Πόσο πολύ μπορεί να σε πληγώσει η μοναξιά;
Άραγε μπορεί να σε καταντήσει έκπτωτο άγγελο στα σκαλοπάτια μια ξεχασμένης αγάπης να παρακαλάς για ένα αύριο που δεν θα έρθει ποτέ; 
   Και τι είναι χειρότερο;
Να μένεις από φόβο, μήπως τρυπώσει μέσα σου, να μένεις από λύπηση με ανθρώπους που δεν έχεις τίποτα πια να πεις, να σαπίζεις κάθε μέρα, να ξαπλώνεις και να παρακαλάς να σε πάρει γρήγορα ο ύπνος μήπως προλάβεις και σκεφτείς!
   Να σκεφτείς τι;
   Πως πλέον δεν πονάς! Δεν μπορείς άλλωστε κι αλλιώς! Είσαι κενός, άδειος από αισθήματα, αναμνήσεις, στιγμές! Όχι ψέμματα! Έχεις μια ανάμνηση από τότε, την κρατάς σαν προσευχή και την αφήνεις να σε νανουρίζει τα βράδια! Σαν ένα μικρό ανόητο αστείο που το λες όταν πια δεν υπάρχουν λόγια! Σπας τον πάγο μεταξύ της μοναξιάς και της νοσταλγίας που σε διεκδικεί!
   Κι αν είχε χρώμα;
   Θα ήταν... το χρώμα του ηλιοβασιλέματος, λίγο κόκκινο, λίγο μοβ, λίγο απ' όλα τα χρώματα του κόσμου, όπως άλλωστε είναι κι αυτή, γεμάτη συναισθήματα! Λίγη αγάπη, λίγος πόνος, λίγο ΕΣΥ!
   Και τώρα;
   Τώρα τι; Μπορείς να κοιμηθείς γλυκά, να ονειρευτείς, να γευτείς, να πας μακριά! Εσένα δεν σ' αγγίζει η μοναξιά! Είμαι εγώ εδώ! Δεν θα σ' αφήσω να καταναλωθείς, να σαπίζεις μέσα στο κρύο του κόσμου το βλέμμα! Θα ανοίγω και θα ανατείλω κάθε πρωί τον ήλιο να σε χαϊδεύει και να ξυπνάει απαλά! Θα σε παίρνω αγκαλιά όταν θα φοβάσαι κάτι που δεν θα ξέρεις τι, θα σου τραγουδάω, θα σου λέω ιστορίες και εσύ απλά θα γελάς!
   Γιατί;
   Γιατί μπορεί να μην με βλέπεις, να μην μ' ακούς, να μην με ξέρεις, να μην με μάθεις ποτέ... αλλά εγώ είμαι αυτός ο άγγελος που ζει στα σκαλοπάτια σου και όταν περνάς ψιθυρίζεις πως μυρίζει γιασεμί...