Να με λοιπόν εδώ, μακρυά από το σπίτι μου, σε μια άλλη χώρα ( που υποτίθεται είναι δικιά μου) να επιζητώ πάλι μια αλλαγή! Δεν ξέρω ειλικρινά τι δαίμονες παλεύουν μέσα μου και κραυγάζουν για την δόση τους αλλά εγω ακόμα αντέχω! Μια παράξενη ηρεμία υπάρχει εδώ μεταμφιεσμένη σε φόβο!
Νίωθω σαν μικρό παιδί κι αυτό ποτέ δεν ήταν αναγκαστικά κακό! Νιώθω ξανά σαν τότε που έπαιζα στην ίδια γειτονιά με τις δυο κολλητές μου την Λένα και την Σάσα, τότε που τρέχαμε πέρα δώθε και το αθώο μου μυαλό δεν καταλάβαινε τον αλκοολικό μπαμπά και παππού! Τότε που όλα μου τα προβλήματα κλείνονταν σε ότι δεν μου έφταν τα λεφτά για σοκολάτες σε όλους! Τότε που δεν καταλάβαινα πως υπάρχει κι άλλη χώρα εκτός από την Ουκρανία κι όλος ο κόσμος ήταν μια γειτονιά κι ένας δρόμος μέχρι την γιαγιά!
Να με λοιπόν ύστερα από 15 χρόνια στην ίδια γειτονιά, στο ίδιο σπίτι να κοιτάζω το ταβάνι και να φοβάμαι να βγω έξω από το σπίτι! Αναζητώ τις φίλες μου μα η μια δεν είναι ποια εδώ, γιατί ο θεός είχε άλλα σχέδια για την μικρή μου Σασα κι αν λίγο το ήξερα τότε 15 χρόνια πρίν που έφευγα θα την είχα αποχαιρετήσει! Μα είναι εδώ η Λένα, χαμένη σε μια χώρα καταδικασμένη να παλευει με όσα δεν θα αποκτήσει ποτέ! Κι ο παππούς μου δεν είναι εδώ... θυμάμαι τότε που ρο έκρυβα το πακέτο με τα τσιγάρα και του έδινα μόνο ένα την ημέρα, νομίζοντας πως το μόνο που θα μπορούσε να τον σκότωνε τότε θα ήταν το τσιγάρο! Και ο μπαμπάς, που τώρα πια στα 20 μου γνωρίζω πως δεν υπήρξε ποτέ πραγματικός μου πατέρας, κάθεται εκει μπροστά μου λιώμα πάλι στο μεθύσι καταβάλωντας τεράστια προσπάθεια να επικοινωνήσει!
Προσπαθώ να καταλάβω έστω και λίγο για πιο λόγο μου είπε η γιαγιά μου πως εδώ είναι η χώρα μου και το σπίτι μου! Ναι συμφωνώ υπάρχουν πόλεις πανέμορφες, γεύσεις διαφορετικές, πράσινο και τόσα άλλα μα τίποτα από αυτά δεν μου θυμίζει κάτι οικείο! Εκτός.... εκτος από αυτόν! Από τον πραγματικό μου μπαμπά που ύστερα από 20 χρόνια του έδωσα την ευκαιρία να μου εξηγήσει γιατί με άφησε... και άξιζει, πραγματικά είναι ο μόνος λόγος που μένω και δεν αλλάζω το εισητήριο μου!
Άτιμο πράγμα οι αναμνήσεις γαμώτο, σαν να μίσησα ξαφνικά όλη την χώρα! Δεν ξέρω γιατί με τρομάζει τόσο πολύ, φοβάμαι πραγματικά αλλά αυτό με ωθεί στην αλλαγή που λέγαμε πιο πάνω! Θέλω να γυρίσω πίσω και να προσπαθήσω πιο πολύ, πιο πεισματικά, πιο δυνατά για όσα μου δίνει την ευκαιρία να καταφέρω η Ελλάδα! Γιατί κάποιους τους τρώνε άλλοι λόγοι και τους άξιζαν πολύ περίσσοτερα μα είναι αλλού!
Την Παρασκευή επιστροφή λοιπόν, επιτέλους κι ίσως εκει όταν πια δω τον Ελληνικό Ηλιο να νιώσω και πιο αισιόδοξη για την ζωή εν τέλει!!!
Νίωθω σαν μικρό παιδί κι αυτό ποτέ δεν ήταν αναγκαστικά κακό! Νιώθω ξανά σαν τότε που έπαιζα στην ίδια γειτονιά με τις δυο κολλητές μου την Λένα και την Σάσα, τότε που τρέχαμε πέρα δώθε και το αθώο μου μυαλό δεν καταλάβαινε τον αλκοολικό μπαμπά και παππού! Τότε που όλα μου τα προβλήματα κλείνονταν σε ότι δεν μου έφταν τα λεφτά για σοκολάτες σε όλους! Τότε που δεν καταλάβαινα πως υπάρχει κι άλλη χώρα εκτός από την Ουκρανία κι όλος ο κόσμος ήταν μια γειτονιά κι ένας δρόμος μέχρι την γιαγιά!
Να με λοιπόν ύστερα από 15 χρόνια στην ίδια γειτονιά, στο ίδιο σπίτι να κοιτάζω το ταβάνι και να φοβάμαι να βγω έξω από το σπίτι! Αναζητώ τις φίλες μου μα η μια δεν είναι ποια εδώ, γιατί ο θεός είχε άλλα σχέδια για την μικρή μου Σασα κι αν λίγο το ήξερα τότε 15 χρόνια πρίν που έφευγα θα την είχα αποχαιρετήσει! Μα είναι εδώ η Λένα, χαμένη σε μια χώρα καταδικασμένη να παλευει με όσα δεν θα αποκτήσει ποτέ! Κι ο παππούς μου δεν είναι εδώ... θυμάμαι τότε που ρο έκρυβα το πακέτο με τα τσιγάρα και του έδινα μόνο ένα την ημέρα, νομίζοντας πως το μόνο που θα μπορούσε να τον σκότωνε τότε θα ήταν το τσιγάρο! Και ο μπαμπάς, που τώρα πια στα 20 μου γνωρίζω πως δεν υπήρξε ποτέ πραγματικός μου πατέρας, κάθεται εκει μπροστά μου λιώμα πάλι στο μεθύσι καταβάλωντας τεράστια προσπάθεια να επικοινωνήσει!
Προσπαθώ να καταλάβω έστω και λίγο για πιο λόγο μου είπε η γιαγιά μου πως εδώ είναι η χώρα μου και το σπίτι μου! Ναι συμφωνώ υπάρχουν πόλεις πανέμορφες, γεύσεις διαφορετικές, πράσινο και τόσα άλλα μα τίποτα από αυτά δεν μου θυμίζει κάτι οικείο! Εκτός.... εκτος από αυτόν! Από τον πραγματικό μου μπαμπά που ύστερα από 20 χρόνια του έδωσα την ευκαιρία να μου εξηγήσει γιατί με άφησε... και άξιζει, πραγματικά είναι ο μόνος λόγος που μένω και δεν αλλάζω το εισητήριο μου!
Άτιμο πράγμα οι αναμνήσεις γαμώτο, σαν να μίσησα ξαφνικά όλη την χώρα! Δεν ξέρω γιατί με τρομάζει τόσο πολύ, φοβάμαι πραγματικά αλλά αυτό με ωθεί στην αλλαγή που λέγαμε πιο πάνω! Θέλω να γυρίσω πίσω και να προσπαθήσω πιο πολύ, πιο πεισματικά, πιο δυνατά για όσα μου δίνει την ευκαιρία να καταφέρω η Ελλάδα! Γιατί κάποιους τους τρώνε άλλοι λόγοι και τους άξιζαν πολύ περίσσοτερα μα είναι αλλού!
Την Παρασκευή επιστροφή λοιπόν, επιτέλους κι ίσως εκει όταν πια δω τον Ελληνικό Ηλιο να νιώσω και πιο αισιόδοξη για την ζωή εν τέλει!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου