Και τότε κατάλαβα πως μπορώ απλά να πέσω...

 

 Κλείνω τα μάτια και βρίσκομαι μπροστά σε ένα τεράστιο γκρεμό, για μια στιγμή ξαφνίαζομαι, ύστερα κοιτάω πίσω μου και βλέπω ακόμη έναν! Σίγουρα πρέπει να τρομάξω αλλά θυμάμαι πως και χτές εδώ ήμουν και προχτές και αντιπροχτές και εδώ και λίγους μήνες κάθε μέρα!
   Πόσες φορές έχεις βρεθεί σε μια κατάσταση που νίωθεις σαν όλος ο κόσμος να δημιουργήθηκε απλά για να σε πιέζει; Βλέμματα με λύπηση ή κακία; Και πραγματικά είσαι μόνη γιατί σ' όποιον κι αν μιλήσεις σου παρουσιάζει αμέσως τι ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις, πιο είναι το σωστό και τι επιλογές έχεις! Ναι είμαι μόνη μου και γουστάρω!
  Εγώ και το πρόβλημά μου λοιπόν, ξαπλώνω στο κρεβάτι και τραβάει την κουβέρτα μου, κάθομαι στον καναπέ και μου παίρνει το τηλεχειριστήριο, βγαίνω έξω και είναι τα αμάξια που δεν μ αφήνουν να περάσω τον δρόμο! Οκ γίνομαι παρανοική!
  Έτσι κλείνομαι στο σπίτι και κλείνω τα μάτια και ναι ως κ θαύματος βρίσκομαι στον γκρεμό μου που πλέον μου φαίνεται το πιο οικείο μέρος όλου του κόσμου! Κάθομαι στην σχισμή ανάμεσα στους δυο γκεμούς και αρχίζω να σκέφτομαι το καταραμένο πρόβλημα! Αρχίζω να να το αναλύω μέσα μου, να το επεξεργάζομαι και να μαλώνω τον εαυτό μου για τις επιλογές του! Ποιός στο διάλο είπε πως τα λάθη είναι για τους ανθρώπους;;; Μάλλον κάποιος εγκληματίας πίσω από τα σίδηρα μιας φυλακής ή πριν από την κρεμάλα ή την ηλεκτρική καρέκλα! Και εκείνη την στιγμή ακριβώς συνιδοιτοποιώ πως ναι έχω την επιλογή απλά να πέσω! Σηκώνομαι και κοιτάω τους δυο γκρεμούς μου, μπορώ να πάρω φόρα, να κλείσω τα μάτια και μετά......
   Μετά να ανοίξω τα φτερά μου και επιτέλους να φύγω από δω! Ναι να φύγω γιατί είμαι στο δικό μου όνειρο! Και αφού θα φύγω πετώντας από το όνειρό μου μπορώ κάλλιστα να γυρίσω στην πραγματικότητα και να σε αντιμετωπίσω όπως σου αξίζει! Να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου μιλήσω!
Χωρίς φωνές... υπόσχομαι, χωρίς μελοδράματα και χωρίς εικασίες!
   Και αν δεν βρούμε λύση; Θα φύγω... το άλλο μας μισό υπάρχει... αλλά αν δεν μας θέλει αυτό... σίγουρα υπάρχουν χιλιάδες άλλα μισά που θα προσπαθήσουν επάξια να κολλήσουν τέλεια μαζί μου!!!!

    Άλλο ένα βράδυ από 'κείνα που δεν σε πιάνει ύπνος! Που προσπαθείς απεγνωσμένα να ξορκίσεις ανύπαρκτους φόβους! Πφ πόσο κοινότυπη γίνομαι! Φοβάμαι κι όλα μου φταίνε! Θέλω τόσο πολύ να σε πάρω τηλέφωνο και να σου ψιυθρίσω χαζά πως φοβάμαι! Θα γελάσεις αλλά μετά θα αρχίσεις να μου λες αστεία! Αστεία αχ πόσο μου έχουν λείψει από σένα, να λέμε βλακείες και να γελάμε τοσο δυνατά! Θυμάσαι παλιά που γινόμασταν ρεζίλι στον δρόμο με τα γέλια μας;

   Σου έχει τύχει να μην ξέρεις τι θέλεις; Μακάρι να μην νιώθεις τώρα έτσι! Αλλά σε ξέρω καλά κι αυτό είναι που με τρομάζει περισσότερο! Τώρα που σε ξέρω έκανα συμφωνία με την ψυχή σου να διαβάζω την σκέψη σου! Το βλέπω απλά είσαι μπερδεμένος! Πόσο τρομακτικό είναι αυτό!!! Θα προτιμούσα χίλιες φορές να με έδιωχνες να μου φώναζες δυνατά Φυγε παρά αυτό! Να με κοιτάς με αυτά τα μάτια που ερωτεύτηκα τόσο και να μου λες πως απλα είσαι κουρασμένος!

   Κουρασμένος από μενα!!! 

Μερικά χρόνια μετά...

   Κοιμόταν εκεί στο καναπέ κι έδειχνε πραγματικά σαν να έχουν λυθεί όλα του τα προβλήματα! Κοίταζα μια τον καναπέ και μια εκείνον, αυτός ο καναπές μετρούσε 5 χρονιά όσο και η σχέση μας, όλο εκει κοιμόμασταν στις αρχές μετά από ατέλειωτες ώρες παθιασμένου έρωτα! Εκεί ήταν και που μου έφερνε το πρωινό... ξύπναγε κάθε μέρα λίγο πιο νωρίς για να βρω σαν ξυπνήσω ένα χυμό πορτοκάλι από τα χεράκια του! Λίγο πιο μέσα η κρεβατοκάμερα, που ποτέ δεν κοιμόμασταν γιατι μας έπιανε νευρικό γέλιο χωρίς λόγο και αρχίζαμε να λέμε ιστορίες για όταν θα μαστε 90....


   Νομίζει πως κοιμάμαι, αλλά αν μια φορά με πλησίαζε και έβαζε το κεφάλι της στο στήθος μου ψιθυρίζοντας γλυκόλογα όπως τότε θα την αρπαζα και θα την γέμιζα φιλιά όπως τότε! Όλο παραπονιέται... μα δεν με ρωτάει ούτε μια φορά πως νιώθω εγώ! Το ξέρω αυτό το ύφος, τώρα θα λέει πως δεν την αγαπάω πια! Μα τι να κάνω;;; Αυτή είναι σίγουρη πως είναι ακόμα ερωτευμένη μαζί μου;

  Μα πως μπορεί και κοιμάται; Να τον ξυπνήσω και να τον ρωτήσω γιατί δεν μ' αγαπάει πλέον; Γιατί δεν με φιλάει για ώρες; Γιατί δεν τον γεμίζω όπως παλιά; Γιατί δεν με κρατάει αγκαλιά σφιχτά;

   Να της πω πως δεν κοιμάμαι; Να ανοίξω απλά τα μάτια και να της πω ιστορίες από παλιά; Τότε που όλα φάνταζαν διαφορετικά; Τότε που σε κάποιο νησί της ορκιζόμουν πως θα την λατρεύω για πάντα; Τότε που την ρώταγα αν θέλει να με παντρευτεί κι η χαζούλα έκλαιγε από χαρά; Να της θυμήσω τότε στις αρχές που κάναμε έρωτα και την κοίταζα στα μάτια γιατί δεν πίστευα πως έχω τόσο πανέμορφη νεράιδα στην αγκαλιά μου; Να της πω πως δεν μπορούσα να κρατηθώ; Πως την χαίδευα ενώ κοιμόταν;

   Ούτε έρωτα δεν κάνουμε πια! Γιατί είμαστε μαζί; Δεν έχουμε καν τίποτα να πούμε! Λέμε τα γνωστά τα κοινά, ή αρχίζουμε να θυμόμαστε τα παλιά! Φυσικά, όταν δεν ζείς τίποτα καινούριο γυρίζεις να ζητήσεις παρηγοριά από το παρελθόν! Ξύπνα γαμώτο και κοίταμε στα μάτια και πες μου ότι είσαι ακόμα δικός μου, πως μ' αγαπάς όχι όπως τότε αλλά πιο πολύ! Ξύπνα και πάμε έξω βόλτα αγκαλιά να πάρουμε σοκολάτες και να γελάμε στο δρόμο αγκαλιά! Κράταμε σφιχτά και πες μου τα όνειρα σου ένα ένα και μέτα πάμε μέσα να μην κοιμηθούμε ούτε λεπτό, μου έχεις λείψει τόσο πολύ! Πως να στο πω όταν όλο τσακωνόμαστε και κλείνεις την πόρτα και φεύγεις;


   Κλαιεί! Αυτό κάνει συνέχεια! Δεν συζητάει ποτέ βάζει τα κλάματα λέει πως δεν την αγαπάω και σηκωνεται και φεύγει! Όχι δεν θα κάνω πάλι εγώ το πρώτο βήμα!
-Δεν κοιμήθηκες ακόμα; Πάω μέσα να κοιμηθώ, θα έρθεις;

-Ναι πάμε... καληνύχτα!

-Καληνύχτα!

Αναμνήσεις...

   Να με λοιπόν εδώ, μακρυά από το σπίτι μου, σε μια άλλη χώρα ( που υποτίθεται είναι δικιά μου) να επιζητώ πάλι μια αλλαγή! Δεν ξέρω ειλικρινά τι δαίμονες παλεύουν μέσα μου και κραυγάζουν για την δόση τους αλλά εγω ακόμα αντέχω! Μια παράξενη ηρεμία υπάρχει εδώ μεταμφιεσμένη σε φόβο!
   Νίωθω σαν μικρό παιδί κι αυτό ποτέ δεν ήταν αναγκαστικά κακό! Νιώθω ξανά σαν τότε που έπαιζα στην ίδια γειτονιά με τις δυο κολλητές μου την Λένα και την Σάσα, τότε που τρέχαμε πέρα δώθε και το αθώο μου μυαλό δεν καταλάβαινε τον αλκοολικό μπαμπά και παππού! Τότε που όλα μου τα προβλήματα κλείνονταν σε ότι δεν μου έφταν τα λεφτά για σοκολάτες σε όλους! Τότε που δεν καταλάβαινα πως υπάρχει κι άλλη χώρα εκτός από την Ουκρανία κι όλος ο κόσμος ήταν μια γειτονιά κι ένας δρόμος μέχρι την γιαγιά!
   Να με λοιπόν ύστερα από 15 χρόνια στην ίδια γειτονιά, στο ίδιο σπίτι να κοιτάζω το ταβάνι και να φοβάμαι να βγω έξω από το σπίτι! Αναζητώ τις φίλες μου μα η μια δεν είναι ποια εδώ, γιατί ο θεός είχε άλλα σχέδια για την μικρή μου Σασα κι αν λίγο το ήξερα τότε 15 χρόνια πρίν που έφευγα θα την είχα αποχαιρετήσει! Μα είναι εδώ η Λένα, χαμένη σε μια χώρα καταδικασμένη να παλευει με όσα δεν θα αποκτήσει ποτέ! Κι ο παππούς μου δεν είναι εδώ... θυμάμαι τότε που ρο έκρυβα το πακέτο με τα τσιγάρα και του έδινα μόνο ένα την ημέρα, νομίζοντας πως το μόνο που θα μπορούσε να τον σκότωνε τότε θα ήταν το τσιγάρο! Και ο μπαμπάς, που τώρα πια στα 20 μου γνωρίζω πως δεν υπήρξε ποτέ πραγματικός μου πατέρας, κάθεται εκει μπροστά μου λιώμα πάλι στο μεθύσι καταβάλωντας τεράστια προσπάθεια να επικοινωνήσει!
   Προσπαθώ να καταλάβω έστω και λίγο για πιο λόγο μου είπε η γιαγιά μου πως εδώ είναι η χώρα μου και το σπίτι μου! Ναι συμφωνώ υπάρχουν πόλεις πανέμορφες, γεύσεις διαφορετικές, πράσινο και τόσα άλλα μα τίποτα από αυτά δεν μου θυμίζει κάτι οικείο! Εκτός.... εκτος από αυτόν! Από τον πραγματικό μου μπαμπά που ύστερα από 20 χρόνια του έδωσα την ευκαιρία να μου εξηγήσει γιατί με άφησε... και άξιζει, πραγματικά είναι ο μόνος λόγος που μένω και δεν αλλάζω το εισητήριο μου!
   Άτιμο πράγμα οι αναμνήσεις γαμώτο, σαν να μίσησα ξαφνικά όλη την χώρα! Δεν ξέρω γιατί με τρομάζει τόσο πολύ, φοβάμαι πραγματικά αλλά αυτό με ωθεί στην αλλαγή που λέγαμε πιο πάνω! Θέλω να γυρίσω πίσω και να προσπαθήσω πιο πολύ, πιο πεισματικά, πιο δυνατά για όσα μου δίνει την ευκαιρία να καταφέρω η Ελλάδα! Γιατί κάποιους τους τρώνε άλλοι λόγοι και τους άξιζαν πολύ περίσσοτερα μα είναι αλλού!
  Την Παρασκευή επιστροφή λοιπόν, επιτέλους κι ίσως εκει όταν πια δω τον Ελληνικό Ηλιο να νιώσω και πιο αισιόδοξη για την ζωή εν τέλει!!!

Ζω από θαύμα...

 

Πολλές φορές μέσα στην απελπισία μου ή σε κάποια αποτυχία έχω παρακαλέσει τον θεό να πεθάνω! Δεν ξέρω γιατί μου φαίνεται πάρα πολύ εύκολο να ξεστομίζω αυτές τις λέξεις! Ή τουλάχιστον μου ήταν! Ήρθα στην Ελλάδα το 1997 κι αν και θυμάμαι πολλά πράγματα, είναι πολλά που μου έχουν διαφύγει, λογικό μια σταλιά ήμουν!

Πριν ένα μήνα περίπου η μαμά μου μου είπε κάτι που απλά με συγκλόνισε και μου άλλαξε την ζωή!

Το 1997, που λέτε η μαμά μου είχε αγοράσει εισιτήρια για την πτήση Κίεβο-Οδυσσό-Θεσσαλονίκη με το αεροπλάνο Γιάκοβλεφ 42 της Αεροσβιτ! Μέχρι εδώ όλα καλά! Αν κι ήξερα ότι θα έμενα για πάντα Ελλάδα με την γιαγιά μου δεν με πείραζε και ήμουν πολύ χαρούμενη! Η μαμά μου ήταν και έγκυος τότε 2 μηνών! Η πτήση ήταν στις 17 Δεκεμβρίου!

Η γιαγιά μου, με τους θείους μου μας περίμεναν όταν άκουσαν από τις ειδήσεις πως το αεροπλάνο μας έπεσε στα Πιέρια Όρη, τα αεροπλάνο δεν είχε εντοπισθεί ακόμα! Είχαν τρελαθεί όλοι, η γιαγιά μου στο νοσοκομείο με καρδιά και γενικά ένας χαμός επικρατούσε σε όλη την χώρα μιας και στο αεροπλάνο ήταν και 42 Έλληνες που ερχόντουσαν να δουν τους δικούς τους για τα Χριστούγεννα!

Εμεις απλά είχαμε χάσει το αεροπλάνο για λίγα λεπτά, η μαμά μου ούτε που θυμάται λέει περίπου για μισή ώρα! Ο δρόμος ήταν γεμάτος πάγο και δεν το παραλάβαμε, κατά τύχη μείναμε ζωντανοί και οι 3!!!! Η γιαγιά δεν είχε σταθερό τότε και καταφέραμε να την ενημερώσουμε 2 μέρες μετά στο καφενείο που δούλευε! Ήταν απλά ένα θαύμα!

Θυμάμαι πολλές φορές που έχω γκρινιάξει πως είμαι τόσο άτυχη ή πως τίποτα καλό δεν μου συμβαίνει, μην ξέροντας πως όλη μου την τύχη την εξάντλησα τότε!!! Ψάχνω όλα τα άρθρα για τότε και θέλω πάρα πολύ κάποια στιγμή να πάω στο μνημείο που έχουν φτιάξει για κείνους τους ανθρώπους που έπεσαν τότε, να προσευχηθώ και να ευχαριστήσω τον θεό άλλη μια φορά που μου έδωσε μια παράταση! Κατάλαβα πως τίποτα δεν είναι τυχαίο τελικά και πρέπει κάθε στιγμή να αποδεικνύουμε πως είμαστε ευγνώμων που ζούμε!

Την Παρασκευή θα πάω Ουκρανία μετά από 15 χρόνια και τρέμω που θα μπω στο αεροπλάνο! Ευχηθείτε μου καλό ταξίδι!!!!