Η αγάπη θέλει δυο…ή μήπως όχι;

Μια φορά και έναν καιρό ο κόσμος φτιάχτηκε για δύο !Στην αρχή ήταν ο παράδεισος, ο Αδάμ και η Εύα ήταν απόλυτα ευτυχισμένοι και ερωτευμένοι! Πληρότητα ήταν η λέξη που τους χαρακτήριζε! Τα είχαν όλα…μέχρι που το φίδι μπήκε ανάμεσα τους…και η ζωή τους έγινε κόλαση!

Η αγαπημένη μου συγγραφέας Έλσα Φαραζή είχε πει «Ο παράδεισος είναι ένα κατάφωρο ψέμα, και η Κόλαση το πρόσχημα για να το πεις», στην δικιά μας περίπτωση, το ψέμα είναι πως η απιστία δεν θα μας αγγίξει ποτέ ,και το πρόσχημα ο παράφορος έρωτας που μας τυφλώνει! Πολλές φορές ερωτευόμαστε τόσο δυνατά που δεν θέλουμε να δούμε πως ο άλλος ίσως και να έχει φύγει! Mα ας τα πάρουμε απ’ την αρχή…

Κάθε παραμύθι, αρχίζει με πολύ δόση μαγείας, χρυσόσκονης και φυσικά καρδούλες στον αέρα! Δεν χορταίνουμε τον άλλον, φιλία, αγκαλιές είναι όλη μας η μέρα! Άλλωστε, η αίσθηση της συνένωσης σε μια μονάδα κρύβει μεγάλη δύναμη, το να νιώθουμε ολοκληρωμένοι και ένα με τον άλλον μας κάνει άτρωτους μπροστά στα προβλήματα και τον πόνο. Ατενίζουμε σχεδόν με αλαζονεία το μέλλον, γεμάτοι όνειρα με το άλλο μας μισό! Έχει όμως, άραγε η ευτυχία ημερομηνία λήξης;

Και όμως, ξαφνικά όλα χαλάνε, η ζωή μας γίνεται κόλαση, γεμάτη θλίψη, πόνο και αμφιβολίες. Η απιστία είναι η παραβίαση της αποκλειστικής αφοσίωσης σε μια σχέση. Κανένας δεν μπορεί να μην πληγωθεί από την προδοσία και την προσπέραση. Όμως τελικά ποιοι είναι οι λόγοι που μας κάνουν να αναζητάμε την μεθυστική ηδονή σε ένα ξένο κρεβάτι;

Πάντοτε, η ιδέα της ερωτικής συνεύρεσης με ένα τρίτο πρόσωπο αποτελούσε γαργαλιστική λεπτομέρεια στο πλαίσιο μιας σχέσης, όχι όμως και σωστό. Σε πολλές περιπτώσεις βέβαια μας λείπει και η τότε χρυσή εποχή που η μοιχεία θεωρούνταν αδίκημα και τιμωρούνταν από τον νόμο! Αλλά στην εποχή του εκσυγχρονισμού όλα έχουν αλλάξει. ’Ολα επιτρέπονται και είμαστε συνεχώς εκτεθειμένοι στην δύναμη της γοητείας και του πειρασμού που καραδοκεί παντού!

Οι σχέσεις στις μέρες μας χαρακτηρίζονται από την ρουτίνα! Μας τρώει η συνήθεια που δεν μας αφήνει να ανανεώσουμε την σχέση μας! Ο φόρτος εργασίας, αλλά και η σιγουριά που αρχίζει να μας διακατέχει, είναι επίσης ένα πρόβλημα! «Δένουμε τον γάιδαρο μας» και το παρατάμε εκεί, χωρίς να μας περνάει από το μυαλό πως εύκολα μπορεί να μας την κάνει! Επίσης οι συνεχείς καυγάδες, η επικριτική συμπεριφορά, η καταπίεση και η αποχή από το σεξ δημιουργεί έναν λόγο επιπλέον για να παραστρατήσει ο άλλος.

Στην συνέχεια, στην αρχή της σχέσης μυθοποιείται ο άλλος και φαντάζει ο τέλειος, χωρίς κανένα ελάττωμα. Σιγά, σιγά όμως όλα αυτά τα λάθη του που δεν μας φαίνονταν καν, ξαφνικά μας εκνευρίζουν αφάνταστα! Και κάπου εδώ είναι που μπαίνει εύκολα το τρίτο πρόσωπο! Που έχουμε τόσα πολλά να πούμε μαζί του, μας καταλαβαίνει, δεν υπάρχει πίεση και είναι κάτι το καινούριο που μας κάνει να ξεσκάμε από την συνήθεια!

Φυσικά, και ένα πέπλο μας τυφλώνει και δεν βλέπουμε ορθά. Όχι, δεν μεταμορφώνεται ο μέχρι τώρα έρωτας μας σε βατράχι και ο νέος στον πρίγκιπα του παραμυθιού, αλλά εμάς σε διχασμένη προσωπικότητα που πληγώνει ανθρώπους! Και είναι βέβαια και τα ΜΜΕ…που συνεχώς μας δείχνουν την «αλισβερίσια» των διάσημων, κινηματογραφικά δράματα που όλα επιτρέπονται και ξαφνικά, σαν να μας λείπει αυτό το τριπλό ρομάντζο.

Τι γίνεται όμως, όταν είσαι στην αντίπερα όχθη; Σ ‘αυτήν που τα μαθαίνεις τελευταίος (γιατί ως γνωστόν πάντα τελευταίος τα μαθαίνεις!)…και εκεί που πάντα πίστευες πως σε σένα δεν θα συμβεί ποτέ, έχεις το άλλο σου μισό να σε παρακαλεί για μια δεύτερη ευκαιρία και εσύ να θέλεις απλά να βάλεις τις φωνές και να πάρεις μια απάντηση που να βγάζει νόημα στο «ΓΙΑΤΙ;» που σε πνίγει!

Ναι, συνήθως μια απιστία σηματοδοτεί το τέλος μιας σχέσης, διότι είναι δύσκολο να ξεπεράσουμε και να ξανά εμπιστευτούμε τον άλλον. Δεν είναι όμως και ακατόρθωτο! Σίγουρα πολλά πράγματα θα έχουν αλλάξει, αλλά πρέπει να αναλογιστούμε μήπως κι εμείς φταίμε εν μέρη σ’ αυτό!

Όπως και να ‘χει, η προδοσία σε κάθε περίπτωση είναι άδικη και δεν πρέπει ποτέ να συμβιβαζόμαστε με οτιδήποτε μας πληγώνει! Σε όποια κατηγορία και αν ανήκουμε, του πληγωμένου, του τρίτου προσώπου ή του παραστρατήσαντα πρέπει πρώτα απ’ όλα να σκεφτόμαστε εκτός από τον εαυτό μας και τον άλλον…Μπορεί τα λάθη να διδάσκουν, ο πόνος όμως μένει πάντα και οι πληγές αφήνουν σημάδια! Σίγουρα η πραγματική, δυνατή, απόλυτα αληθινή αγάπη είναι η σωστή λύση για όλα. Πρέπει να είναι η θεά που θα μας καθοδηγεί τυφλά! Και αν παρόλα αυτά ακόμα πονάμε…πρέπει να σκεφτούμε πως μπορεί μια φορά και έναν καιρό κάποιος να επέλεξε να μας χαλάσει το παραμύθι και να μας αφήσει στο περιθώριο!

Αλλά είναι στο δικό μας μόνο χέρι να του αλλάξουμε το ρόλο σε απλό κομπάρσο και να γράψουμε το και ζήσανε αυτοί καλά…και εμείς ακόμα καλύτερα!!!