Velvet reality: Επιστροφή στα θρανία...

Ήμουν από τα παιδιά που το αγαπούσαν πολύ το σχολείο! Πέρναγα καλά, από το πρωί που ξύπναγα και έτρωγα το τεράστιο υπερπαραγωγή πρωινό που μου ετοίμαζε η γιαγιά μου, ως τις τελευταίες βαρετές ώρες που παρακαλούσα να κάνω κενό.. ή έστω να με βγάλουν έξω!
Από την πρώτη δημοτικού, ως και την τρίτη λυκείου πάντα το ίδιο άγχος της πρώτης μέρας! Ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι τι ήταν αυτό που με άγχωνε τόσο πολύ :-/, μάλλον θα έσκαγα να μάθω όοοολα τα κουτσομπολιά του καλοκαιριού που πέρασε!
Ήταν και το άλλο, πάντα τα καλοκαίρια το σκαγα σε κατασκηνώσεις, στον πολυαγαπημένο Φαρμακά και όλα τα παιδιά του σχολειού δεν τα έβλεπα 3 μήνες κι ήταν κάτι που μου άρεσε πολύ!
Είναι και τα σχολικά ψώνια, καινούρια τετράδια, πολύχρωμα στυλό, τσάντα παιδική, αχ και η φωνή κάποιον στριμμένων που ακόμα είναι σαν να την ακούω '' Μπιλάν παιδί μου, για το νηπιαγωγείο από κει''.

Από κει θα πάω και εγώ κύριε τάδε, για βόλτα πέρασα! Γι' αυτό εγώ παρέμεινα να λατρεύω το σχολείο, γιατί απλά δεν μεγάλωσα ποτέ! Ποιος ο λόγος, γιατί ξαφνικά να γίνουν όλα μαύρα, μπλε, άσπρα γιατί ξαφνικά να αφήσουμε την τρέλα της καφρίλες γιατί και καλά μεγαλώσαμε;;
Δεν θα μεγαλώσουμε ποτέ, ζούμε μερικά χρονάκια μπροστά στην αιωνιότητα του σύμπαντος, μην σοβαρεύεστε βρε, μην το παίζετε δήθεν πριγκιπισσούλες ( πφφ μάλλον πάλι το πάω αλλού αλλά κάποια στιγμή πρέπει να το αναλύσω κι αυτό το θεματάκι)! Όλα είναι περαστικά, όλα είναι θέμα χαρακτήρα. Το σχολείο είναι τέλειο με το διάβασμά του, με την βροχή στα τζάμια ενώ κάνεις μάθημα, με τα καινούρια πράγματα που μαθαίνεις από τον διανοούμενο δάσκαλο, τα φρουτάκια που παίζεις με τα παιδιά και με την τυρόπιτα που τρως το πρωί ( να ακόμα κι αν την συχαίνεσαι καλή ώρα)! Τα άκυρα άτομα που βλέπεις, τα ψώνια που έρχονται σχολείο ( μετά τα μπουζούκια κατευθείαν, δεν δικαιολογείται αλλιώς) και φυσικά με το διάλειμμα που τρέχεις να αναπνεύσεις λίγο αέρα ρε παιδί μου!