόσο αγαπώ τις κουβέντες μας, τι αγκαλιές μας, τα γιατί μαμά!

   Κάθε βράδυ ευχαριστώ τον θεό που σε έχω, πως γίνεται εγώ να σε αξίζω άγγελέ μου! Τόσο διαφορετική και ταυτόχρονα τόσο ίδια με μένα και τον μπαμπά σου! Σε κοιτάω και λιώνω! Για να γελάς, μόνο γι’ αυτόν τον λόγο υπάρχω εγώ στον κόσμο! Όλος ο κόσμος υπάρχει για μένα μόνο και μόνο επειδή έχω εσένα!

   «Όταν μεγαλώσω θα γίνω γιατρός και θα πάρω ένα μηχανάκι μπλε, μεγάλο, τόσο μεγάλο τεράστιο, να χωράνε τα παιδάκια που θα κάνω καλά και θα κάθονται να τα πηγαίνω βόλτα», έτσι λες και δεν έχει κλείσει καν τα 3. Και εγώ σου λέω πάρε αμάξι καλύτερα «Μμμ όχι δεν μ ’αρέσει το αμάξι, θέλω μηχανάκι, μπλε όμως, εσύ όμως δεν θα έρχεσαι, θα είμαι μεγάλη θα πηγαίνω μόνη μου» και εγώ ζηλεύω μέσα μου. Πόσο σκέφτομαι πως κάποια στιγμή θα μεγαλώσεις και θα μου φύγεις και μετά εσύ ξεχνιέσαι και φωνάζεις « Αγκαλιά πάρε με».

   Πόσα σ ‘αγαπώ άρα θα πρέπει να σου πω για να το χορτάσω, πόσες αγκαλιές για να χορτάσω την μυρωδιά σου… Σ ’αγαπώ μικρό μου…