Ας τα πάρουμε από την αρχή, τα διάφορα site κοινωνικής δικτύωσης, παρουσιάστηκαν ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του '90, έγιναν ανάρπαστα όμως τα τελευταία χρόνια! Αρχικά, η νεολαία ήταν αυτή που ενσωματώθηκε στο καινούριο πρότυπο ζωής που μας παρουσίασε το ίντερνετ, μα ύστερα με την σειρά τους ακολούθησαν οι πάντες! Άλλοι ντροπαλοί, που έψαχναν κάτι παραπάνω από φιλία, το έτερον τους ήμισυ ας πούμε, άλλοι τρελοί που είχαν ως στόχο καθαρά να εξαπατήσουν και να κοροϊδέψουν τους υπόλοιπους κι άλλοι απλά από περιέργεια!
Έτσι ο δικτυακός κόσμος μετατράπηκε σε μια ολοκληρωμένη μακέτα του πραγματικού, άνθρωποι κάθε τάξεις, κάθε ηλικίας και εθνικότητας έχουν πλέον την ευκαιρία να γνωριστούν, να ανταλλάξουν απόψεις, νοοτροπίες και φυσικά να κάνουν φίλους! Στους καιρούς μάλιστα που ζούμε, άπειρες ώρες εργασίας, οικονομική κρίση, δεν υπάρχει καιρός για κάτι παραπάνω! Στον εικονικό κόσμο μπαίνεις όποτε θέλεις, απλά με το πάτημα ενός κουμπιού και βγαίνεις εξίσου απλά! Δεν χρειάζεσαι χρήματα, ούτε να εντυπωσιάσεις κάποιον, μπορείς απλά να πεις ψέμματα χωρίς να έχεις τύψεις!
Εκ πρώτης όψεως, φαντάζει ιδανικό, χάρη στο διαδίκτυο μπορούμε να βρούμε παλιούς συμμαθητές, φίλους ή μακρινούς συγγενείς, να διατηρήσουμε επαφή και επικοινωνία με δικούς μας ανθρώπους από μακρυά και όλα αυτά με μια απλή σύνδεση στο ίντερνετ. Στην πραγματικότητα βέβαια, αν εμβαθύνουμε λίγο και σκεφτούμε λογικά, θα συνειδητοποιήσουμε πως έχουμε θυσιάσει πολλά πάνω στην ευκολία του υπολογιστή μας!
Ξεκινώντας, θα μιλήσω για το πιο απλό μα και το πιο πολύτιμο που χάνουμε, την υγεία και τον χρόνο μας! Οι πολλές ώρες μπροστά στην οθόνη καταστρέφει και τα μάτια μας ( μυωπία, ακόμα και όγκο σε σπάνιες περιπτώσεις) αλλά και την μέση μας! Καταλήγουμε να καθόμαστε όλη μέρα μπροστά σε μια οθόνη αδρανείς, θεατές ενός εικονικού κόσμου! Όσο για το χρόνο, φέρτε για παράδειγμα μια καθημερινή μέρα, σχολάτε από την δουλεία ή το σχολείο, γυρνώντας σπίτι μέχρι να ελέξετε τα email σας, να χαζέψετε στο facebook τις καινούριες δημοσιεύσεις, να ανεβάσετε πρώτοι το καλύτερο status και πάμε τα σχόλια μετά.... έπ πέρασε η μέρα ώρα για ύπνο και αύριο τα ίδια πάλι! Άλλη μια μέρα περνάει έτσι!
Εν συνεχεία, θα σας πω κάτι που ίσως να μην το γνωρίζατε, η αρχική φιλοσοφία όλων αυτών των chat ήταν η ανωνυμία, να μιλάς δηλαδή με ανθρώπους απ' όλα τον κόσμο αλλά με τα προσωπικά σου δεδομένα ασφαλή! Αντίθετα τώρα, μας ζητάνε όσα περισσότερα προσωπικά στοιχεία γίνεται, από το επάγγελμά μας και τον τόπο διαμονής, έως την καθημερινή συναισθηματική μας κατάσταση! Τα γραπτά όμως, δυστυχώς μένουν πάντα και με τόσες πληροφορίες για μας, ο κάθε ψηφιακός μας φίλος ποτέ δεν ξέρουμε πως θα τις χρησιμοποιήσει! Στο σημείο αυτό μπαίνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που γνωρίζουμε!
Σίγουρα δεν είναι όλοι εγκληματίες που περιμένουν πως να μας καταστρέψουν, όμως λόγω της απόστασης και της έλλειψης της ουσιαστικής επαφής με τον άλλον είναι πολύ εύκολο να ανοίξεις την καρδιά σου! Θεωρείς πως από την στιγμή που αυτό το πρόσωπο δεν σε έχει δει δεν θα σε κρίνει ή δεν θα σε κοιτάξει με αποδοκιμαστικό βλέμμα, μα ακόμα κι αν το κάνει με ένα delete δεν θα χρειαστεί ποτέ να δώσεις εξηγήσεις! Όταν δεν κοιτάς τον άλλον στα μάτια είναι εύκολο να πεις τα πάντα και φυσικά ψέμματα, οι αλήθειες που θα πεις όμως θα μείνουν και ο άλλος μπορεί να τις χρησιμοποιήσει εναντίον σου! Πιο συγκεκριμένα πλάθουμε τον εαυτό μας ώστε να γίνουμε ανάρπαστοι σ' ένα κόσμο ψεύτικο! Μας περιγράφουμε όπως θα θέλαμε να ήμασταν κι οι άλλοι κάνουν ακριβώς το ίδιο, με απόρροια όλων αυτών κι η φιλία να καταλήγει να είναι ένα απλό φιάσκο! Αφιερώνοντας τόσο πολύ χρόνο όμως στο να εντυπωσιάσουμε τους άγνωστους φίλους μας, παραμελούμε τους πραγματικούς, αποξενωνόμαστε κι ενώ νομίζουμε πως μιλάμε με όλο τον κόσμο, καταλήγουμε σ΄ένα δωμάτιο μόνοι!
Φυσικά δεν είναι όλα επίφοβα και πλαστά, ούτε πρέπει να σταματήσουμε να μιλάμε με όλο τον κόσμο, απλά πρέπει να επικρατεί η εγκράτεια και το μέτρο και προπάντων να μην μπερδευόμαστε ανάμεσα στους δυο κόσμους! Το σημαντικότερο όλων να μην ξεχνάμε ποτέ, πως όταν θα μας φαίνονται όλα μαύρα, η οθόνη του υπολογιστή μας θα είναι κρύα και άψυχη, ενώ η αγκαλιά του κολλητού μας ζεστή και γεμάτη σοκολατάκια για την δύσκολη στιγμή!!!
Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο περιοδικό που δουλεύω Sic and the City
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου