Για σένα...για μας

  Όσο περισσότερο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο νιώθω την ανάγκη να σου μιλήσω. Σχεδόν το φαντάζομαι στο μυαλό μου, μια φορά καθόμαστε σου λέω όλα μου τα προβλήματα- μου λες τα δικά σου και τα λύνουμε! Χωρίς φωνές, χωρίς καβγάδες. Δυο άνθρωποι φωνάζουν όταν είναι μακριά ο ένας από τον άλλον, σε ένα βουνό για παράδειγμα. Πόσο μακριά βρισκόμαστε εμείς ο ένας από τον άλλον;

   Εμείς την ποτίσαμε την αγάπη μας άραγε σήμερα; Η μήπως την αφήσαμε στον βωμό των δεδομένων; Δεν βαριέσαι, εμείς παντρευτήκαμε τι τους θέλουμε τους έρωτες; Να ξέρες πόσο μόνη νιώθω. Ίσως να μην έχω υπάρξει χειρότερα. Έπεσα με τα μούτρα στο παιδί, στο φαΐ για να γεμίσω με κάθε τρόπο τα κενά της δικής σου απουσίας.

   Σκέφτομαι πολύ μου έλεγες πάντα, σκέφτομαι περίπλοκα, όλα τα αναλύω τόσο, μα είναι που μου λείπει λίγο η στοργή, η αγάπη. Πως να μην ζηλεύω άλλα ζευγάρια, πως να μην μας συγκρίνω, όταν για να σου πω το οτιδήποτε το σκέφτομαι διπλά και τριπλά πρώτα;

   Δεν μιλάμε, σε κάθε καυγά βγάζουμε τον χειρότερό μας εαυτό και κάθε δηλητήριο που έχουμε φυλάξει ο ένας για τον άλλον για να πληγώσουμε ότι ζωντανό υπάρχει μέσα μας ακόμα. Και η ζωή περνάει! Κι εμείς όλο λέμε θα αλλάξουμε, ότι κάποια στιγμή θα κάτσουμε να τα πούμε, δεν πάει άλλο, κάποια στιγμή θα φιληθούμε, θα αγκαλιαστούμε! Έλα όμως που πέρασαν 3 χρόνια κοντά που εμείς σκεπάσαμε την σχέση μας με ένα ‘’προσεχώς θα επανέλθει’’ μα δεν βρήκαμε τελικά ποτέ τον χρόνο.

   Το τρομακτικό το τέλος που λέμε, έρχεται όχι στους καβγάδες τους μεγάλους όχι στις γκρίνιες και τα κλάματα και τις ζήλιες αλλά όταν πια απλά δεν σε νοιάζει. Όταν πια δεν βρίσκεις τον λόγο να προσπαθήσεις, να παλέψεις, όταν πια μέσα συ ξέρεις τι θα γίνει. Μα εμείς ακόμα κοιμόμαστε αγκαλιά, σφιχτά και κλαίμε τα βράδια. Τίποτα δεν τελείωσε ακόμα!